8 oktober 2024, maandag is klotedag, weer een stap dichter tegen het einde. Wie helpt mij om mijn positiviteit terug te vinden. Help, ik verzuip in duisternis!

Beste lotgenoten, 

vandaag helaas niet veel te melden buiten het feit dat het medicament Fulfostrand, 2 inspuitingen per maand die op je oestrogeen werken, hormonen dus, slechte aanvallen uitvoeren met depressie, pijn in de rug en moedeloosheid erbovenop. 

Hebben jullie ook van die dagen dat de pijn overheerst? Je moe uit het bed gebeld word door de thuisverpleging, je wenste dat de zon niet meer scheen?

Laat het me even weten als je wil want ik ben niet te troosten.

Toch even dit gedicht meegeven: toepasselijk noemt het Duister.

                                                                   Duister

Het duister in de mens brengt ons tot een mengelmoes van gevoelens! gevoelens die gaan over leven en dood.

Voor elk van ons verschillend en toch zo gelijk.
We zien de duistere kant en voelen de diepe mentale staat van onze medemens en toch voelen we ons anders, geven we hoop en trachten er te zijn voor hen die steun, hoop..kunnen gebruiken.

Moeilijk is de binnenkomst in het hoofd van de persoon waar het duister zich reeds meester van maakte, maar we geven niet op om het duister lichter te maken met onze fakkel van geloof in de sterkte van die persoon die voor ons ligt of zit.
De kracht van onze eigen duistere emotie maakt plaats voor een kleurrijke mengelmoes die zorgt voor onze eigen balans.

De balans en het evenwicht ligt immers in de weegschaal van het leven, waar lot en feit mekaar wegen.