Onderweg

"je ziet er goed uit, dan voel je je zeker ook goed toch?"  of "Je bent een overlever!".....

Geen idee hoe te reageren op dit soort opmerkingen!  Van die tweede opmerking krijg ik sowieso jeuk. Ik voel me dus echt totaal geen overlever. Sterker nog, die kl*@#te tumor van mij was zo klein (in mijn ogen), daar had ik voor mijn gevoel uberhaupt nooit dood aan kunnen gaan. Wat natuurlijk ook niet waar is, want het formaat van de tumor zegt niks over wel/niet uitzaaien en een kleine tumor wordt vanzelf groot als je niks doet. Maar ik kan de verwijdering van mijn borst gewoon nog steeds moeilijk rijmen met hoe "gunstig" mijn tumor was. 

En die 1e opmerking (van mijn collega) is lief bedoelt, dat weet ik ook wel. Maar het maakt me ongemakkelijk want ik durf dan bijna niet meer te zeggen dat ik me helemaal niet goed voel en haar conclusie slaat ook nergens op. De buitenkant zegt toch niks over de binnenkant? Ik kan moeilijk in een vuilniszak en met ongekamd haar naar kantoor gaan.... Toen ik haar een foto liet zien van mijn bovenlijf waarop het enorme verschil tussen links (grote borst) en rechts (plat) is te zien viel ze stil. "Dit ben jij toch niet?" vroeg ze.. Tja helaas dus wel. "Oh...nou dan snap ik wel hoe je je voelt en dat het je zwaar valt". Aan de ene kant fijn dat begrip, aan de andere kant zou het niks uit moeten maken.

Ik had zelf ook verwacht dat de wirwar aan emoties na 3 maanden wel minder zou zijn, maar niets is minder waar. Er zijn heus wel dagen bij dat ik me beter voel, dat werk of een afspraak met vrienden me even afleiden, dat ik moet lachen en geniet van dingen, maar op andere momenten kan ik geen kant uit met al die uiteenlopende emoties en zou ik het liefst alles kort en klein willen slaan. Maarja wat heb ik daaraan? Het nummer Onderweg van Abel omschrijft precies wat ik soms voel: "Het liefst zou ik willen schreeuwen, oneindig willen schreeuwen, maar het gaat niet!" Hopelijk helpt de proefles boksen om dat gevoel een beetje kwijt te raken ;-) Of misschien moet ik inderdaad een keer op het strand even flink gaan  schreeuwen ... iemand zin om mee te gaan? 

Op andere momenten wil ik vooral niks voelen, rust van alles, even niet huilen. Maar om eerlijk te zijn voelen dat soort dagen bijna nog vervelender dan wanneer ik verdrietig ben. Soms zou ik het liefst mensen willen ontwijken, niet op willen staan, onder de dekens wegduiken tot de storm weer is gaan liggen. Ik  snap ook niet waarom ik mezelf dit niet gegund heb na de operatie. Waarom ik mezelf gedwongen heb op te staan, om de mensen om me heen een plezier te doen. 

Tegelijkertijd is er ook een enorme behoefte om stevig vastgehouden te worden door de mensen om me heen, me weer veilig en geborgen voelen, gekoesterd. Dat iemand zegt dat het vanzelf wel weer goedkomt, dat de pijn en het verdriet uiteindelijk dragelijk worden.

Gelukkig lijkt het soms ook iets beter te gaan, de veranderingen zijn nog zo klein dat ik ze zelf soms bijna over het hoofd zie, maar ik heb weer een paar recepten uitgeprobeerd, een paar keer gesport en de huilbuien lijken iets korter. En het gevoel dat ik mezelf van een afstand waarneem, alsof ik er zelf niet bij ben, lijkt ook iets anders. Alsof de afstand minder groot is en soms zelfs alsof ik er gewoon echt ben. 

Toch is het even zo vaak nog enorm onwerkelijk, alsof het een ander is overkomen. Door de prothese in mijn BH ziet het er van buiten uit alsof ik 2 borsten heb, lijkt alles voor anderen normaal en soms voelt het zelfs voor mij ook bijna zo, maar niks is meer normaal en dat wordt het ook nooit meer. Onwerkelijk ook als ik in de spiegel kijk en de lege plek zie of onder de douche. Is dit echt mijn lijf? Alsof mijn brein nog moeite heeft met verwerken van wat het ziet. Niet kan bevatten dat dit het is en misschien wel voor altijd. En als het dan doordringt is daar weer die pijn en het verdriet.

Er is nog veel te verwerken, een plek te geven. Ik heb regelmatig flashback van de afgelopen maanden en er zijn nog zoveel keuzes om te maken. Ik ben nog wel even onderweg om mezelf weer te vinden. Maar zoals de schrijfster van het boek "Gehavend" me mailde mag ik dit doen met mildheid in de ene hand en zachtheid in de andere hand. Mag ik het verlangen koesteren om weer samen te vallen met mezelf, me weer veilig en geborgen te gaan voelen in mezelf. En dat dit niet met hard werken hoeft, omdat als dat de weg was geweest, dan was ik reeds waar ik wilde zijn. Gewoon stappen zetten en in het lopen mijn weg zich laten ontvouwen. 

Deze weg heeft mij gekozen, daar kan ik niets aan veranderen. De vraag is meer of ik accepteer dat dit de weg is die ik te gaan heb, of dat ik in verzet en weerstand blijf. Het klinkt zo logisch, maar ik wil eigenlijk wel gewoon het liefst dat alles weer is zoals voor de operatie, nouja mijn lijf dan. Want op andere vlakken mag er best een hoop veranderen en wie weet is dat wat deze weg me op gaat leveren....Zo schrijvend realiseer ik me ineens dat het kapot willen slaan van dingen, die boosheid inderdaad staat voor niet willen accepteren van dat wat is. Als een soort stampvoetend kind dat zegt "ik wil dit niet, ik wil dit niet, ik wil dit niet!" 

Maar accepteren van iets wat je niet wilt klinkt makkelijker gezegd dan gedaan. Misschien begint het wel gewoon met erkennen dat die weerstand er is, dat kleine kind even flink laten stampvoeten, hard op een boksbal laten slaan of het uitschreeuwen aan het strand....? Als iemand het weet.... :-)