Ik kan het zelf wel...

Na een mooie werkdag met leerteams loop ik naar het station. Het is nog in de middag en ik eet een broodje carpaccio. Als ik op het stationsplein van Amersfoort loop zie ik het huis al staan. Het Toon Hermans huis. Een inloophuis voor mensen met kanker. Al een paar weken speel ik met de gedachte om daar eens heen te gaan. Maar tegelijkertijd nemen de stemmen in mijn hoofd het dan over: dit heb jij niet nodig, je kunt het prima zelf, je praat al met een psycholoog over je traject, lotgenotencontact nee joh…

Nadat ik de laatste hap van mijn broodje heb weggeslikt, draai ik mij om. Kennelijk ben ik toch nieuwsgierig. Ik loop naar de voordeur van het huis en duw zachtjes de deur open. Ik hoor stemmen en kom in een hal terecht. Het is leeg en ik kan niemand zien. Heel even denk ik; gelukkig. Ik wil mij omdraaien om weer naar het station te lopen. Opeens zwaait er een deur open en kijkt een vrouw mij recht in de ogen aan. "Hallo! Oh ik ben nog even in bespreking, maar wat ben je welkom. Als je 5 minuten hebt, kom ik naar je toe.” Ik zeg dat ik wel even kan wachten en neem plaats aan de tafel in de keuken. Ik pak mijn mobiel en kijk wat nieuws. De gedachte in mijn hoofd om alsnog weg te lopen is er nog steeds.

"Zo, ik ben klaar." De gastvrouw neemt mij mee naar een andere kamer, waar een soort huiskamer is gemaakt. Het voelt er warm en we gaan aan de tafel zitten. “Zo, wat fijn dat je er bent. Wat maakt dat je hier naar binnen stapte?” Met een glimlach op mijn gezicht vertel ik over mijn traject met kanker. Dat ik chemotherapie en bestralingen heb gehad. Dat het allemaal er goed uitziet. Ik ben bijna schoon, op nog een paar millimeter na. De glimlach blijft op mijn gezicht plakken. Ergens voel ik wat tranen op komen borrelen, maar die laat ik lekker borrelen daar.

Als ik klaar ben met praten, blijft ze stil. Ze kijkt mij aan. “Pfoe, wat een achtbaan, Niels. Wat veel. Hoe voel je je nu?” En ja, daar komen ze dan. Mijn glimlach kan ik niet volhouden (normaal lukt dat vaak prima). Ik voel de tranen opkomen en tegenover deze voor mij onbekende dame begin ik te huilen. Tussen het huilen door vertel over de afgelopen tijd. Dat kanker zoveel deed en doet in mijn leven. Dat ik soms nog bang ben, verdrietig dat ik dit heb. Dat er ook zulke mooie momenten zijn met de mensen om mij heen. Ik zoveel intenser leef en geniet van alles wat zo ontzettend prachtig is. Dat ik mij anders voel sinds ik hiermee leef, dat ik terugkomen op werk soms pittig vind. Niet weet hoe ik het allemaal moet doen. Dat er totaal geen spoorboekje hierover te vinden is en ik soms niet wil huilen of voelen wat het allemaal met mij doet. Ik wil gewoon normaal zijn, maar dat ben ik niet meer. Dat ik echt alles goed probeer te doen in dit traject, maar geen idee heb van wat nu precies goed is. Dat goed eigenlijk vooral is dat ik luister naar mijn lijf, ook al vertelt die iets wat ik niet wil horen. Ik huil, praat maar door (alles gaat door elkaar) en voel mij rustiger worden.

De onbekende vrouw tegenover mij luistert. En knikt. Soms stelt ze een vraag. Ze deelt dat ze zelf ook kanker heeft gehad en heel kort deelt ze hoe zij hiermee om ging. Dat kanker alles in je leven aanraakt, dat het niet afvinken is. Zo van, klaar en weer door. Dat ieder zijn eigen proces loopt.

Terwijl ik het snot van mijn neus afveeg aan mijn jas (had ik nou maar eens zakdoekjes in mijn tas), luister ik echt naar wat ze vertelt. Het maakt voor mij totaal niet uit of deze vrouw een titel heeft of psycholoog is of weet ik veel wat. Want ik voel mij gezien door haar. Ze luistert en vooral; ze durft ook stil te zijn. Mijn pijn en verdriet er te laten zijn. En misschien omdat zij ook kanker heeft gehad durf ik mijn pijn en verdriet meer te laten zien. Het is voor mij een echte ontmoeting.

We nemen afscheid. Dat voelt ook wel gek, want het was een mooi gesprek. En tegelijkertijd is het goed. Ik voel mij rustiger. Wat ben ik blij dat ik even naar binnen ben gestapt. Dat ik dit gesprek mocht hebben. Wat mooi dat deze huizen er door heen Nederland zijn en dat er mensen klaar zitten om even een gesprekje te hebben. Dat mensen op deze manier als gastvrouw of gastheer zoveel voor een ander kunnen betekenen. Dat deze gastvrouw present is, waar ik vaak met mijn studenten over spreek. Echt present zijn, echt kunnen luisteren.

Voor mij betekende het gesprekje even bij mijn gevoel komen, waar ik vaak zo hard voor weg ren. En ik leerde door mijn eigen patronen en overtuigingen heen te stappen. Want ik had het dus kennelijk wel nodig om het Toon Hermans huis binnen te stappen. Na deze ervaring trakteer ik mijzelf op een taartje, want dat heb ik zelf wel verdiend vind ik. En terwijl ik op het stationsplein naar het Toon Hermans huis kijk, weet ik dat ik er de komende tijd nog eens naar binnen zal stappen.