De verjaardag

Mijn nichtje Lize is jarig. En Lize wordt 11. De dochter van mijn zus is een stoere en lieve meid. Een hele belangrijke dag voor haar. En ik wil er graag bij zijn, ook al heb ik nu kanker. Ik voel mij nog oké en stap op een zonnige zaterdagmiddag in de trein. Ik ga op tijd, want mijn nichtjes (mijn zus heeft drie kinderen; Noa, Lize en Kaj) wilden mij graag zien. Of ik al veranderd was door de chemo en de bestralingen. Logisch en ik wil juist hun graag laten zien dat het echt nog wel meevalt.

Ik ben mooi op tijd en het is gezellig met mijn nichtjes, Lize en Noa. Kaj is buiten aan het spelen. We lachen veel en ik leg uit hoe de bestralingen werken. En hoe groot de chemopillen eigenlijk zijn. Ze luisteren goed, maar vragen niet veel. Dat hoeft ook niet, ze zijn aanwezig en via mijn zus heb ik gehoord dat ze nieuwsgierig waren naar hoe zoiets gaat bij oom Niels. Na een uurtje komen de eerste gasten voor Lize. En dan verandert er iets.

Mensen komen binnen, kijken de kring lachend rond tot ze mij zien. Ik zie verschrikte gezichten en mensen kijken meteen met een bepaalde blik naar mij. Ik hoor ze denken: oh daar is Niels. Niels met kanker. Oh jee. Zou hij hier ook zijn? Ik voel dat er iets is veranderd sinds ik de diagnose heb. Ik voel mij nog steeds Niels, maar de wereld om mij heen kijkt anders naar mij. En ik merk dat ik het lastig vind om mij daartoe te verhouden. Ik glimlach vriendelijk terug en knik als mensen mij begroeten.

Noa mijn nichtje kijkt mij aan en fluistert: de mensen kijken een beetje gek naar je oom Niels. Ik lach om haar opmerking. Wat is het toch ook moeilijk voor de ander om met een diagnose om te gaan. Ik neem het niemand kwalijk, maar moet soms uitkijken om niet in de lach te schieten. Er komen namelijk twee mensen naast mij zitten.  Tegen iedereen zeggen ze vriendelijk hoi, maar bij mij komt er een frons op de voorhoofden. Met een gedragen stem komt de vraag: hoe is het nu? Ik heb de neiging om ook op een zware toon (of zal ik voor de candle light stem gaan?) antwoord te gaan geven, maar doe het niet.

Want ik bedenk mij vooral; iedereen doet zijn best op zijn of haar manier. Zelf vond ik het ook moeilijk om er te zijn als iemand een nare diagnose kreeg. Mensen mogen wennen aan deze gekke gewaarwording. Een verjaardag van Lize met een oom Niels met kanker. Kanker doet iets natuurlijk met mij, maar ook met de ander. En die mag reageren op zijn of haar manier. Ik heb de keuze om te kiezen hoe ik hiermee omga. Hoe ik wil reageren. Vooral voel ik dat deze verjaardag niet om mij hoeft te draaien. Tegen deze mensen vertel ik hoe ik mij voel. Dat het spannend is allemaal, maar dat vandaag het vooral feest is. Lize is jarig. En neem ik een hap van de heerlijke slagroomtaart.