Puist
Er zat een mannetje zonder been triest op zijn rollator voor zich uit te kijken. Hij neemt een trekje van zn shaggie, ademt een rookwolk uit. Wat is roken toch lekker. Er liepen ook wat mensen met infusen langzaam heen en weer op straat voor het OLVG. Ik was op weg naar een feestje. Het ziekenhuis was niet mijn deel, niet mijn wereld. Trok letterlijk aan me voorbij. Dat is nu wel anders....
Door de draaideur, gastheer, mensenstroom recht doorrrrrr. Links het trapje op, naar afdeling radiologie. Waar een man die net zo goed kaartjes van t reuzenrad bij de kermis zou kunnen kopen zegt; "gaat u maar liggen in de cat-scan, schoenen kunnen aanblijven." Het apparaat gaat om me heen draaien en een vrouwenstem in t apparaat zegt: "Ademt u in.....adem weer normaal door."
Pranayama.
De mechanische geluidjes geven me een ontspannen gevoel. Ik val bijna in slaap.
"Het is altijd spannend", zegt de vriendelijke kerel. Ik besef me ook wel, de uitslag van de scan gaat over leven en dood. Maar waar ik over een simpel verliefdheidje mn hoofd urenlang met gedachten kon pijnigen. Ben ik over die hele uitslag van de cat-scan laconiek. Het besef is er ook niet ..Het is te groot.
In de jaren tachtig stond ik en mijn moeder om 7 uur s ochtends uren buiten in de kou in de rij te wachten voor de deur van tandarts Klaassen. De gezondheidszorg was toen bar en boos. Aan Klaassen was alles groot. Z'n postuur, z'n hoofd maar vooral zijn handen met lange vingers waarmee diep in mijn mond kronkelde. Ik was toen 16 jaar, toen hij tijdens de controle van mn gebit streng zei; "rook jij?" Ik verstijfde en zei; "Nee hoor", mn moeder;"Je rookt toch niet?!" Het was even stil...Maar de strenge beul Klaassen zweeg, redde me...Hij wist wel beter, de teerachtige aanslag op mn tanden was niet van de koffie....
De medici van vroeger boezemde een soort angst in. Ik weet nog wel dat als vroeger de huisarts bij me opa en oma soms op bezoek kwam. Het hele huis werd opgeruimd en nette kleding werd aangetrokken. Om vervolgens de huisarts, een wat norsige man met baard en huisartskoffer plus stethoscoop om zijn nek, als de Heilige Messias binnen te halen.
Ik heb een consult met mn oncoloog Roos Achterberg. Ze ziet me gelukkig niet alleen als een grote interessante pratende tumor. Maar ook de mens eromheen.
Vriendin Regine rijdt me naar t st Lucas ziekenhuis.(dr Achterbergh kon niet in t OLVG zijn). Vanaf de auto naar t ziekenhuis lopende merk ik wat de chemo s met me hebben gedaan. Als een ondervoede oude man moet ik steeds even stil staan van vanwege dizzyness.Mijn voeten goed plaatsen om geen balans te verliezen. Ik lig in de kreuk.
Hoe wel de chemo me heeft veranderd in een krachteloos karkas. Heeft zij wel goed haar werk gedaan tegen de kanker! "De chemo is goed aangeslagen", zegt dr Achterbergh tevreden. Ze laat me de eerste scan zien, van voor de chemos. Waar het grootste deel van mn lever gemetastaseerd is met kleine zwarte kankerpuntjes, als of een pointillistisch(stippeltechniek) schilder mijn lever als schildersdoek had gebruikt . Daar hebben in de tweede scan, al die zwarte kankerpuntjes zich teruggetrokken tot een grote omlijnde tumor. Het resultaat is dus boven verwachting. Er is sprake van remissie; terugtrekking van de tumor.
Het gebeurd. Net als de kanker gebeurd, feestjes gebeuren, corona gebeurde, excuses voor de slavernij gebeurde, de oorlog in de oekraine blijft gebeuren. Gebeurd er nu dit met mij.
Als we terugrijden met de auto, speelt de radio: Air met All I need https://youtu.be/kxWFyvTg6mc. Chilllllll!😌
Dan zie ik een jonge vrouw, langzaam flanerend op straat. Ze draagt een tijgerprinttopje, met een vintage kleurrijk minirokje en een Chaneltasje om haar arm. Quasi stoer met rode lippen vapend de frambozen stoom uitademend. Adem in, adem weer gewoon door
Ik zie een grote puist op haar been.
Krullie.