Balanceren

Laatst heb ik een MRI-scan gehad. Dit om de plaatsbepaling van de tumor helder te krijgen halverwege mijn behandelingen. Ik vind een MRI-scan echt geen feestje. Dat harde geluid en liggen in die buis. En het duurt voor mijn gevoel eeuwen. Door de bestralingen moet ik goed letten op mijn blaas, want ik moet om de haverklap soms naar de wc. Of dat ik mijn ontlasting op kan houden. Iedereen zegt dan; joh ze zijn wel wat gewend in het ziekenhuis. Dat zal allemaal waar wezen, maar ik vind het toch beschamend als ik tijdens een MRI-scan ontlasting verlies. Maar goed, de MRI-scan was achter de rug (en ik had geen ontlasting verloren holladiee!). Ik had er geen verwachtingen van, want dat had de arts ook duidelijk gezegd. Meneer Drost, het gaat alleen om de plaatsbepaling.

De uitslag kwam een aantal dagen later. De tumor bleek al te zijn gehalveerd. Ik was echt ontzettend blij toen ik dit te horen kreeg. Gehalveerd. De behandeling slaat aan! Mijn arts was ook positief, maar zei natuurlijk ook dat het nog geen gelopen race is. Er zit nog steeds een tumor. Het blijft afwachten hoe het verder gaat met de behandeling. Eerlijke woorden van de arts, maar dat deed meteen iets met mijn positieve gevoel. Want wat de arts zei is de realiteit waar ik mee moet leven. Dat het nog niet weg is en dat pas 3 maanden na de laatste behandeling zichtbaar gaat worden wat de bestralingen en de chemokuren hebben gedaan.  

In deze periode stel ik mijn omgeving op de hoogte door een appje op te stellen en deze naar iedereen te sturen. Dus ook dit nieuws. Mensen reageerden laaiend enthousiast. Blij en opgelucht. Maar ik had dat gevoel nog niet. Het voelde als koorddansen, blij zijn met een uitslag en bang zijn voor wat er misschien nog komen gaat. Balanceren. Ik wilde heel graag blij zijn, maar er zat ook nog een groot stuk bang. Bang voor wat er gaat komen na de behandeling. Hoe moet ik dat allemaal weer gaan doen? Normaal gaan leven en afwachten wat de scan in de toekomst gaat laten zien? Hoe ga ik mijn lichaam weer vertrouwen? Waar kan ik op rekenen?

Maar. Na het bang toegelaten te hebben (huilen en te praten erover, knuffelen met mijn lieve vriend), besloot ik om deze uitslag te omarmen. Het lukte om ook te voelen wat mijn omgeving voelt; blijheid. De tumor is gehalveerd! De behandeling slaat aan! Dat is wat er nu is. Leven in het nu. Misschien is dat wel de grootste les die ik nu leer met kanker. Het leven in het nu. Vandaag is meer dan genoeg. Morgen zien we wel weer. Vieren dat leven. En dus at ik een taartje. Voor mijn gehalveerde tumor 😉!