Dromen
Zaterdag was er een vriendin op visite. Het was een mooie dag met veel zon. Ik voelde mij goed en we zaten buiten. Deze vriendin houdt van reizen en liet mij prachtige foto’s zien van haar laatste vakantie. Ik genoot mee van haar verhalen. Het was ook fijn dat ze veel deelde over hoe het met haar ging. Ik voelde mij daardoor wat normaler. Als ik nu mensen tegenkom vragen ze vaak hoe ik mij voel en hoe de kanker voor mij is. En soms lijkt het net alsof de mensen zich juist een beetje inhouden, omdat ik een heftige situatie heb. Terwijl ik echt ook wil weten hoe het met de ander is. Juist andermans verhalen vind ik fijn om te horen nu. Mijn eigen verhaal verdwijnt dan even naar de achtergrond en dat vind ik soms heerlijk!
Opeens stelde deze leuke vriendin de vraag aan mij: Niels, stel je voor dat je helemaal beter wordt. Waar zou je dan nog dromen? Wat zou je nog willen doen? Een mooie vraag. Maar ik moest er heel lang over nadenken. Waar droom ik eigenlijk nog van? Na een poos te hebben nagedacht (en een heel stuk cheesecake met slagroom naar binnen te hebben gewerkt) kwam er langzaam een antwoord naar boven. Ik droom eigenlijk weer van het normale leven.
Gewoon weer naar mijn werk gaan en gewoon weer druk maken over studenten die hun stukken schrijven. Gewoon weer nadenken over of ik naar een feestje wil gaan, zonder dat de hele meute mij aankijkt alsof ik van mars kom. Gewoon wakker worden en niet mij te hoeven klaarmaken voor de bestralingen, waar ik elke keer wordt aangeraakt op plekken die kwetsbaar voelen (alhoewel de mensen daar alleraardigst zijn). Gewoon een belletje van mensen krijgen zonder dat het over de kanker gaat. Gewoon wakker worden zonder het besef dat ik kanker heb. Het gewone. Daar kan ik echt van dromen.
Nu denken jullie allemaal, prachtig Niels, maar 10 miljoen zou ook erg leuk zijn. Of een supervakantie naar een heerlijk eiland of een groter huis. Tja, ik denk dat ik er stuk voor stuk heel blij mee zou zijn. Maar het gewone leven, ik ben het veel meer gaan waarderen tijdens dit proces. Geluk zit voor mij niet in die grote dingen, maar juist eigenlijk in hele kleine dingen. Zoals die student die mij het volgende gedicht stuurde, waar ik even om moest huilen. Ik deel hem graag met jullie:
Heel even gelukkig zijn
Zo nu en dan
Vlak voor ik val, meer kan ik niet
Maar misschien is dat
Wel echt gelukkig zijn
En daar hoort vallen bij.
-Toon Tellegen-
6 reacties
Toon Tellegen. Ja.
Hoi Niels,
Een heel mooi gedicht! Ik snap je helemaal, het enigste wat ik nu ook zou willen is weer een normaal leven hebben, zonder zorgen en zonder dat het zwaard van Damcles boven je hoofd hangt. Gewoon weer kunnen werken en kunnen doen waar je zin in hebt, dat is ook mijn ultieme wens. Gezondheid is niet te koop.
Zo herkenbaar!
Dag Niels, allereerst wil ik jou heel veel kracht wensen. Wat een afschuwelijke diagnose heb je gekregen. Ik herken zo ontzettend jouw verlangen naar normaliteit! Precies dat zou ik zo graag weer terug willen. Gelukkig merk ik dat ik nu, een jaar na de diagnose, in een ander soort gevoel terecht ben gekomen. Het lukt me wat beter om alles te integreren. Niets zal ooit nog hetzelfde zijn, maar ik heb een nieuw kompas in mezelf gevormd door alle ervaringen.
Ik ga je volgen. Lieve groet, Berit
Hoi Niels
Zo herkenbaar, het verlangen naar het gewone leven. Ik zelf ben nog niet zo heel lang ziek maar wat kijk ik er naar uit om straks weer voor mijn bewoners te zorgen. Nu blijft het bij een praatje maken bij sommige en wat drinken met mijn collega’s.
Hoop voor je dat jou droom spoedig werkelijkheid mag worden.
Zo, deze komt even binnen. Heel herkenbaar. Ik verlang er ook naar dat alles weer wat zoals eerst, van vóór mn diagnose, toen alles nog normaal was. Het niet altijd alleen maar over mijn kanker hoeft te gaan en mensen gewoon over hun leven vertellen ipv zich in te houden voor jou want "wat jij hebt is veel erger".