Daar zit ik dan...

Het is 12 september en de herfst is een feit. Oef...wat is het koud, nat en winderig. De sneltrein waar ik een aantal maanden geleden instapte is al een poosje geleden langzamer gaan rijden.  Met terugwerkende kracht voel ik behoefte nog eens na te gaan waar ik overal langs heen gezoeft ben...

Gisteravond ontdekte ik een blog...een blog van iemand met ervaring en een open pen. Lezen wat een ander doormaakte tijdens 35-bestralingen-liggend- onder-een-masker doet me wat.

Herkenning...herbeleving...begrip...leuke momenten...pittige en tegelijk bemoedigende ontmoetingen met lotgenoten.

Wat een rijke, byzondere, gefocuste, voorbijflitsende periode is het geweest.

Op 31 mei, toen na een half jaar stemklachten, bleek dat het stembandkanker was wat het veroorzaakte...moest ik snel instappen in de medische molen. Veel keuze was er niet...

Eerst was nog gedacht aan poliepen/bultjes als oorzaak van mijn stemklachten. Toen het dat niet bleek te zijn bleef er eigenlijk alleen maar 1 optie over: kanker.

Dat bleek het dus te zijn...

Mijn moeder had op oudere leeftijd darmkanker gekregen. Toen zij de diagnose kreeg vroeg de arts haar of ze hem wel goed gehoord/begrepen had. Ze bleef zo rustig...

Mijn moeder antwoorde:" ja hoor, ik verstond u prima. Maar ik ben gerust want ik weet waar ik naar toe ga..."  Een rotsvast vertrouwen had ze dat haar leven niet zou eindigen in ziekte en dood. 

Dit voorbeeld heeft altijd veel indruk op me gemaakt. Zo stoer was mijn moeder meestal niet, eerder bezorgt en lichtpaniekerig. Maar dat was in de kleinere dingen van het leven. Het leven zelf gaf ze graag over aan degene van wie ze het had gekregen, zoals zij geloofde (en dus vertrouwde).

Dit vertrouwen heeft ook mij geholpen. In mijn overgevoelige karakter niet vanzelfsprekend, hoe ik door het hele proces gegaan ben.Dat is echt te danken aan Hem bij wie ik mijn basis vind. De stevige basis dwars door alles heen!

Ondanks dat, of beter gezegd juist dankzij dat, ben ik overal open doorheen gegaan. Heb ik de dingen beleeft zoals ze kwamen. Ben ik steeds bereid geweest te dragen wat er te dragen viel. Ben ik niet gaan vechten of vluchten. Ik ben vanaf het begin van de reis me vooral gaan focussen op overgave. Aan de medici, hun behandelingen, de bijwerkingen die kwamen, de tijd die het moet duren. Geen verzet. In het vertrouwen dat Hij meeging dwars door alles heen! 

En nu zit ik 7 weken na de laatste bestraling te wachten op het volgende onderzoek. Te wachten op verder herstel. Terug te kijken. Afgelopen maandag is er met een slangetje via mijn neus gekeken naar de plek. Ik mocht live meekijken en later konden we via de pc monitor nog terugkijken hoe het er uitzag.

 De dokter is tevreden. Wat hij zag is in lijn met de verwachting: de tumor heeft goed gereageerd op de bestraling. 

Over anderhalve week volgt nog een scan. Die zal waarschijnlijk bevestigen dat de tumor weg is.

Dit zijn de feiten. Maar wat het met me doet?

Uiteraard stelt het me gerust; geen gekke uitkomsten tot nu toe. Maar heb ik ten diepste al wel helemaal omarmt dat ik uberhaubt kanker heb!?!?

Ben ik niet met een bepaalde mate van ontkening door het hele verhaal gegaan. Niet zozeer in mijn denken dan wel in mijn gevoel? Ik voel geen enorme opluchtig.Komt dat doordat de scan nog intern verkeerd weefsel kan aantonen? En dat ik niet te vroeg wil juichen? Of voel ik niet zoveel erbij omdat ik ten diepste nog niet bevat welke ziekte ik heb...? Of had...?

Is het mijn sterke vertrouwen in God die maakt dat ik mild ben in mijn belevingen? Of is het een coopings mechanisme van ontkenning en bagataliseren?

Ik ben overgevoelig van aard. Eerder in mijn leven ben ik door zware psychische moeiten gegaan.

Depressie, psychose zelfs...paniekaanvallen...zelfafwijzing, overkritisch, bang voor 1 op 1 contacten.

Ik denk dat ik mezelf aardig ken. Ben door diepe processen gegaan. Ik weet hoe menselijk ik ben. Kwetsbaar. Ik weet dat gevoel en verstand en wil met elkaar kunnen worstellen. Alle 3 kunnen voorop gaan en het stuur van je leven overnemen. Heb ik inmiddels zo veel hiermee geworsteld dat ik nu geleerd heb het stuur over te geven aan Hem die me beter dan wie of wat dan ook kan besturen?

Heb ik dan nergens meer strijd over? Is alles pais en vree? Ondanks de kanker, de post covid in het lijf van mijn vrouw, de ellende in de wereld...!?

Nou helaas...strijd ervaar ik uiteraard ook, zowel in mij als rondom mij. Maar ik zie mezelf, of het hebben van de juiste mening, niet als oplossing. Het aanvaarden van pijn helpt me. En het niet duiden als straf of teken van afkeuring. Maar als kansen om meer afhankelijk te worden van Hem die me alles geven kan wat ik nodig heb. Ik heb al meer dan eens ervaren dat dieptepunten juist achteraf gamechangers bleken te zijn ten goede...kiezen me te laten vormen door alles heen blijkt de weg tot groei. Groei in kwetsbaarheid en afhankelijkheid waardoor ik sterker ben en meer mezelf dan ooit. Niet mezelf zien als superheld die alles wel even zal fixen (psychose) maar onmacht aanvaarden als horend bij het leven.