De dag van de eerste chemo.

Hoi hoi,

Daar is de dag, eindelijk de dag van de start. Ik ben vroeg wakker door de spanningen. Wat gaat er vandaag allemaal op me af komen? Angst verdriet alles doet mee deze ochtend.

Een uur voor ik weg moet moet ik een mega pil slikken. ( Mijn man zegt dat het allemaal wel mee valt. Alleen ik ben de slechtse pillen slikker op aarde zeggen wij altijd. Ik denk altijd die blijft vast zitten, stikken, wilt niet weg alles door me hoofd terwijl die pil in werkelijkheid allang in mijn maag sappen lig te dobberen).

Eerst de praktische dingen brood voor iedereen.drinken. tussen Doortje. Ik pak zo wel mijn zoon zen tas in als mijn man met hun overlevings voedsel pakket. Want op de een of andere manier hebben die mannen van mij altijd honger.

Hup zoon lief naar school. Balen voor dat ventje een toets en een moeder die vandaag naar de Oncologie moet. Niks laten merken denk ik nog. Ik zeg tegen hem ajoh, even een infuus er in en ik ben zo weer thuis. En je moet het maar zo zien de eerste om beter te worden! Heel blij kijk ik hem aan om te hopen dat hij iets minder verdrietig weg fiets naar school....

Terug naar binnen. Ik moet die pil zo in nemen zeg ik en daar gaat die mega pil... Slikken ? Oh nee toch niet of ja toch wel uhu uhu ..... En slik he he die zit er in.

Nu gaat het beginnen we gaan naar de auto en kijken elkaar aan. We gaan er voor en 1 van 16 kwa chemos.

We lopen het ziekenhuis binnen route 129. Witte lange gang aan bijdre zijdes deuren in die gang. Nog een deur even denk ik oh help dit is echt. We stappen naar binnen daar staat de liefste verpleegkundige die ik ken. Zo lief en aardig. Ze ziet me en vraagt gaat het ? Het komt goed. Dan leg ik haar uit dat ik toch niet ga voor de ijs pet. Ik heb heel de week na zitten denken. En ik heb me nooit druk gemaakt om mijn haar. Ook al zouden ze alles er af scheren wat maakte mij dat uit. En dan nu ineens oh nee me haar. Al die tijd een half uur er voor een uur er na soms 90 min extra wachttijd om heel misschien 12 weken me haar te behouden. Want ja die 12 weken is de kans dat het er als nog af gaat heel groot. Ik zeg ik wil niet echoistich zijn. Dan maar geen haar. Al die tijd kan ik beter aan mijn zoon besteden. Huiswerk, ijsje eten iets. Niet voor mijn haar. Ze lacht en zegt is toch prima. We lopen naar het bed. Er liggen al mensen om me heen. Even schieten de tranen in mijn ogen. En ik denk dat kan je niet maken voor die mensen. Ik herpak me zelf. Een oudere mevrouw tegen over me geef me een knikje. En dan denk ik het gaat goed komen. Wij kunnen dit. Wij gaan dit doen.