Eenzaam of eensamen?

Kanker krijgen doe je niet alleen. Dat heb ik deze periode gemerkt. Want ondanks dat ik het zelf onderga, staan er zoveel mensen om mij heen. Daar ben ik zo blij mee. En wil ik deze mensen een podium geven via dit verhaal.

Toen ik mijn diagnose kreeg was mijn familie er. Mijn zus meteen de dag erna op zaterdag. Op het centraal station van Utrecht samen huilen, terwijl de mensen om ons heen liepen. Het maakte niet uit. Het was mooi en troostend. Mijn lieve broer die er was en gewoon eerlijk zei dat hij het fucking oneerlijk vond. Niet wist wat hij moest zeggen. Mijn vriend Mark die ook zo snel mogelijk op de stoep stond en waarmee ik ook heerlijk heb kunnen lachen diezelfde dag. Mijn collega Daan die ik belde en waar ik samen mee huilde. Mijn vader die kwam eten en ik zijn onmacht kon voelen. Mijn andere zus die in stilte liet weten dat ze er voor mij was. Mijn managers die vol liefde reageerden en waarbij alles mogelijk was. Mijn collega’s met hun eindeloze stroom van appjes en belletjes. Mijn vrienden die binnen mum een tijd een heel rijschema hadden gemaakt voor de ritjes naar de bestralingen. Mijn studenten die constant lieve kadootjes stuurden. Mijn medecursisten van mijn eigen opleiding die mij zagen toen ik het vertelde. Alle mensen die belden, kaarten stuurden. Mijn neefjes en nichtjes die op hun manier lieten weten dat ze het zo erg vonden. Alle mensen die langskwamen en komen, alle bossen bloemen, kaarten. Het is zo veel en waarschijnlijk vergeet ik nog genoeg mensen.

Maar twee wil ik in het bijzonder noemen. Mijn lieve vriend Lambert. En zijn hond Bikkel. Lambert die met mij meehuilde toen ik de diagnose kreeg. Lambert die mij vasthield als ik in paniek was. Lambert met wie ik zo ontzettend kan lachen, ondanks alles. Lambert die luistert als mijn hoofd zo doordraait. Lambert die ook de pijn moet opvangen als mij rot en verdrietig voel (waar ik mij soms daarna weer voor kan schamen), omdat hij zo dichtbij staat en daarom zo veilig is. Lambert die zo ontzettend lief is, mij ziet en zelf ook goed voor zichzelf kan zorgen. Bikkel die mij stimuleert om elke dag te wandelen. Bikkel die mij knuffelt als ik mij verdrietig voel. Bikkel die mij leert om helemaal in het hier en nu te leven. Bizar wat een hond je kan geven.

Al deze mensen (en Bikkel) hebben ook een beetje kanker gekregen. Ik heb het gevoeld. Hun meeleven, hun pijn en hun heerlijke afleiding! Maar het is ook heel fijn om hier hun te mogen bedanken. Want wat voelen ze zich soms onmachtig. Het gevoel dat ze weinig konden en kunnen doen. En ik wil zeggen: jullie doen zo ontzettend genoeg. Het helpt, juist ook in de donkere momenten om te weten dat ze er zijn. Maar ook in de mooie momenten (toen ik hoorde dat tumor al is geslonken en de artsen inzetten op genezing), dan voel ik jullie tranen en vreugde. (En ja, ik zeg dit ook in real life tegen ze 😉.)

Ik houd van jullie! Dank!