Meedeinen op de golven...

Terschelling. Wat ben je mooi. Duinen, zand, zee, dorpjes en ga maar door. Het is fantastisch om hier nu te zijn. De zee blijft magisch, de golven komen en gaan. Zo voelt deze vakantie ook, meedeinen op allerlei golven.

Mijn herstel gaat goed. Steeds minder voel ik de pijn van de chemo en de bestralingen. Ik ben daar zo ontzettend blij mee. Afgelopen dinsdag heb ik zelf weer eens hardgelopen. Onvoorstelbaar. Woensdag belde mijn arts nog voor een controle gesprek. In oktober de scans, maar voor nu doorgaan met het herstel. Het voelt onwerkelijk.

Woensdag gingen we een dagje naar Vlieland. Daar hebben we fietsen gehuurd en met vrienden een dag op het eiland doorgebracht. Het was prachtig weer en iedereen was flink aan het genieten. (Behalve Bikkel, die moest in het begin in de hondenkar achter de fiets. Dat leverde veel gepiep en geblaf op. Dus Bikkel uiteindelijk gewoon naast de fiets mee rennen. Weer wat geleerd.) Op het einde van de dag zou de boot om 20.25 gaan. Als we aankomen op de plek waar de boot zou moeten vertrekken volgens mijn plan, is er geen boot. De boot vertrekt vanaf de jachthaven die 5 minuten verderop ligt. En het is 20.18. Dat betekent rennen! Terwijl Lambert en Bikkel voor mij aan het rennen waren, moest ik inwendig lachen. Of we de boot nou zouden halen of niet, het komt altijd wel goed. Voor de kanker zou ik veel meer in de stress zitten, maar door de kanker relativeer ik meer. Dan boeken we maar een hotel hier op Vlieland als het mis gaat. Uiteindelijk rende Lambert zo hard, dat hij ervoor kon zorgen dat we de boot gehaald hebben. Het was een prachtige tocht terug op een klein bootje met een ondergaande zon. Fantastisch.

Toch word ik vandaag weer flink geconfronteerd met de naweeën van de bestralingen en de chemokuren. We wandelen in de ochtend naar een stadje op Terschelling. Ontbijten heerlijk, maar ik voel mijn buik. Het rommelt en doet meer pijn dan ik zou willen. Als we terugwandelen naar ons huisje voel ik de ontlasting komen. Ik kan het niet tegenhouden en ik poep in mijn broek. Gelukkig draag ik luiers, maar prettig blijft het niet. Wat ik dan kan doen is eerst inwendig heel boos worden op mezelf. Waarom ga je dan ook in de ochtend ontbijten, je weet dat je dan naar de wc moet? Waarom is er hier geen wc zomaar in de buurt? Waarom waarom waarom… Lambert raakt mijn schouder aan en wil mij troosten. Dat is lief, maar ik kan het nog niet toelaten. Ik zit nog in mijn boosheid en schaamte. Loop ik daar op Terschelling als 36 jarige man met een volle luier. Door die kanker en die behandelingen. Bah! Gelukkig herken ik de boosheid en voel ik het verdriet opkomen. Dan huil ik even, terwijl ik naast Lambert loop. En dan mag hij mij troosten. Het is zo kwetsbaar om dit soms mee te maken, dat je je ontlasting niet kan ophouden. Dat is zo beschamend. Ondanks dat er in het huisje een douche is en schone kleren voor handen zijn. Maar ik leer, de wetten van kanker houden geen rekening met ongelukjes. Het is wat het is. Elke golf is anders.

En dat is wat het leven misschien wel is. Meedeinen met wat er zich aandient, dat toelaten en voelen wat ik dan nodig heb. Zien wat er zo ontzettend mooi is deze vakantie. Zoveel prachtige dagen, zon, zee en hard genieten. Naast de ongelukjes of de pijn die je stilzetten bij dat het lijf nog herstel nodig heeft. Ik dein mee met mijn golven, soms wil ik er hard tegenin zwemmen, en elke keer leer ik weer: wees mild naar jezelf, Niels. De golven blijven komen en je kunt dit aan.

Meedeinen, loslaten, (door) voelen en elke dag een ijsje eten. Vooral dat laatste helpt ook 😉!