Master of life?

Wat vond ik het eerder belangrijk. De master titel die ik had gehaald. Trots als een pauw was ik. En nog steeds. Zwoegen op je master thesis en dan eindelijk dat verlossende woord te horen dat het goed genoeg is. Erkenning voor al die uren dat ik achter mijn laptop zat te zweten op mijn stuk. Master of arts. Ik voelde mij heel wat.

Nu mijn leven op de kop staat door kanker denk ik wel eens, waarom kan je daar geen diploma voor halen? Al die processen die ik als mens nu doorloop staan in het niet bij een master titel. En ik wil niemand te kort doen met mijn woorden, want echt, trots zijn en successen vieren is juist belangrijk.

Maar ziek zijn is een gek en eenzaam proces. In mijn geval betekende het van de een op de andere dag in een proces komen waar je niks voor hebt geleerd. Je werk opgeven. Onzekerheid tegemoet. Bestralingen en chemo. Veel informatie. Een enorme golf aan reacties en medeleven (niet goed weten hoe ik daarmee om moet gaan). En vooral; accepteren. En dat accepteren gaat in fases. Hoe accepteer je een nare ziekte? Hoe ga je om met onzekerheid? Hoe kan ik goed voor mij laten zorgen? Hoe ga ik om met mijn boosheid? Hoe ga ik om met mensen om mij heen? Er lopen in een paar weken zoveel processen door elkaar heen. Soms barstte mijn hoofd uit elkaar en wilde ik alleen maar onder een deken liggen. De andere dag kon de zon weer schijnen en kon ik alles aan. Er was en is soms geen pijl op te trekken. 

En dan nog de interne processen; stoerder willen zijn dan ik ten diepste ben. Vechten tegen de diagnose en de wereld goed laten zien dat ik het wel kan dragen. Niet het lijdende voorwerp willen zijn. Iedereen die opeens zo lief tegen je doet, dat je niet meer weet hoe je ermee om moet gaan. Het is zoveel! Juist het aangaan van die enge gevoelens die er zijn, die zorgen voor lucht en rust. Maar dat durven, dat echt toelaten, dat is lef!

Steeds meer respect krijg ik voor alle mensen die mij voorgingen. Die een moeilijke diagnose te horen hebben gekregen. Want ik leer dat het dan juist gaat om je veerkracht. Het monster in de bek te durven kijken. Toelaten dat je als mens geen zekerheid hebt. Voelen wat er diep in jou van binnen gebeurt. Een hele opgave. Daar verdwijnt mijn master titel bij in het niet. Misschien is er een nieuw vak nodig of nieuwe titel. Master of life?