Dus toch een plan B

Dus de chemo werkt niet. Cyclofosfamide met Sirolimus, een kansrijke combi voor sommige patienten, helaas niet voor mij. Scans wijzen uit dat de tumoren in mijn longen gewoon doorgroeien. En dat zijn dan nog alleen de grote, vette kans dat elders in mijn lichaam hele kleintjes zitten die de scanner niet ziet. 
Voordat we overgaan naar pazopanib, kennelijk ons plan B, is eerst de grootste longtumor bestraald, zodat hij de luchtbuis niet gaat dichtdrukken. Het gemak waarmee ik nu, een half jaar kankerpatient, hierover praat en schrijf verbaast me steeds weer. Wat past een mens zich snel aan aan slecht nieuws. Pazopanib, dat moet het dan maar gaan doen. Hoewel de eerste google-resultaten een verband met borstkanker laten zien, hopen we dan maar dat ook mijn chondrosarcoom erdoor geraakt wordt.  
Ondertussen worstel ik met de vraag hoelang ik nog zou kunnen hebben..  de arts vermijdt het onderwerp steevast, waarschijnlijk omdat ze het ook niet weet of kan voorspellen. Deze tumoren groeien traag, anderzijds toch wel een cm. in 3 maanden tijd, wat weer snel lijkt.  Maar wat zou ik doen als de doktoren met zekerheid zouden kunnen zeggen wanneer ik zou overlijden? Leven alsof elke dag mijn laatste was? Ik weet het niet. Nu doe ik dat in ieder geval nog niet, ik ga door met mijn werk, doe dutjes al ik moe ben, verdoe mijn tijd met computerspelletjes. Niet echt een gehaaste patient. Het voelt ook alsof ik me zou overgeven aan de ziekte als ik mijn normale bestaan zou doorbreken en me ging klaarmaken voor het einde. Dat wil ik niet. Dus voorlopig nog maar even doen alsof er niks, nou ja, weinig aan de hand is.