HotShot

Is Kanker als een vreemd knagend wezentje, een bevertje, marter of wezel, dat je met lieve woordjes tot rust kan manen?
Of met zwaarden en bommen moet bevechten, desnoods met radioactiviteit?
Of gewoon, waartegen je als bij een kind, op een liefdevolle manier streng moet zijn?

Gifkamer.
Met bewondering kijk ik naar de oncologisch verpleegkundigen, Zij weten licht te brengen in een vaak gitzwarte situatie. Ik ga zo over drie uurtjes de gifkamer verlaten. Zij zitten soms dag in dag uit in de chemokamer, waar zij de chemoinfusen aanleggen en onderwijl de pijn proberen weg te praten. De kamer ingericht als sober schoollokaal had geen geur...Maar het vele lijden is als geur in de ether gaan zitten. De Kanker die je opvreet als een bever aan een stuk hout.
Mensen die hier komen leven als een koorddanser, op het scherpst van de snede. Daardoor is het kontakt vaak open en direkt. Niets meer op te houden.
Ik stel me voor hoe we over 100 jaar op de chemo' s terugkijken. Dat we dan met verbijstering zeggen: "Hoe hebben we mensen dit gif kunnen toedienen!...Maar we hadden niets anders."

HOTSHOT 💉
"Adem maar diep in, adem maar uit", zegt de betrokken zuster die onderwijl wat grapjes maakt over de kleurrijkje ringen aan mijn vingers. Dat Elton John daar een puntje aan kan zuigen. Dan kijkt ze me plots met haar grote bruine pupillen indringend aan, schuift haar witte rok omhoog en legt tergend langzaam haar ene blote dij over de ander. "Kijk maar", zegt ze. Terwijl ze de dikke infuusnaald in de wormvormige ader van mijn bovenhand steekt, kijk ik tussen haar benen naar de natte open rozige slak met lippen die elkaar altijd kusten en daarin drijvend een gezwollen pit onder een roodkapje met daaromheen korte krullende haartjes...Als een bloemblad van vlees.
In die halve seconde klopt mn kop, adem schrokt, speeksel vloeit en buik trekt samen van schietende pijn en geilheid.  
Het helpt......Er is niets meer.
https://youtu.be/9M_ZE1O4H8Y?si=aZF8fnZaER-DLnab
"Nou dat viel wel mee he, zegt ze dan brutaal lachend, terwijl ze de infuusnaald met een speciale pleister vastdrukt.
" Ze haalt wat thee voor me. "Wat voor n thee wil je", vraagt ze. "Doe maar Jasmijn", zeg ik. " Die hebben we niet", zegt ze fronzend." "Doe dan maar Groene thee."

Prikkeldraad
Mijn lichaam braakt haar weeïge zure chemozweet. Gaten branden in mn Coca Cola t-shirt. 
Door de Oxaliplatin voelt mijn rechterarm nu als prikkeldraad. Dus dit keer niet, door de pesterijen van de kwajejongens op t schoolplein van de lagere school. Die riepen " prikkeldraad" bij het in tegengestelde beweging bewegen van de huid van mijn onderarm.
En door de ijskoude speldenprikken in mijn neus en keel, druip ik snot. Ik ben een snotneus. "Wil je een zakdoekje",vraagt de zuster. Ik krijg een hele doos tissues. 
Het is warm, klam weer en Ik mag vanwege de chemo geen ijsjes eten zegt de zuster. Dan kan ik t gevoel krijgen dat ik stik. 
Dat gevoel heb ik nu ook al.

Wenen
Naast mij zit een Amsterdams meisje op een chemostoel. Ze weent. De hand van haar vriend streelt bezorgd haar blonde krullen. Het helpt. Ze zijn net samen. De Kanker gooide roet in het eten.
Dan moet ze toch weer wenen. Ik geef haar een tissue.
Ze heeft wisselende emoties door de Kanker verteld ze me later.

Hypochonder
In mijn lichaam voel ik dan weer een vreemd steekje in de rug hier, een scherp krampje in de schouder daar, een venijnig prikje hier, een apart scheutje in de lever daar. 
Ik kan de gedachten die ik over mijn lichaam heb amper nog vertrouwen en denk; Is de Bever weer bezig?! Of is het spierpijn van t vele op bed liggen, zoals mn vrind Reema zegt, misschien ook ter geruststelling.

Stront
Die Bever die met zijn brutaal koppie vol venijnige tandjes mijn lever leeg wil vreten. Ga lekker ergens anders vreten.
Hij schijt Harde Stront. Ga lekker ergens anders schijten! In groen grijze zompige poelen tussen het wilgenhout bijvoorbeeld!

Ik los een zakje Macrogol op in water. En kauw twee Magnesiumtabletten. Tegen de Harde Stront.
Het helpt.

Dan reciteer ik:
Ik ben niet mijn lichaam.
Ik ben niet mijn lichaam.
Ik ben niet mijn lichaam.

Krullie

De herinnering
Het is zo lang geleden
Dat het vergeten had moeten zijn,
Het is zo vers
Als een voetstap in het gras,
Als rook die wegtrekt uit een open raam,
Dauw die druppelt langs gewas
Door aarde en stof,
Een gedachte die er niet meer was.
Jan Wolkers