Struisvogelen
Pfoe. Het zweet staat op mijn voorhoofd. Wat is het warm. Maar het ligt niet aan de hitte, ik wil zo snel mogelijk weg uit deze zaal. Ik voel de emoties door mijn lijf gieren. Een moeder van een collega is overleden en ik wilde graag bij de uitvaart zijn voor mijn collega. Dat kan ik wel, dacht ik. Op vakantie gaat het zo goed, leuke dingen doen, lachen en een goede conditie. Maar een uitvaart is wel even iets anders. Deze vrouw kende ik niet. Maar haar verhaal is confronterend. Eerder in haar leven genezen van kanker en opeens binnen een maand overleden. De kanker was terug en hoe. Uitgezaaid en de dokters konden niets meer doen.
Snel loop ik naar de auto. En daar komen de tranen. Ik huil diep en bel Lambert. Lambert luistert en ik vertel wat er in mij omgaat. De uitvaart was prachtig en deze vrouw was geliefd. Maar ik huil eigenlijk om mijn eigen pijn en angst. Het raakt aan alles wat ik een beetje heb weggestopt. Ik ben herstellende van de behandelingen en hoop ontzettend dat het straks allemaal weg is. De vakantie zorg(t)de ervoor dat ik echt ontzettend kan genieten. Buiten zijn, strand, wandelen, films kijken en lekker eten. Het leek wel alsof de kanker er gewoon even niet was en is. Het ging gewoon een paar weken niet elke dag over de kanker. Het stuk angst voor de kanker was even weg, maar het haalt mij in door deze uitvaart. Ik ben zo bang voor wat deze vrouw heeft meegemaakt. Dat de kanker niet weg is, dat het opeens weer terug is, dat de dokters niets meer kunnen doen. Tegelijkertijd voel ik mij een beetje schuldig. Omdat ik vooral huil om mijn eigen verdriet en niet om de vrouw die is overleden. Gelukkig heb ik mijn collega kunnen spreken en er voor haar kunnen zijn.
Door dit moment besef ik hoe fijn het kankerloze leven even was. Even struisvogelen. Kop in het zand en hard genieten. En wat heb ik dat ontzettend gedaan. Heerlijk! Zoveel liefde en geluk mogen voelen. Maar de vakantie is bijna voorbij. Het gewone leven gaat straks weer beginnen. En dat vind ik spannend. Hoe ga ik dat doen? Hoe ga ik terugkomen in het werk? Wat gaat mij wel lukken en wat niet? De weken zijn voorbij gevlogen en ik zie een beetje op tegen wat komen gaat. Al deze gevoelens zijn verweven in mijn tranen.
Natuurlijk zal daar hulp bij zijn en natuurlijk zal dit in stappen gaan, maar de onzekerheden zijn er. Kan ik nog hetzelfde als voor de behandelingen? En juist door deze tranen komt er weer lucht. Lukt het mij om mijn kop even uit zand te trekken. Als een struisvogel weer mijn kop in de lucht. Het leven aankijken met alles wat er is. Terug te kijken op de geweldige vakantie die achter mij ligt, soms de foto’s terug te kijken van deze heerlijke weken. En mijn angsten en onzekerheden er te laten zijn.
En ik voel dat ik het aankan, juist door elke keer het aan te gaan. Tranen maken je hart schoon zei iemand eens tegen mij. Voor mij is dat een waarheid.
Struisvogelend door het leven. Met mijn kop in de wind. We gaan ervoor!
5 reacties
Wat een verhaal zeg, jij gaat de confrontatie ook niet uit de weg. Ik ben jaloers op iedereen die kan huilen om het verdriet van hem/haar zelf of van anderen. Ik wacht nog steeds op mijn tranen.
Ik herken in het ziektebeeld dat jij omschrijft van die moeder mijn overleden echtgenote Marion. Zelfde verhaal. Ik vind het knap dat jij omwille van je collega die uitvaart hebt bijgewoond, ondanks wat het met je gedaan heeft en doet.
Mooi dat jij van je vakantiedagen kunt zeggen: soms even weg van de kanker die ik heb. Maar helaas is de realiteit voor iedereen hier toch anders.
Ik zelf zit op dit moment in een enorme drang om weg te vluchten uit mijn eigen wereld die momenteel bestaat uit verdriet en eenzaamheid door het verlies van Marion. De natuur in, wandelen. Maar terug thuis val je dubbel zo hard weer op je gezicht, midden in de werkelijkheid.
He Niels, je bent zo’n mooi mens. Menselijk! Niets om je schuldig over te voelen. Hoe herkenbaar voor mij! Het is ook heel intens en emotioneel; kanker hebben betekent zo’n diepe confrontatie met onze sterfelijkheid…. het is een heel (rouw)proces waar je in terecht komt hé. Ik herken zo dat het het ene moment heel goed gaat, en dan ineens- when you least expect it- slaat er een heftige emotie in. Dat is normaal. Wat fijn dat jij zo’n dierbare vriend hebt, en moedig van je dat je hem ook belt. Oefenen in kwetsbaar zijn. Getroost mogen worden. Wat een kanjer ben jij!!!
alle liefs, Berit
Hey Niels,
Zo herkenbaar, voel met je mee. Ik zit met hetzelfde gevoel. Vorige week de laatste chemo en bestraling gehad en nu in een andere fase terechtgekomen. De arts belde gisteren en krijg in november nog een mri van de onderkant en een pet/ct -scan van het hele lijf. Ik voel nu ook m’n angst of het weg is en of het terugkomt. Er is zoveel gebeurd de afgelopen periode en dat komt wel even binnen. Wat een rollercoaster. Ik leef met je mee en we gaan ervoor 💪🏻🍀
lieve meester Niels,
(huh meester Niels? jup.)
Dat was u voor mij 9 jaar geleden. Nog steeds trouwens. Als iemand me vraagt wie mijn favoriete meester of juf was komt ‘Meester Niels’ altijd weer boven water. (vandaag zelfs toevallig nog!!) En heb ik het soms met vriendinnen van de basisschool erover hoe grappig u was en hoe leuk u verhalen kon voorlezen.
9 jaar later kom ik erachter dat u ze ook kan schrijven. Heel mooi, maar tegelijkertijd tuurlijk ontzettend verdrietig. Kanker. Rotziekte.
Een zinnetje die u vaak zei voor de klas is me altijd bij gebleven: ‘iedereen heeft wel wat.’ En het klopt. Het is waar. En het kan veel losmaken. Boosheid. Verdriet. Teleurstelling. Pijn. Terugvallen. Opstaan. Vluchten. Vechten. Voortgang.
En dat is hartstikke logisch. Want het is moeilijk. Ontzettend moeilijk. Ik wens u en Lambert het beste toe door dit traject 🍀❤️
“Ik wens jou genoeg om door te gaan
Dat je rijkdom vindt, door ook van weinig te bestaan
Ik wens jou volle dagen toe en vrije tijd
Met kind'ren om je heen tot aan het eind
Een muur voor de wind
Een vuur voor de kou
Een jas voor de regen
En een vriend dichtbij jou
Een muur voor de wind
Een vuur voor de kou
Een jas voor de regen
En een vriend dichtbij jou”
Groetjes, Mirre
"Soms even struisvogelen", dank je wel, deze ga ik van je lenen.