Over mij
Ik ben 51, echtgenoot en vader van 2. Altijd veel gesport, carriere gemaakt bij de overheid, gezond geleefd. 5 jaar geleden in 2016 opeens pijn in bil en knie. Na veel omzwervingen terecht gekomen bij de orthopeed van het streekziekenhuis, die me weer veel later doorverwees naar de commissie bottumoren. Foute boel dus. Dr. Schaap van het AMC nam me onder z’n vleugels, ik moest snel een punctie komen laten maken.
helaas, te laat: tijdens de opname voor de punctie brak ik tijdens het op het ziekenhuisbed gaan liggen, mijn heup. Vervolgens drie weken met gebroken heup in bed gelegen, totdat vastgesteld was welke tumorsoort het was. “Als je dan toch zou mogen kiezen” zei de arts, “ dan maar deze tumorsoort, want die groeit langzaam en zaait zelden tot nooit uit.”
juist ja. Vijf jaar later , na controle in 2021, blijk ik dus een zelden of nooit geval te zijn. 11 tumoren , enkele grote en veel kleinere, in de longen. Niet operabel want ze zitten overal.ik wordt thuis gebeld over deze uitslag. Ik ben dus meteen klaar, vraag ik dr. schaap. Nou, zo zou ik het niet zeggen, was het antwoord. Maar hij weersprak me niet. Verslagenheid. Ongeloof. Diezelfde avond zou mijn dochter afstuderen. Ik heb het mijn gezin dus niet verteld.ook omdat onze dochter direct daarna een weekend met vriendinnen zou weggaan. En dat zou verpest worden door dit nieuws. Alleen mijn vrouw dus verteld, direct nadat we thuis waren. Enorm verdrietig. Gillen en huilen. En ik, ik ben verdoofd. Het dringt nog maar steeds niet door. Ik moet de medische molen in
