Donkere dagen voor kerst

Daar zitten we weer. Dinsdagochtend. In de wachtkamer van de radiotherapeut. Lambert roert in zijn thee. Ik staar wat voor mij uit en voel de warmte van mijn kopje thee in mijn handen. Ik denk terug aan de afgelopen week. De rugpijn zeurde al een poosje. Het zal wel bij het herstel horen, dacht ik. Uiteindelijk toch maar de arts gebeld en werd mijn scan naar voren gehaald. Vorige week vrijdag kregen we daarvan de uitslagen.

Helemaal mis. De tumor is terug. Hij groeit flink en dat was een grote teleurstelling. Ik voelde toen de grond weer onder mijn voeten verdwijnen. Tranen, paniek, niet meer weten wat ik voelde of dacht. De arts legde uit dat er nu eerst weer een pet scan moest worden gemaakt. Als er uitzaaiingen zijn ga ik de palliatieve fase in. Deze maandag de pet scan gehad. Maar het afgelopen weekend was zwaar. Alle gedachten, gevoelens en emoties vlogen door mijn hoofd en lijf. Wat als het uitgezaaid is? Wat als ik nog een kans heb en ik kan worden geopereerd? Wat wil ik allemaal nog doen als het mis is? Hoe moet ik deze weg nu weer gaan dragen? Ik denk zelfs na over wat voor kist en kleren ik wil als ik gestorven ben. In ieder geval een wijntje na afloop in plaats van koffie met cake. Elke keer ging ik van hoop naar afscheid naar diep verdriet en dan kwam woede weer om de hoek kijken. Mensen op bezoek, samen huilen, samen lachen, maar wat is dit proces weer zwaar.

De dokter loopt onze kant op: Meneer Drost? Ik sta op en probeer haar gezicht te scannen. Zie ik goed of slecht nieuws? Ik pak Lambert zijn hand vast en knijp erin. Lambert kijkt mij aan. We gaan dit samen aan, zoals we dat elke keer samen doen. Ik ben zo ontzettend trots op mijn Lambert. Pfoe, hij is er en ik voel zoveel liefde voor hem. We gaan snel zitten en de arts zegt: Het is positief nieuws. De tumor is niet uitgezaaid in de organen. Wel een kleine uitzaaiing in een kliertje, maar we kunnen nog opereren. Ik voel niks meer. Ik zit maar te kijken naar haar mond die de woorden uitspreekt. Lambert huilt en pakt mijn handen vast. Maar ik voel niks. Ik kan het niet geloven wat ze zegt. Zelf dacht ik dat het einde oefening was. En nu dit nieuws. Er is nog een kans!

De dokter roept meteen de chirurg erbij. Die vertelt veel. Er gaan organen uit mijn lichaam, stoma’s, lange operatie, risicovol. Allemaal woorden die langs mij heen gaan. Het voelt alsof ik boven ergens in de kamer zweef. Ik vraag alleen maar of ze het aandurven, of ik echt een kans heb. Nou, die is er! Ik wil dat de operatie morgen al plaats zou kunnen vinden, maar dat kan natuurlijk niet. Ik moet even geduld hebben, eerst langs allerlei mensen voor stoma behandeling en voorbereidingen. Ik hoor de informatie niet meer.

Van totale paniek om te gaan sterven naar weer wat licht en lucht om de toekomst aan te gaan. Wat een bizarre achtbaan is het leven met kanker voor mij. Het is eigenlijk teveel. Ik merk voor het eerst dat mijn veerkracht wat verdwenen is. De moeheid overheerst. Ook bij mijn omgeving. Zoveel spanning is niet goed voor een mens. Maar ik heb nog HOOP gekregen. En die hoop pak ik helemaal vast.

Donkere dagen voor kerst, nou. Ik heb ze wel gehad en gevoeld. En nu zit ik op de bank onder de deken deze blog te schrijven. Want ondanks al het verdriet dat er even was, houd ik hoop. Wil ik hoop houden en moed houden. Wil ik lief hebben. Wil ik huilen. Wil ik in verbinding zijn met de ander. Want zonder die prachtige verbinding die ik met de mensen voel zou ik het niet goed kunnen dragen.

Lieve lezers, ook met jullie voel ik verbinding. Jullie reacties verwarmen mij en ik wens jullie allemaal het allerbeste de komende dagen. Houd elkaar vast en heb lief. Onderstaand gedichtje helpt mij, misschien jullie ook!

Leren leven met wat is

En wat er niet is

En zo hoopvol

De Toekomst in.