Als engelen ons zien hoop ik dat ze ook de pijn die je meedraagt in je leven begrijpen, en zien dat niet elke traan een traan is van ellende maar ook van medeleven naar onze naaste die een lotgenoot is en die die dag misschien heel erg afziet.
Verhaal uit mijn boek,2é deel:
Terug naar de kankerpatiënt is de taak van de schrijver die dit neerpent. Hij neemt een verantwoordelijkheid om te vertellen over zijn miserie, het botweg omgaan van mensen die je laten vallen als was je een stuk stront. Toch leeft in die persoon die getroffen is ook het streven naar een doel! Een signaal naar de wereld dat hij ziek is, geen medelijden wil, zelfs wil helpen.
Hij kijkt naar zijn leven.
Om te starten gaf hij zich over aan hebzucht. Zonder mensen te willen kwetsen begaf hij zich tussen het vrouwelijk schoon al op jeugdige leeftijd. Aantrek had hij niet. Hij was rossig, was te zwaar voor zijn leeftijd en had al zeker geen bekende jas aan waar toen reportages over werden gemaakt, ons allen bekend.
Hij had een zwak voor seksuele driften, stak dit niet weg en leerde een vriendinnetje kennen, opgelet…op 8-jarige leeftijd.
Zij zocht genegenheid, warmte en was nieuwsgierig.
Hij zocht dit ook en verkreeg van haar een eerste kus.
Hij verleidde haar met zijn overwegend vrouwelijke hormonen, nadien gezien logisch want op oudere leeftijd leerde hij dat ze lesbisch was.
Toch was het een prachtige sensatie voor beiden, het kussen, de warmte, het voelen op alle verboden plaatsen. Het heimelijk gedoe achter in het tuinhuisje, niks me-too, we genoten beiden en leerden het stukje geheim achter het echte leven.
Ik mocht in haar broekje zitten, waar ik de geur die als een bloem mijn geest verruimde, diep in mij opsnoof. Zij voelde aan mijn lid, voelde het nat geworden eikeltje dat toen nog tot niets ernstig in staat was. Zij was mijn eerste bloem. De bloem die ik als eerste mocht beroeren met mijn tong, gretig ingaand op haar vraag. Nooit zal ik haar vergeten. Jeugd kan zo mooi zijn als je naïef bent, maar dat kan heden ten-dage niet meer. Of je bent pervers, pedofiel, verkrachter…noem maar op. De wereld van toen is niet meer, helaas. Nu heb je een witte neus van stoer te doen bij het snuiven, of zijn je longen kapot als je 20 bent door het blowen. Misschien zit je reeds in de jeugdgevangenis voor zedenfeiten of heb je gewoon een wapen gepakt en wat mensen doodgeschoten. Misschien heb je geluk, en werk je hard om later een nog zwaardere carrière te hebben, waar je een burn-out van krijgt, depressie, zelfmoordneigingen….misschien krijg je zelfs kanker!
Ik heb borstkanker!
Niet van aan die mooie bloem te ruiken, maar omdat mijn lijf beslist heeft dat ik een vrouwenziekte moet hebben. Hard om te zeggen maar in alle verhandelingen die ik opzocht, en dat zijn er wel heel veel, gaat men uit van 99% vrouwen die moeten onderzocht worden. Mannen staan er “niet” bij dus vraag ik mezelf af wat juist die éne % is. Zijn dat dan de ratten die meedogenloos vastgebonden op hun rug, allerlei producten ingespoten krijgen, niets kunnen nemen tegen de misselijkheid, tegen de kou, tegen de spierpijn? Waar zou de medische wereld zijn zonder de rat?
Vroeger was het gemakkelijker. Men nam de lijken van het slagveld, kapte alles wat teveel was af, armen, benen, hoofd en men ging eens kijken wat er in een mens zat. Zo bekwam men informatie. Gelukkig mag dit op deze manier niet meer. Leonardo Da Vince is echter mijn favoriet in deze categorie. Wat die man allemaal presteerde, je houdt het niet voor mogelijk. Nu, anatomie was er ook bij en al beweert men dat niet alles even juist was van die man wetenschappelijk gezien dan, je moet er maar opkomen om lijken uit graven te laten ophalen! Doe dat vandaag en ze steken je daar waar psychologen hun voer voor bestaan halen. Een creatieveling die ADHD had waarschijnlijk, of een bipolairische stoornis, ach, alles waar je tegenwoordig pilletjes kan voor krijgen. De vergelijking zit hem in het niet afmaken wat je begint. Das een ziekte die vele mensen hebben maar niet durven toegeven.
Leonardo had dit in grote mate en werkte maar enkele van zijn prachtige levenswerken af. De Mona Lisa is een mooi voorbeeld. Het laatste avondmaal vind ik persoonlijk minder, niet om de creativiteit, wel om het onderwerp. De opdrachtgever voorlopig voor mij onbekend, hield van het katholicisme, een combinatie van 2 verschillende zienswijzen op het christendom, de apostollische geloofsbelijdenis en de geloofsbelijdenis van Nicea-Constantinopel, met simpele woorden gezegd: Christenen die zich scharen onder de bisschop van Rome, de Paus of Rooms Khatolieken, Overige christenen die zich khatoliek noemen, vandaar de verwarring of er een jezus christus was, of julius ceasar één en dezelfde persoon waren! Genoeg gelul over geloof.
We gaan over tot het realisme van de dag.
Versleten strompelde ik mijn bed uit, het bed van mijn 14 jaar jongere vriendin, die dan ook lijdt aan verschillende nog niet door het riziv opgenomen ziekten. Een ganse dag kostte me het om mezelf man te voelen. Toch maakte ik konijn klaar, en kon ik me concentreren op het geven van seks. We genoten van mekaar, maakten elkaar klaar en dachten eraan dat we dat elke dag zouden moeten doen. Spijtig dat ik moest ervaren dat de dag vermoeiend voorbij ging, ik voor tv in slaap viel, alles gaf wat ik aan energie nog overhad, en dan toch met de moed in mijn schoenen, die ik ”niet” aan heb, aan een bladzijde of 2,3 kan werken van mijn boek.
Het blijft de bedoeling mee te geven wat je in je leven kan meemaken, wat de gevolgen kan zijn van keuze’s en waar we vooral voor moeten opletten. De rest van het boek in volgende afleveringen afgewisseld met gedichten. See you and hear you. Hoop op enkele reactie's dan kan ik lekker in discussie gaan. Hieronder een foto van mijn Truck, voor ik epilepsie had. Ik heb nog steeds spijt dat ik niet meer rijden mag. vriendelijke groeten Dirk Gogne Borstkankerman
