Kleine stapjes vooruit

Soms denk ik dat er nog maar weinig veranderd is in de warboel aan emoties sinds de amputatie, maar als ik dan beter kijk heb ik toch kleine stapjes vooruit gezet.

Het meest vervelende vind ik dat ik me gewoon niet meer hetzelfde voel als voor de amputatie. Omdat ik er moeilijk woorden aan kan geven weet ik ook niet zo goed wat ik ermee moet of hoe de psycholoog me kan helpen.

Het is een soort gevoel van onveiligheid, angst wellicht, maar niet in die mate dat ik bang bang ben zeg maar. Ik ga gewoon naar de supermarkt/werk/sporten, ben niet steeds bang dat de ziekte terugkomt (tenzij ik ergens een pijntje heb), maar toch is er intern een gevoel van onveiligheid. Alsof ik nog maar heel klein ben en de wereld heel groot en bedreigend. Daar waar ik eerst veel dingen alleen deed, doe ik nu het liefst dingen met mensen samen. Dan voel ik me wat veiliger ofzo.

Vervreemding is misschien ook een goed woord, maar waarvan kan ik dan ook weer niet duidelijk omschrijven. Verloren/verdwaald/somber. Of een beetje van alles? Ik weet het niet, feit is dat het heel vervelend voelt, alsof je in een hoekje weg wilt kruipen ofzo, maar toch ook weer niet. Lekker vaag zo....

Dit gevoel is er al sinds de amputatie en omdat dit nog steeds zo is, denk ik vaak dat ik stil sta. Maar gelukkig is het verdriet om het verlies van mijn borst wel iets milder geworden. Voelt het niet meer alsof mijn hart uit mijn lijf gerukt is en is de pijn dragelijker. Huilbuien zijn korter, minder frequent en minder intens. 

Ook pak ik weer meer dingen op. De yoga ga ik weer regelmatig heen, boulderen vind ik echt super leuk en doe ik 1-2x per week en ik probeer weer nieuwe recepten uit en ben broden aan het bakken. De uitnodiging om op 2 ZZP-evenementen vd Gemeente Den Haag te spreken vind ik super leuk en daar kijk ik ook echt naar uit. De cursus "koken met natuurvoeding" en de cursus boulderen ook. Dus ja, dat is echt wel positief.

Tegelijkertijd luister ik nog maar zelden muziek, of dans ik op muziek, vind ik veel dingen teveel moeite. Moet ik mezelf er echt toe zetten om bepaalde dingen te doen of uberhaupt iets te doen als ik alleen thuis ben. Ik zou gerust de hele dag in bed kunnen blijven liggen, me niet douchen of aankleden, de hele week dezelfde trui dragen, mijn haar niet wassen enz. want wat zal het allemaal?

Zo dubbel dus allemaal en daardoor zo verwarrend. Ik snap er geen drol van en hoe moet ik het dan uitleggen aan de psycholoog zodat ze me kan helpen. Misschien is het ook gewoon wat het is, hoort ook dat bij het verwerkingsproces. Maar met mijn achtergrond van depressies vind ik dat gevoel van "het zal allemaal wel, boeit mij het ook" toch een beetje eng.

Ik geef er meestal ook niet aan toe, dat niet douchen bijvoorbeeld, zou toch beetje vervelend zijn voor manlief.. ;-) Maar loop soms wel gewoon de hele dag in mijn huiskloffie. Tegelijkertijd probeer ik dan ook wel weer om elke dag er even uit te gaan op dagen dat ik niet de deur uit hoef voor werk of een andere afspraak. Maar om nou te zeggen dat ik daar dan echt zin in heb....tis meer iets van "misschien is het verstandig om te doen"....

Anyhow, zo struggle ik verder en hoewel ik blij ben met de stapjes die ik vooruit ga, mis ik enorm wie ik was. Mijn onbevangenheid, het zin hebben in 1001 verschillende dingen, echt voluit genieten van de kleinste dingen in het leven. Iets waar ik heel goed in was. Ik had nooit veel nodig, zo blij als een kind kon ik zijn van een bijtje in de tuin. En niet 1x maar tot vervelens toe. "Kijk dan schat, dat bijtje, oh en zie je die hommel? Oh kijk nou een roodborstje, kijk nou hoe schattig" Gek werd manlief ervan, maar zo voelde ik het gewoon. Elk diertje, elk bloemetje, elk zonnestraaltje, ik genoot er met volle teugen van. En enthousiast wees ik iedereen die het wilde horen, en ook iedereen die het niet wilde horen, hier steeds weer op.

En nu...het is niet dat ik het niet meer zie, maar het lijkt me zo weinig te doen. Vlak voel ik me erbij, ik zie het en that's it. En ik weet niet of het normaal is en ook niet of het weer overgaat. Ik probeer vertrouwen te hebben dat dit weer terugkomt, maar het valt niet mee. Ik snap het ook niet, hoe kan zoiets moois nu weg zijn? Terwijl andere mensen zich juist door kanker ineens bewust worden van al die kleine en mooie dingen. Oneerlijk voelt het.

Maar ik probeer hoe dan ook in ieder geval maar steeds bewust te blijven van de kleine stapjes die ik wel maak en niet teveel te focussen op wat er nog niet is. Things will get better...:-)