Stuiterbal

Alweer een hele tijd geleden dat ik een blog heb geschreven, ben zo druk geweest met dingen uitzoeken m.b.t. reconstructie, maar ook met gesprekken met psycholoog, rebalancing e.a. om te proberen alles een plekje te geven, werkuren weer een beetje opbouwen enz. Voor mijn gevoel best grote stappen gemaakt en gaat het 70% van de tijd eigenlijk best goed. Ik geniet weer van dingen en sombere gevoel wat steeds aanwezig was is weg.

En morgen is het dan ineens precies 6 mnd geleden dat mijn borst geamputeerd werd. Dat blijft nog wel het meest onwerkelijk van alles. Zo heb je 2 borsten en zo nog maar 1.

Gisteren bij de psycholoog in het ziekenhuis een fijn gesprek gehad, weer een paar stapjes gezet in de verwerking de afgelopen weken. Dingen waar ik enorm tegenop zag, zoals mijn lichaam weer aan mijn man laten zien. Er is iets minder schaamte nu over hoe mijn lijf eruit ziet. Ik weet dat ik er niks aan kan doen dat ik maar 1 borst heb en dat ik me daar al helemaal niet voor hoef te schamen, maar zo voelt het vaak niet voor mij. Ik was dan ook heel blij dat dit iets positiever voelde.

Tot ik gisteren naar de fysio reed en langs het ziekenhuis kwam en ineens flashbacks kreeg van de rit naar het ziekenhuis voor de amputatie (en de angst/verdriet die ik daarbij voelde) en de terugweg na de operatie (en hoe mijn plezier in het leven ineens verdwenen leek te zijn tegelijk met mijn borst). Ineens was daar dat rauwe verdriet weer. Die momenten vind ik zo lastig, dan voel ik me net een stuiterbal. Zo voel ik me fantastisch, trots op wat ik bereikt heb, blij met het plezier dat ik weer heb in het leven en dan ineens uit het niets (lijkt het) is daar het verdriet weer. Soms in milde vorm, maar gisteren alsof ik net de amputatie achter de rug had. Zo levensecht dat de tranen in mijn ogen stonden tijdens de yogales.

Het helpt ook niet dat ik vaak droom over dat ik op de operatietafel lig, wachtend op de chirurg (of me verstop voor de chirurg). Sinds de amputatie droom ik met regelmaat over geopereerd worden. Geen fijne dromen.

Het is ook gewoon zo'n raar idee soms. Ik heb mijn borst vanaf mijn pubertijd met me meegedragen, behoorlijk wat jaren als je 48 bent ;-) en zo'n chirurg haalt hem binnen een uur weg en dan is het geen borst meer maar een stuk weefsel dat bij het vuil belandt. Nouja soort van dan. In ieder geval is het voor hem een ziek stuk weefsel, terwijl het voor mij mijn borst was. De chirurg heeft een goed gevoel bij wat hij gedaan heeft, ik ervaar alleen gemis. Zo tegenstrijdig...

Ik snap wel dat het een rouwproces is, dat je niet constant verdrietig bent maar ook niet constant blij. En tuurlijk ben ik heel blij dat het al zoveel beter gaat, maar het verschil tussen me lekker voelen en ineens dat verdriet dat me dan weer in mijn gezicht slaat is zo groot, dat blijf ik echt lastig vinden.

Evenals dat onwerkelijke gevoel. Ik weet niet of jullie dat ook hebben, maar het lijkt gewoon of mijn brein achter loopt daarin. Dat die denkt "huh WTF just happened, waar is mijn borst, hoe dan?" Alsof er een verschil zit in weten en écht weten. Want tuurlijk weet ik hoe het gegaan is, ik was er tenslotte bij....En toch voelt het soms alsof het niet mij gebeurd is, of misschien meer dat ik niet echt kan bevatten wat er gebeurd is. Ik zie een lege plek, fysiek en met mijn verstand weet ik dat ik een operatie heb gehad en toch is het net een droom/nachtmerrie waar ik nog uit wakker moet worden ofzo. 

Ik weet niet beter dan dat ik een vrouw met 2 borsten was, ik voel me van binnen ook nog steeds een vrouw met 2 borsten, maar fysiek ben ik dat niet meer...en dat besef lijkt maar moeilijk echt door te dringen. In ieder geval geeft het veel onrust, elke dag opnieuw. Van de plastisch chirurg begreep ik dat dit normaal is. Het brein communiceert met alle lichaamsdelen, stuurt seintjes daarheen en krijgt seintjes terug. Maar niet van de lichaamsdelen die weg zijn, waardoor het brein dus concludeert dat er iets niet klopt. Hoewel fijn om te weten hoe dit fysiek dus werkt, het verandert weinig aan de ervaring. Die blijft verwarrend.

Wellicht had ik me minder in de war gevoeld als ik helemaal geen borsten meer had gehad, maar dat is speculeren. Maar het gebrek aan symmetrie maakt wel dat ik er de hele tijd bewust van ben dat ik een borst mis. Gelukkig voel ik me daar niet elke dag rot meer onder, maar bij vlagen en zijn de tussenpozen ook groter. Toch kijk ik uit naar het moment dat het balletje gewoon wat minder hard stuitert....