Uitslag chemos en op naar de volgende fase

Het is alweer meer dan een maand geleden dat ik hier mijn laatste blogbericht plaatste. Er is inmiddels veel gebeurd. Ging mezelf psychisch steeds beter voelen. Uiteraard met de bijbehorende downs. Maar het merendeel was nu 'up'. Dit dankzij de antidepressiva, de sessies met de psych en met name de EMDR sessie, en met steun van familie en vrienden. Worstelde door de wekelijkse chemo's heen.

Een enorme 'down' was er twee weken geleden. In mijn gezonde borst zit een cyste. Bij de diagnose van de borstkanker ook naar voren gekomen. De chirurg zei toen dat deze een kleine centimeter was. De afgelopen weken ben ik bewust van mijn borsten af gebleven. Had in het begin de tic om constant te voelen of de kanker kleiner aan het worden was. Dit, terwijl ik niet eens kon voelen waar de kanker precies zat. Maar goed, ik bleef dus op een gegeven moment van de borsten af.
Stond twee weken geleden onder de douche, zeepte mezelf in, en voelde tot mijn grote schrik dat op de plek van de cyste nu een ei van een centimeter of 5 zat. Complete paniek! Bellen met het ziekenhuis, de volgende middag een echo. De cyste bleek zich gevuld te hebben met vocht. En was nog steeds een cyste. Gelukkig...... Het toont echter aan hoe dun de psychische lijn is. Er hoeft maar iets te gebeuren en mijn 'up' wordt een complete 'down'.

Maar, er gebeuren ook mooie dingen. Verbleef met mijn kids een weekendje bij mijn ouders op de camping op de Utrechtse Heuvelrug. We maakten daar een lange wandeling. Kwamen aan bij een boerderij waar de boerin buiten stond. We maakten een praatje. Ze nodigen ons uit voor een rondleiding op haar boerderij waar 80 melkkoeien stonden, en wat kalfjes (zo schattig!) waren. De boerin en ik stonden een paar seconde alleen. Haar moment om te vragen of ik aan de chemo was (uiterlijk goed te zien, droeg mutsje met sjaal). Ik antwoorde openlijk ja, zij vroeg welke chemo? Het bleek snel dat ook zij, 4 jaar geleden, precies dezelfde chemo met immunotherapie had gehad. Bijzonder. Een bijzonder toevallige ontmoeting, met een bijzonder toevallig verhaal. It must be a sign.

Ook kreeg ik een week of 3 geleden te horen dat ik niet het erfelijkheidsgen heb. Mooi nieuws.

Anderhalve week geleden was mijn laatste chemo. Het voelde bijna vertrouwd. Had een wekelijks ritme opgebouwd. Een dag per week een paar uurtjes werken, een dag te besteden aan de chemo en bijkomen, elke week paardrijden, elke week hardlopen. En dan nog her en der afspraken met de psych, bloed laten prikken en andere ziekenhuis afspraken. En toen was het klaar. Zou bijna de wekelijkse chemo met saucijzenbroodje met mijn stiefmoeder gaan missen ;-) Nee, gekkigheid .... was blij dat het voorbij was met dank aan overigens mijn stiefmoeder die elke week meeging en de dames van de chemokamer. Wat een topmensen.

Afgelopen week was de week van de waarheid. Na de chemo's volgden onderzoeken. Hartpompfunctie. PET CT scan. Gisteren de uitslag. Ik hoopte zo op een goede uitslag nadat ik na de eerste vier chemo's niet de uitslag had gekregen waar ik op had gehoopt.

En jawel ...... de oncoloog bracht mij igister alleen maar goed nieuws:

- tumor in borst van 6,5 cm nagenoeg verdwenen.
- micro-uitzaaiing op bekkenbot verdwenen.
- aantal aangetaste okselklieren teruggebracht van 10 naar 3
- hartpompfunctie prima.

Ik sprong een gat in de lucht. Heb de ogen uit mijn hoofd gehuild van opluchting. Omhelsde de oncoloog, de oncoloog verpleegkundige. Vierde een klein feestje met familie en vrienden.

Nu een paar weken rust. Genieten met mijn kiddies, met man, family, vrienden, vriendinnen. En dan .......... op naar de volgende fase waarvan ik me besef dat ook deze niet makkelijk zal zijn. De amputatie. Over een week of 3-4. Waarschijnlijk in de eerste week van augustus. De precieze datum hoor ik morgen. En daarna nog de bestraling. Stap 1 is gezet en goed afgerond. Daar ben ik reuze blij mee. Op naar stap 2.

Dikke kus,

Helenaatje