Rollercoaster emoties

We zitten nu midden in de onderzoeken die moeten gaan uitmaken of er uitzaaiingen zijn of niet. Ik ben iemand die graag zaken onder controle wil hebben, en het moeilijkste in dit proces lijkt wel loslaten. Het geen invloed kunnen uitoefenen op, het feit dat je lichaam je al een keer in de maling genomen heeft, je het gevoel hebt er niet meer op te kunnen vertrouwen. Ik wil ervan uitgaan dat er geen uitzaaiingen zijn. Punt. Om mijn gedachten rust te geven. Maar dat kan natuurlijk niet. Want ik weet het nog niet.

Soms kan ik het geheel loslaten. Dan zit ik in een goede film, ben ik lekker op pad met mijn gezinnetje, wordt door mijn kinderen van 10 en 12 om aandacht gevraagd. En soms zit ik er qua emoties helemaal doorheen. Niet dat ik moet huilen. Nee, ik weet gewoon niet waar ik het zoeken moet. Die onzekerheid. Gatver.

De eerste minuten nadat je wakker wordt. Die onschuld. Niet aan de hand. En dan ..... it is hits hard. KUTKUTKUTKUTKUT ik heb kanker. Niet meer onbezorgd kunnen uitslapen en je nog eens omdraaien, want dan gaat het door je hoofd spelen. Dus eruit!

Dingen doen! Afleiding zoeken!

We hebben bijna 2 weken achter de rug waarin we dit nu weten maar waarin het ook kerstvakantie was en man en kids heerlijk om mij heen waren. Maandag begint het echte leven weer. Man moet weer aan het werk, kinderen naar school. En ik - die altijd fulltime aan het werk was binnen een ontwikkelingssamenwerkingsorganisatie, een droombaan waar ik al 25 jaar in mocht werken - zit thuis. Ik heb echt na moeten denken over hoe ik ervoor ga zorgen dat de muren niet op me af komen. Dat ik niet die neerwaartse spiraal van negativiteit in ga.

Een programma dus: 's-ochtends kinderen naar school brengen. Dan rondje hardlopen (nooit gedaan, maar heb al beginners hardloopschema opgezocht :-). Werken aan mijn fotoboek. Kinderen tussen de middag lekker thuis laten eten in plaats van op de opvang. 's-middags boodschappen doen (in plaats van wekelijkse boodschappen). Een goed en gezond recept uitkiezen want alle tijd om heerlijk te koken, wat ik dus vervolgens ook ga doen. Zo moet mijn dag er een beetje uit gaan zien en dan heb ik ook nog op mijn lijstje: schuur en voorraadkast opruimen, rommelkamer opruimen, heeft veel koffies doen met vriendinnen. Stukjes fietsen. Veel in de buitenlucht. Dus dat moet voorlopig goedkomen. En er komt natuurlijk ook nog een tijd dat dit niet meer allemaal kan. Als ik aan de chemo zit, zullen er ook periodes zijn dat ik me niet goed voel.

En dit allemaal met de instelling dat ik hier doorheen ga komen, beter ga worden. Voor de volle 100%, zoals ik in mijn vorige blog schreef, want daar geloof ik in. Ik heb gelukkig een heel lief gezin, veel lieve vrienden, familie, collega's om me heen die me aan alle kanten steunen. Dat helpt.

Mijn volgende blog wil ik graag ingaan op: hoe om te gaan met je kinderen en je kanker. Ik merk dat ik dat heftig vind. Misschien hebben jullie daar ook ervaringen mee.

Liefs, Helenaatje.