Dag borsten 👋, ik ga weer gezond worden.

Hoi hoi,

Maandag was het zo ver. De dag der dagen. Zo blij dat deze dag eindelijk gekomen was. De tumor(en) worden weg gehaald. Sochtens vroeg om 7 uur zitten we in de auto. Onderweg na het maasstad. Tegen deel 1 zie ik het meeste tegen op. Je laten vol spuiten met radio activiteit. Daar lig ik dan op een tafel. Zo dat brand terwijl ze zegt ik ben op de helft van het vloeistof. Net een groote blaar op je borst als ze klaar is. Aardiger ga ik helaas niet voor je zijn zegt ze. Ik bedank der en we gaan op advies een rondje wandelen. Ik een thee mijn man de slechtste bak koffie die ooit voor hem is gezet 🤣. Na een half uurtje heen en weer lopen gaan er terug. Nu onder de ct scan kijken of het voldoende was. 3 x 3 min in de scan. Het lijkt wel een helal met sterren. Ze legt uit daar is de naalt plek. Daar is het jodium zaadje. Daar de tumor in je lymfklieren. Als we klaar zijn krijg ik de routebeschrijving mee voor de chirurg. Met mijn anvalop ga ik naar de chirurg. Daar maken we ons klaar voor deel 2. Dit is het gedeelte waar ik minder tegen op zie. Want je kan weinig doen. Het wordt er uit gesneden. Het enigste waar ik nu zenuwachtig voor ben is wakker worden. En wat dan? Hoe ga ik reageren? Dan ben je 32 en tiet loos. Hoe gaat dat zijn voor mijn omgeving? Alle vragen gaan weer door mijn hoofd terwijl ik naar de ok wordt gereden.

Gelukkig zijn ze super lief. De verpleegkundige gaat volgende week op wandel vakantie. De andere verpleegkundige verteld dat ze ooit ook borstkanker heeft gehad. En voor ik het weet wordt ik wakker zonder borsten.

Weet je wat het gekken is... ik ben niet verdrietig, ik ben blij dat het weg is. Al die maanden ik heb ze vervloekt, gehaate. Eindelijk zijn ze weg. Mensen zeggen wel eens er valt een last van mijn schouders af. Voor het eerst in mijn leven weet ik nu wat ze bedoelen. Iedereen zegt ook wat straal je rust uit. En dat heb ik nu eindelijk. 

Eenmaal thuis moet ik toch een keer douche de band gaat af en toch voel ik even verdriet. Niet van waar zijn mijn borsten maar waarom ik. En ook wordt ik bijna kwaad op me zelf. Van de keren dat ik zachtjes afvroeg waarom ik meer privileges had om te leven dan andere. Alles gaat er door me heen en daar komen de tranen. En bedankt hard op wie daar ook is. Bedankt dat ik mag leven. Bedankt voor mijn tweede kans. Dat ik nog even mee mag. Dan herpak ik mijn zelf. En zeg doe normaal! 

Vandaag vrijdag de week is voorbij gevlogen. Ik heb buikpijn en ben bang. Wat als de uitslag niet goed is van de snij randen?

Die beste chirurg kan toch niet 2 x goed nieuws hebben. Vol spanning gaan we er heen. 25 min te vroeg zitten we te wachten. We mogen naar binnen. Hij zegt wat zie je er goed uit. Ja ik ben blij dat het er uit is. Hij knikt en zegt dat begrijp ik. Snijvlakken zijn schoon. 3 lymfklieren weg en daarom heen ook schoon. Er was nog een slapende tumor gevonden van 1 cm groot daarom heen ook ruim gesneden schoon. Ow ik kan die man wel zoenen! Ik blijf hem bedanken ik denk wel 100 keer. Ik moet er rekening mee houden dat mijn borst been wel bestraald wordt. Omdat daar ook die satellieten zaten en die slapende tumor. Dat hoor ik volgende week vrijdag. Hoeveel en zo. Opgelucht dankbaar, blij gaan wij naar huis. Ik ben voor nu leeg. 

En of het er nu 25,30 of 40 bestralingen worden alles is prima. Voor nu ben ik alleen maar blij!

Liefs 🥰