Wie ben ik?

Vroeger keek ik dit televisieprogramma. Mensen die moesten raden wie ze waren aan de hand van vragen. Ik keek dit vaak en moest er hard om lachen. Ik kan de begintune ook nog meezingen. Toch voelt het deze weken ook als dit spelletje. Wie ben ik na de behandelingen van kanker?

Lichamelijk voel ik mij goed. De vakantie was heerlijk en eigenlijk kon ik niet wachten om weer te beginnen met werken. Hoppa, dat gaan we even doen, dacht ik. Re-integreren zou voor mij een makkie worden. Voor de kanker had ik een druk leventje. Ik werkte een dag in het basisonderwijs, werkte voor de rest in het HBO op de pedagogiek opleiding en deed nog een studie ernaast. Ik genoot van de afwisseling en als het druk was, dan was het even aanpoten. Maar die druk vond ik juist fijn. Om rustig in te komen, kom ik de eerste dag op de basisschool. Het hele team is bezig met de opstart en ik kan dan mooi invoegen. Het voelt een beetje als naar de brugklas gaan. Tegelijkertijd denk ik, komt wel goed. Ik kan dit prima aan, net zoals eerder.

Nou, dat valt een beetje tegen. Het eerste uur gaat nog oké, maar na 2 uur begin ik al ontzettend moe te raken. Iedereen is ontzettend lief, maar ik merk dat de informatie niet bij mij binnenkomt. Na 2,5 uur zit ik weer in de auto. En pfoe, ik huil hard. Wat is dit anders dan ik mij had voorgesteld. Natuurlijk is het ook fijn om even weer de school en de collega’s te zien. Maar de confrontatie met mijn eigen kunnen en voelen is confronterend. Vakantie energie is echt totaal anders dan werk energie. Daarnaast is iedereen ongelofelijk lief en zorgzaam naar mij.

Maar het gaat natuurlijk ook veel over de kanker. Ergens had ik gedacht dat ik gewoon weer in de trein kon stappen en dat alles normaal zou zijn. Maar de realiteit is anders. Ik ben ziek geweest, ik ben nog herstellende en ik wil soms te graag. Mijn lijf geeft het goed aan, maar het is mijn eigen hoofd wat anders wil. En het is de confrontatie met de kanker, echt voelen dat ik minder aan kan na de behandelingen. Het huilen helpt, het bellen met Lambert ook. Daarnaast is er zoveel erkenning vanuit het team.

Thuis kom ik op adem met een kop koffie. Bikkel drentelt om mij heen en Lambert geeft mij een dikke knuffel. Dan pas kan ik voelen en het verdriet toelaten. Herstel kost tijd. Tegelijkertijd is er de spanning tot oktober of alles weg is met de scans die dan gemaakt worden. Mijn lijf heeft zo hard gewerkt en doet dat nog. Het leren luisteren naar dit lijf is nu mijn grootste uitdaging. Accepteren dat er nu een andere Niels is dan voor de behandelingen van de kanker. En dat die Niels oké is. Het goed genoeg is, zoals het is. Nadat ik de tranen heb gelaten komt er rust. En kan ik eindelijk de lat lager leggen. Kleine stappen zijn voor mij grote stappen. Trots zijn op mijn lijf wat zo hard heeft gewerkt!

En wie ik ben? Vooral Niels, die steeds meer leert dat alles er kan en mag zijn. Met soms keihard vallen en gelukkig weer terugveren. Veerkracht en doorleven. Dit liedje helpt daarbij, ik hoop jullie misschien ook. 😉