Een tijdje gewoon leven, o ja: met kanker
28 september, de tweede maand chemo is ingegaan. Ik voel me goed en in staat een gewoon leven te leiden. Mijn vriendjes Sirolimus en Cyclofosfamide geven me matige maag en darmklachten maar dat is het dan ook wel. Over een maand of twee gaat de arts de tumoren opmeten en dan weten we of ze ook echt remmend werken. 50% kans, is me verteld. Ondertussen gaat het leven in de zgn. ‘tussentijd’ me goed af. Ik dwing mezelf vrolijk te zijn en zowaar lukt dat een groot deel van de dag. Officieel mag ik er namelijk nu vanuitgaan dat de medicijnen me nog veel jaren geven. Ik begin de clichés te begrijpen dat Hoop doet Leven en Een Mens lijdt het meest door het lijden dat hij Vreest.
allemaal waar. Dus we maken er wat van. Volgende maand dochterlief jarig en vlak daarna 25 jaar getrouwd. We gaan onze eigen slingers ophangen. Zo, weer een waarheid als een koe.o ja, nog een: het leven gaat door. Dat dacht ik toen de weduwnaar van Bibian in het nieuws bracht dat hij een nieuwe liefde heeft. Eerlijk zijn: mijn eerste reactie was dat ik het snel vond. Mijn tweede direct erachteraan was dat het heel gaaf voor hem is en dat dit precies moet zijn wat Bibian voor hem gewenst en gehoopt heeft. Het leven gaat door, voorlopig nog lekker met mij erbij.
2 reacties
Dank je wel voor je verhaal - vooral je laatste zin is goed om te lezen. Ik heb nog een afsluitertje voor je: "Blijf Positief en Vooral Genieten, hè!"
Ik gun het je oprecht :)
Gr.,
Carolina
Snel, wat is snel. Mijn moeder werd weduwe op haar 35ste en had een half jaar later een nieuwe partner. Dat was geen liefde, dat was wederzijdse eenzaamheid, en groeide uit tot liefde. En ze kenden elkaar al jaren, dat maakte (in ieder geval voor mij, als puber) wel wat uit.
Maar hij was en is altijd tweede keus. En hij heeft het echt niet makkelijk gehad met mijn verdrietige moeder. Uiteindelijk zijn ze getrouwd, het jaar dat mijn moeder ook oma ging worden van mijn eerste kind, haar eerste kleinkind. Ik vond het prachtig: maar vooral ook voor hem.
En mijn eigen Lief is ook totaal ongeschikt om alleen te blijven, ik hoop oprecht (als ik eerder ga dan hij, want je weet het niet tegenwoordig) dat hij snel een lieverd vindt als ik er niet meer ben!
Nou, een lange reactie om aan te geven dat je volkomen gelijk hebt: hoop doet leven, een mens lijdt het meest.. enzovoort. En het leven gaat door, ik hoop nog lang voor jou en de jouwen!