Een gezellig potje scrabble...

Zaterdagavond. Gezellig een potje scrabble met vrienden. Ik heb er zin in, deze week was druk genoeg. Maar pfoe gezellig? Vanaf het begin zit ik mij te irriteren. Iedereen legt goede woorden, iedereen zegt net de verkeerde dingen en ik voel het opkomen. De irritatie, ik keer in mijzelf. Als de vrienden weg zijn, vraagt Lambert of ik het een leuke avond vond. Nou nee. Ik vond het niet leuk. Een gesprek volgt en ik ga boos doen. Niet zo handig.

Stiekem weet ik het wel. Ik voel de angsten borrelen en zeuren in mijn lijf. De afgelopen weken zijn de uitslagen van de scans binnengekomen. Er is ontzettend veel gebeurd in mijn lichaam. De hele grote tumor is vermorzeld. Het ziet er goed uit. Bizar om zelf te ervaren en te zien wat de bestralingen en de chemo hebben gedaan. Arts is positief. Ik probeer het ook te zijn, maar er zijn ook zwarte vlekken nog te zien. Heel klein. Het gaat om millimeters. Maar artsen weten nog niet wat die millimeters zijn. Ontstekingsresten, littekenweefsel of toch nog restcellen van de tumor.

Alles laat ik die week over mij heen komen. De reacties van mensen om mij heen, die meestal opgelucht reageren. Ik probeer dat ook te voelen. Maar ik kom maar niet bij mijn gevoel. Ik weet niet wat ik met de uitslagen moet. En dan komt mijn overlevingsmechanisme in actie. Heel veel doen, mensen opzoeken en meedeinen op de ander. Tot zaterdagavond.

Voor mij betekent boosheid eigenlijk dat ik verdrietig of bang ben. En ook deze zaterdagavond is dat aan de hand. Want normaal kan ik best goed tegen mijn verlies. De boosheid voelt niet terecht. Ik ben bang voor donkere kleine vlekken op de scan. Bang voor wat dat verhaal gaat vertellen. Bang voor uitzaaiingen. Bang voor een lang ziekbed. Bang voor de dood. Daar wilde ik eigenlijk van de week niet naartoe, naar die gevoelens. Want die gevoelens en gedachten zijn eng. Ik word daar moe en verdrietig van. Maar boos worden helpt ook niet. En ik wil natuurlijk ook heel graag zo positief als de artsen zijn, die telkens zeggen dat het echt waarschijnlijk ontstekingen etc. zijn. Maar waarschijnlijk geeft mij geen zekerheid.

Ik besluit om deze gedachten en gevoelens aan te kijken. Te doorvoelen. En pfoe, dat is een eenzaam proces. Ik huil en voel mij ontzettend bang. Dat duurt even. Het voelt heftig en zwaar. Maar…na een paar momenten (lees uren) wordt de angst minder. Ik word de volgende ochtend wakker en voel mij rustiger. Het zware is geweest, ik heb het aangekeken en wow, ik kan het ook echt zelf dragen! Zelfs die donkerste gedachten en gevoelens! En natuurlijk is Lambert er. Kan ik bij mensen huilen.

Maar voor mij gaat het hier over veerkracht. Het zelf doorvoelen, doorleven en dan nog kunnen ademen! Het zelf helemaal aangaan. Niet meer weglopen en ervaren dat ik blijf staan. Dat ik mens ben met alle angsten die er zijn. Veerkracht leert mij dat ik echt alles mag toelaten om dan weer op te krabbelen. En ja, ik mag leunen op de ander. En vertellen wat er gebeurt. Maar ik kan het ook zelf dragen, wat een bijzonder proces. Ik leer steeds meer dat de ander het ook echt niet kan dragen voor mij.

Als ik dan alles heb toegelaten word ik rustig. Deze uitslag is er nu, met een heleboel blijdschap en een beetje (lees soms veel) angst. Onzekerheid. En alles is er. En soms zal ik even wegvluchten van die angst, maar ik herken het steeds meer wanneer ik iets aan te kijken heb. En het geeft mij lucht om het aan te kijken. Net zoals ik nu weer een potje scrabble kan spelen. Kan verliezen. Of winnen. Of gewoon een leuke tijd kan hebben.

Maar het allerliefste win ik natuurlijk 😉!