Mama
10 juli is de sterfdag van mijn moeder. Mijn moeder is in 2011 overleden aan de gevolgen van huidkanker. Het bleek toen uitgezaaid te zijn naar de hersenen. Binnen een half jaar is zij overleden en is zij 54 geworden. En juist in deze tijd zit ik zelf in mijn chemokuren en bestralingen. Gek om ergens hetzelfde traject te lopen. Toch is het ook weer heel anders. Mijn vooruitzichten zijn gericht op genezing. Voor mijn moeder was dit toen compleet anders. Binnen een paar maanden was ze er niet meer.
Met veel liefde denk ik aan haar in deze periode. En het bijzondere is; ik voel mij nog meer verbonden met haar door mijn eigen traject. Toen zij ziek werd, stond ik aan de andere kant. De kant van de machteloosheid en iemand zien lijden. Ik wilde als zoon graag nog met haar in gesprek. Ik wilde graag nog van haar voelen en horen hoeveel ze van mij hield. Ik wilde ook heel graag iets doen voor haar. Maar wat ik moest doen wist ik echt niet. Behalve het noemen dat ik ontzettend veel van haar hield!
Nu ik zelf degene ben die ziek is, begrijp ik haar meer. En zou ik eigenlijk juist nu nog even met haar willen praten. Over hoe zij het ziek zijn ervaarde, wat zij voelde, wat haar angsten waren, wat haar energie gaf om het te dragen en hoe zij aankeek tegen haar naderende einde. Mijn moeder droeg het vooral zelf, alleen. Ergens wilde ze mij als kind beschermen tegen de pijn, het verdriet. En dus liet ze vooral zien dat het wel ging. Dat het te dragen was. Tot ze echt niet meer kon.
Tegelijkertijd heb ik zelf al de bovenstaande vragen aan haar ook niet gesteld. Ik was toen vooral bezig met mijn eigen verdriet. Het was voor mijzelf amper te bevatten dat mijn moeder zou gaan sterven. Nu ik zelf de ziekte kanker draag, begrijp ik iets meer van waar zij doorheen moest. Hoe gek deze processen zijn en hoe moeilijk het kan zijn om dit te delen met je omgeving. Het is zoveel!
Als ik dan denk aan mijn moeder word ik trots. Zij heeft het gedragen op haar manier, vanuit haar liefde naar mij. Heel veel liefde voor mij (en haar andere kinderen, man en ga zo maar door). Ik leer ervan dat iedereen dit op zijn of haar manier draagt. En dat elke manier oké is. Dat elk mens anders is. En dat kanker zoveel meer is dan alleen de ziekte.
Lieve mama, dank je wel voor jouw manier van dragen. Ik draag je mee, elke dag in mijn hart.
5 reacties
Dit raakt mij tot in het diepste van mijn ziel. Eigenlijk heb ik geen woorden om jou een hart onder de riem te steken. Maar ik begrijp het zo goed. Ik lees alleen maar liefde voor haar. En ik denk dat ze dat heel goed wist en voelde, ook al stelde je misschien niet de vragen waarvan je nu denkt dat je ze had moeten vragen.
Nu lukt het niet te vertellen. Maar schrijven over dit onderwerp lukt wel. Maak een verslag voor je naasten. Is dat een idee?
Prachtig en liefdevol beschreven Niels.
Wauw, ik was even aan het rondkijken en kwam dit blog tegen. Zo herkenbaar.. ik vind vooral moeilijk om mezelf te verwoorden en vind mezelf wel echt terug in wat je in je blog geschreven heb.
Mijn moeder was in 2011 ook overleden (weke delen kanker) helaas ging dat allemaal ook zo snel. En ook zit ik nu zelf in mijn 1e week van me chemo therapie. Zo onwerkelijk..
Dit is ook zo herkenbaar en raakt me diep. Mooi verwoord en knap beschreven.
Mijn moeder is in 2015 gestorven aan longkanker. Ik ging altijd met haar mee naar het Antonie van Leeuwenhoek in Amsterdam. Toen ik daar zelf als patiënt kwam, vorig jaar in een rolstoel, man man wat een heftige emoties waren dat. Ineens was ik de patiënt en niet langer de begeleider.
Ik ben dankbaar dat ik zoveel van haar heb geleerd over haar ziek zijn, haar positieve houding en het ondergaan en doorzetten. Daar pluk ik nu de vruchten van in mijn eigen ziekteproces.