Wat zie je er goed uit….!

De afgelopen weken zijn voorbij gevlogen. Langzaam begin ik weer te wennen aan het proces van terugkomen in de maatschappij. Hoe vaak ik de bovenstaande zin wel niet heb gehoord is niet op één hand te tellen. De intentie van die opmerking is lief, maar soms wist ik niet goed ik moest reageren op deze opmerking. Ik besef mij heel goed dat ik er nog goed uitzie, geen haaruitval of uiterlijke kenmerken na chemo of bestralingen. Maar die buitenkant strookt nog niet met de binnenkant.

Want pfoe. Wat vond ik de afgelopen weken mooi en pittig. Het terugkomen op je werk, waar mijn studenten heel blij waren om mij te zien. Het terugkomen in mijn sociale netwerk, waar iedereen je even observeert en kijkt hoe het met je gaat. Natuurlijk vertel ik graag het positieve verhaal, dat ik mij best goed voel en dat ik alweer 10 kilometer heb gerend. Dat verhaal willen de mensen ook graag van mij horen. En dat is begrijpelijk. Maar van binnen voelt het soms anders. Verloren.

Ik weet niet goed hoe ik het onder woorden moet brengen. Maar de periode na de behandelingen vond ik zwaar. Zwaarder dan de behandelingen zelf. Dan staat er een heel team om je heen van artsen, verpleegkundigen, lieve mensen etc. Daarna word je wat teruggeworpen op jezelf. Nou kan ik dat best goed, mezelf staande houden. Maar langzaamaan kwam de confrontatie met alles wat er is gebeurd. En voel ik mij op sommige dagen opeens moe, verdrietig of leeg. Normaal zette ik afleiding in om dit niet te voelen, maar al die gevoelens zijn er soms zomaar. Ook deze week, nu ik de scans heb om te zien of de behandeling heeft aangeslagen of niet. Dan keer ik in mijzelf, ga ik zelf alle angsten langs die ik heb. Wat als het niet weg is, wat als ik nog geopereerd moet worden, wat als….? En vooral; hoe pak ik het leven weer aan? Waar kan ik op vertrouwen in mijn lijf?

Dat verdriet, dat onzekere, dat rotgevoel. Dat hoort nu soms bij mij. Of ik nu wil of niet. Heel langzaam leer ik ermee leven. Ik duw het niet meer weg. Want ja, ik ben heel blij dat ik veel weer kan. Dat veel plannen slagen en mooie momenten er zijn. Dat werken langzamerhand weer lukt. Maar de eenzaamheid van het dragen van de onzekerheid is er ook. En die eenzaamheid is naar en kut. Maar mijn realiteit. En dan kan iedereen mij knuffelen en ontzettend lief zijn, dit zelf dragen vraagt van mij het echt aangaan. Alles wat er is. Soms willen mensen het van mij wegnemen, dat kut gevoel wat er soms is. Maar het hoeft niet te worden weggenomen, laat mij soms maar huilen, mij rot voelen. Het geeft mij erkenning voor mijn eigen verhaal.

Dus ja, ik ben natuurlijk blij dat ik er nog goed uitzie. Maar de andere kant is er net zo hard, mijn binnenkant die nog niet zo mooi is. En eigenlijk is het oké. Het rouwen om alles wat er de afgelopen maanden is geweest, het vieren van wat weer kan en lukt, de angst voor de uitslagen voor de scans die er weer aankomen. Het is er allemaal. Het leert mij als mens weer een belangrijke les; kijk niet alleen naar de buitenkant van de ander, Niels. Want ik oordeel ook zo snel over de buitenkant. Wat er van binnen speelt bij de ander kan ik alleen te weten komen door echt door te vragen, nieuwsgierig te zijn en echt te luisteren. En dan ook accepteren als de antwoorden pijnlijker zijn voor de ander dan ik wil horen. Mild zijn, ademen en leven.

Everyone you meet is fighting a battle you know nothing about, be kind..