Handje?

Het herstel gaat goed. Mijn lijf wordt elke dag sterker. Ontlasting doet minder pijn en ik heb meer energie over de dag heen. Wat ontzettend fijn om te mogen ervaren. Mijn neefje Kaj had ik beloofd om nog eens naar het spoorwegmuseum te gaan. Kaj is 6 en een hele stoere kerel. Op vrijdagochtend app ik met mijn zus. Ze vraagt of ik mij goed genoeg voel om dit avontuur vandaag te kunnen doen. Ik voel mij best goed en zeg dat het kan.

Op het station ontmoet ik Kaj, mijn zus en Lize (dochter van mijn zus). Mijn zus en Lize gaan shoppen in Utrecht. Kaj heeft zin in het spoorwegmuseum. En hij geniet. Wat een prachtige kerel is het. Alles is mooi en niks is natuurlijk eng. Stel je voor dat iets spannend is 😉. Totdat we bij een attractie komen waar we in karretjes door een donker parcours moeten. Voordat de karretjes beginnen te rijden hoor ik opeens naast mij: Oom Niels, handje. Het is geen vraag, maar gewoon een mededeling. Ik pak de hand van Kaj en vraag: Is dit spannend? Kaj antwoordt: ja.

Het raakt mij. De afgelopen maanden vond ik zoveel spannend. De eerste keer een chemokuur, de eerste keer bestralingen, de eerste keer naar de radiotherapeut, de eerste keer een oncoloog ontmoeten, de eerste keer pijn, de eerste keer de spoedeisende hulp en ik kan nog wel 1000 dingen noemen die ik spannend vond. Maar dan zomaar even vragen: Handje? Dat vond ik echt een opgave. Ik wilde het soms zo graag alleen kunnen, niet iemand nodig hebben. En Kaj leert mij even in een seconde dat het gewoon heel simpel is. Handje. Meer niet.

Het spoorwegmuseum is een regelrechte hit voor Kaj. Er is zoveel te zien en te ontdekken. Hij heeft zoveel energie en geniet van de attracties waarin hij zelf regie heeft. Dingen zelf moet doen om de opdracht te laten slagen. Op het einde van de dag eten we met elkaar een pannenkoek en dan komt het toppunt. Kaj heeft nog een flesje cola en het lukt hem in één keer om een bottleflip te doen. De trots druipt van zijn hele gezicht af. Zo prachtig om die trots te zien en te voelen.

Een dag met Kaj laat mij zien hoeveel er nog te genieten is. Hoe simpel dingen voor een kind kunnen zijn, die ik als volwassene soms lastig vind doordat mijn hoofd dan gaat denken en meedoen. Dat hoofd wat mij soms helemaal weglaat bij wat mijn hart zegt. Helemaal in het moment zijn, genieten van wat je allemaal kan! Trots zijn op wat je allemaal maar doet (zeker in een proces als kanker). Maar vooral het hulp vragen.  Gewoon simpel alleen maar zeggen: Handje! Dat leert Kaj mij zonder dat hij het zelf doorheeft. Held!