Klaar?

Deze week ben ik klaar. Klaar met 33 dagen achter elkaar chemopillen slikken en 36 dagen bestralingen. Klaar. Iedereen is blij voor mij. Want het traject is klaar. Terwijl ik dit stuk schrijf kijk ik naar het woordje klaar. Want klaar betekent voor mij dat iets af is. Maar in mijn gevoel en beleving is het allemaal nog lang niet klaar. Daar kwam ik deze week weer achter.

Afgelopen dinsdag had ik de laatste bestraling. Eerst nog een gesprek met de Nike air max dokter. Dat was goed nieuws. Mijn weerstand is amper achteruit gegaan de afgelopen periode. En ik ben lichamelijk deze periode best goed doorgekomen. Mijn laatste bestraling in en hopla, dat hebben we achter de rug dacht ik. Collega’s kwamen lunchen en ’s avonds een bbq met Lambert en Bikkel. Ik zweefde op de adrenaline en het voelde op dat moment ook echt als klaar. Het voelde alsof ik alles aan weer kon. De dokter had het over maanden herstel, nou dacht ik, niet voor mij. Ik vlieg hier vast zo doorheen. Dat doet Niels wel even.

Een dag later kwam de realiteit even hard binnen. Ik was gesloopt. Mijn lijf moe en ik moest om de haverklap naar de wc. Wat ook nog eens heel pijnlijk was. Eerst weer dat gevecht in mijzelf: het valt wel mee, het doet weinig pijn, ik ben echt niet zo moe. Totdat Lambert zei; gaat het wel? En ja hoor, daar waren ze. De tranen. De tranen die toegang gaven tot het verdriet en het verlangen. Het verlangen naar het herstel, het verlangen dat ik in oktober hopelijk te horen krijg dat ik schoon ben, het verlangen dat mijn lijf weer normaal doet. En het verdriet over de pijn van de bestralingen, de gevolgen van de chemo en het verdriet van het besef dat dit traject nog lang niet klaar is. En door die tranen heen werd ik rustiger. Wat werkt mijn hoofd soms door en vergeet ik te luisteren naar mijn lichaam. Mijn lieve lijf, wat al veel te verduren heeft gehad.

’s Avonds lag ik in de tuin op de bank. Het waaide na een warme zomerdag. Ik had een muziekje op (rachel platten – stand by you). En toen pas kon ik het weer toelaten. Het is nog niet klaar en dat is wat er is. Het gaat voor mij om het leren luisteren naar mijn lijf. Dat gaat niet altijd zo snel als ik zou willen en het blijft voor mij spannend wat er in oktober uitkomt bij de scans. Dat is de realiteit. Dat is waar ik mee te dealen heb. Leren luisteren naar mijn lichaam, voelen wat er is en de tranen (of de lach) laten horen en stromen.

Klaar? Wel voor het aangaan van dit proces wat nu weer komen gaat tot oktober rondom het herstellen van deze behandelingen. En het schrijven erover helpt. Dat blijf ik doen, want dat geeft lucht.

Klaar voor de tweede start, AF!