Stars can't shine without darkness

Vorig jaar in augustus heb ik een tatoeage laten zetten. Al langer liep ik met het idee te spelen om dit te laten doen. Maar ik vond het spannend en eng. (Ik moet daar nu om lachen, een tatoeage zetten is echt niks vergeleken met het leven met kanker.) Uiteindelijk de knoop doorgehakt en staat er op mijn linker arm de tekst: stars can’t shine without darkness. Ik kreeg deze tekst jaren geleden van een vriend op een kaart. Het raakte mij. Sterren blijven schijnen in het donker. Het licht wint. Voor mij was het een vergelijking met het of mijn leven. Hoe donker het ook kan zijn, het licht blijft schijnen.

Zeker nu. Ik voel de donkerte de laatste weken vaak. De operatie staat gepland eind januari. Elke week ben ik in het ziekenhuis te vinden en krijg ik ontzettend veel informatie over hoe alles gaat verlopen. Het is veel. Ik krijg twee stoma’s en er wordt van alles verwijderd uit mijn onderbuik. En natuurlijk met als doel om de kanker compleet te verwijderen. Maar het donker is er. Ik ben soms bang voor de lange operatie, het herstel wat een tijd gaat duren, het leren leven met stoma’s. In het ziekenhuis knik ik en praat ik mee met de artsen, maar thuis open ik de boekjes met informatie over de operatie nog niet. Ik wil er niet over nadenken, ik onderga het liever. Het is misschien te pijnlijk, teveel. Ook dat mijn lijf er zo anders uit gaat zien met de stoma’s. Deze week durfde ik voor het eerst te vragen hoe een stomazakje eruit zit. Het is zo onwerkelijk dat dit straks op mijn lijf hangt. Met de stoma voor ontlasting ben ik blij, het constant naar de wc moeten vind ik uitputtend. Bezoek ontvangen doe ik deze periode ook weinig. Vorig jaar met de kanker vond ik heerlijk om iedereen te zien, nu vind ik het zien van mensen fijn en vermoeiend. Fijn, omdat er zoveel verbinding kan zijn. Vermoeiend, omdat ik zelf niet goed weet hoe ik mij moet verhouden tot alles. Ik weet soms niet wat ik erover moet zeggen, naast dat het veel is. Ik ben soms ook moe van mijn eigen tranen en heb weinig ruimte op slechte dagen voor de ander.

Daarnaast moet ik zo fit mogelijk zijn voor deze uitdaging. Dus moet ik veel eiwitten eten en drie keer per week sporten. Ik zag er tegenop. Mijn lijf was van de week moe van het naar de wc gaan en dan fanatiek sporten leek mij niet het leukste. Maar, het tegendeel bleek. Het sporten gaf mij zoveel energie. Ik heb een flink programma om mijn conditie zo goed mogelijk te krijgen voor de operatie en ik vind het heerlijk om mij even uit leven. Misschien gooi ik in alle krachttrainingen wel alle frustraties en boosheid eruit. Misschien vind ik het wel fijn om te merken dat ik echt nog veel kracht in mijn lijf heb. Wat ik vooral merk, is dat ik door het sporten regie kan houden over mijn eigen proces. Ik kan zelf iets bijdragen aan de voorbereidingen en goed voor mezelf zorgen. Ook door het eten van de eiwitten. Ik heb nog nooit zo gezond gegeten in mijn leven.

Maar het licht komt gelukkig altijd weer terug. Licht, omdat ik niet wil wegzakken in het donker. Licht, omdat ik echt nog een kans heb om beter te worden. Het mij lukt om elke dag er weer op uit te gaan. Samen met Bikkel, Lambert of toch mensen die ik toelaat in mijn proces. Licht, wat voor mij bestaat uit hele kleine dingen. Samen met Lambert naar een leuke serie kijken op de bank, warme chocolademelk met slagroom, een appje van een vriend waar ik hard om moet lachen, alle mensen die zo ontzettend met mij en ons meeleven, alle kaarten die ik krijg, een prachtig lied wat ik met mijn koptelefoon keihard kan luisteren, met oud en nieuw prachtig vuurwerk kunnen zien en nog zoveel meer. Het licht wint gelukkig altijd in mijn leven. Zelfs als soms het donker zoveel terrein krijgt. Zoals de laatste weken. Maar ik wil zo graag leven en het licht zien. Terwijl ik deze laatste zinnen tik, moet ik huilen. Want hoe zwaar het ook kan zijn, het leven is echt voor mij te mooi om op te geven. En misschien wordt het nog heel donker, dan hoop ik echt dat het mij lukt om weer dat licht te vinden.  Daarom ben ik zo blij met deze tekst op mijn linkerarm die mij hier altijd aan blijft herinneren.

Stars can’t shine without darkness… Blijf schijnen lieve mensen!