Nike air max
Het voelt alsof de lucht met elke adem een kilo zwaarder wordt. Oncologie. Daar zit ik dan. Dit moment, deze minuten, dit gesprek wat komen gaat, het lijkt wel een hele slechte film. In mijn hoofd rollen de gedachten over elkaar heen, alsof de ene meer wil winnen dan de ander. Het zal vast meevallen, je hebt een prachtig leven gehad, je weet nog niet, het komt goed… Ik probeer de gedachten een halt toe te roepen, maar deze keer lukt dat niet. Deze wachtkamer past niet bij mij. Er druppelen mannen en vrouwen binnen van mijn leeftijd of ouder. Allemaal met hun ouders. Het is stil en iedereen geeft elkaar een knikje. 35 en dan die stomme diagnose. Ook nog moet ik wachten, want het spreekuur voor mij loopt uit. Ik pak een blad, de LINDA. Blader erdoorheen en leg het weer weg. In de LINDA maakt men zich druk over welke kleren er bij een high tea horen, nou dat kan mij even gestolen worden.
“Meneer Drost?” Een klein vrouwtje (ik gok van mijn leeftijd) met een paardenstaart en Nike air max kijkt mij aan. Nike air max, dat vind ik stoer denk ik nog.. Ik voel elke stap naar de kamer alsof er beton aan mijn voeten zit en mijn hart gaat tekeer. We lopen een verschrikkelijk saaie kamer in. En nog voordat ik zit begin ik al te huilen. De dokter begint meteen te praten. “Wat een heftig nieuws he!” Ik wil alleen maar één ding weten; “is het uitgezaaid? Nee, meneer Drost.” Nee. Ik voel een opluchting door mijn lijf rollen. Een enorme golf aan levensangst en ook levensenergie. En ik huil. (Ook een beetje gênant, snot overal, hikken naar adem). Lambert pakt mijn hand vast. We huilen samen.
De arts kijkt mij aan. En zegt alleen maar: “Wat een opluchting he. Wat zult u bang zijn geweest! Wilt u iets drinken?” Ze kijkt mij vriendelijk aan en daardoor huil ik nog harder. En opeens denk ik aan de minor die ik zelf geef, traumasensitief werken. Daar proberen we de studenten mee te geven dat het aansluiten en volgen van de ander van onschatbare waarde is. Dat emoties niet weggedrukt hoeven te worden, maar er mogen zijn. Dat doet deze arts! En wat voel ik mij gezien als mens. Juist door deze reactie wordt mijn ademhaling weer rustiger, voel ik mijn lijf weer. Het doet mij goed in deze rare en onwerkelijke situatie. Nadat de eerste emoties zijn gedaald volgt er een berg aan informatie. Maar eerst checkt deze arts of dat al kan. Of ik eraan toe ben om het behandeltraject horen. Dat voelt zo als erkenning en gezien worden!
Dat eerste moment. Dat je als mens even instort of juist huilt van vreugde. Dat iemand dan dat kan zien. En het er mag zijn. Dat is van onschatbare waarde. Het present zijn en in verbinding blijven, dat zorgt ervoor dat het te dragen is. Want volgens mij gaat het leven daar om. Verbinding met jezelf en met de ander. Welke opleiding je ook doet, dit is voor mij de basis. En wat is het onschatbare waarde dat ik dat zelf weer even mocht ervaren! Dank je wel, stoere arts met je Nike air max 😉.
10 reacties
Dag Niels,
Wat zit je in een moeilijke en stressvolle tijd...! En wat is het dan ongelooflijk fijn dat je zo een begripvolle arts treft. Iemand die náást je gaat staan, je ziet, hoort en laat zijn. Die aansluiting bij jou zoekt. Verbinding - met jezelf, met anderen. Dat je het nog maar ontelbaar vaak mag ervaren!
Veel sterkte,
Carolina
Zo kan het dus ook in het ziekenhuis. Heel fijn voor je om dit zo analytisch waar te nemen wat daar gebeurt in jullie communicatie.
Deze benadering van je arts zal het verwerken wel een stukje eenvoudiger maken.
Hoi Niels, knap van je dat je een blog bijhoudt. Ik weet het is niet niks om.op zo'n jonge leeftijd te maken te hebben met kanker. Ik ben zelf 39 jaar en heb maagkanker met uitzaaiingen naar het buikvlies, dat betekent gelijk ongeneeslijk ziek en zit aan de chemokuren als palliatieve behandeling.
Wat mij geholpen heeft om.het allemaal een plekje te geven is naar de tv programma's kijken van: Over mijn lijk op NPO plus ook staat die serie: Gevoel voor tumor ook op NPO plus, ik denk dat deze serie het beste bij jouw gevoel past op dit moment.
Tip: Als ondersteuning van deze achtbaan waar we in zitten, ga ik naar accunpuntuur, dit helpt zowel emotioneel als lichamelijk.
Ha. Een voorbeeld voor alle artsen, deze dokter!
Dag Niels, wat ontzettend fijn dat je zo’n engel op je pad mag ontmoeten hé! Recent heb ik het tegenovergestelde zien gebeuren toen bij mijn vriendin borstkanker werd vastgesteld. Geen enkele gevoelsreflectie, technische taal, teveel informatie voor dat moment, uiterst afstandelijk. Ik ril er nog van.
dank voor het delen en alle kracht voor jou!
Berit
Hoi Niels
Pfff, toen ik mijn diagnose kreeg begon de arts eerst 10 minuten een soort college te geven over Non Hodgkin terwijl ik alleen maar dacht: kom terzake man, ga ik hieraan snel dood of niet? Ongelooflijk hoe weinig empatisch sommige oncologen zijn. Ik ben overgestapt naar een andere dokter die mij goed ( heeft) begeleid. Tijdens mijn behandelingen heel veel fijne maar ook veel botte artsen meegemaakt. Ik wens jou veel lieve, empathische artsen toe tijdens jouw traject!
Groet, Annemiek
Herken dit maar al te goed, mijn vriend was 30 toen hij het te horen kreeg. Hij had een hele aardige arts in Leiden maar bleek na verder onderzoek om een ander type kanker te gaan dus weer andere arts was eerst wat botter (achteraf zei hij omdat hij zijn leeftijd zowat was dat hij wat afstand probeerde te houden maar viel hem ook zwaar) en moest zeer snel met behandeling starten ze gaven hem 2 weken. Blij dat je ouders mee waren mijn vriend zijn ouders waren niet mee/slecht contact, enige wat ze zeiden toen ik ze belde was wanneer gaat ie dood...
Mooi en herkenbaar omschreven hoe je je voelt bij zo’n afspraak en wat een fijne arts.
Ik moet lachen om je LINDA opmerking… Ik had precies hetzelfde door dat blad (en daarna bij bijna alle bladen), en toen kreeg ik hem daarna nog van iemand cadeau ook haha
🍀
Tja, soms denk ik wel eens aan het feit wat zou nou -goed- zijn. Uit eigen ervaring was het juist de Orthopedisch chirurg die zo bot en grof was, zo van, kom op, niet zeuren en omdat ik een beetje twijfel had, werd hij wat boos, omdat hij DE Orthopedisch chirurg en ik maar een soort van KLANT. Oké dan de Oncologe, tja, ze kon er wel omheen draaien, maar het lastige was dat ik een week of 6 ervoor al mijn bloeduitslagen op het internet had gezien en dat er wee een verdere verslechtering was en dat ik dan 6 weken later pas op afspraak kon komen ( logisch, het is overal druk) en dan ineens lijkt alles plots in een soort van versnelling te gaan, binnen 2 dagen weer een nieuwe Beenmergpunctie / Beenmergbiopsie, iets wat een dag later met 2 daagjes werd opgeschort, te weinig prikkers, schijnbaar, en dan 10 dagen later een uitslag en behandelplan...Ik heb dan altijd in dit soort situaties een vraag aan mezelf, oké bloed prikken, na 1 à 1½ zijn de uitslagen binnen en vervolgens 6 weken wachten en dan plots in een stroomversnelling, eigenlijk heb je dan bijna geen tijd om te bedenken dat je gewoon kanker hebt.
Geen sneer naar de medische wereld, het is overal druk..druk..druk.. maar wel de vraag van, "Hoe kan dit nou" en na 15 minuutjes, "Ja we moeten het nu een beetje afronden...