De eerste chemo zelf en de dagen daarna.

Hoi hoi,

Daar lig je dan met een naald in je arm. Vandaag krijg ik mijn eerste chemo en gelijk de dubbele chemo. Deze krijg ik om de 3 weken en tussen door een enkele chemo. En dat iedere donderdag.

Er komt een mevrouw naar mij toe en vraagt of ik nog wat drinken wil. Ik vraag vriendelijk of ze ook thee heeft. En dat heeft ze tijdens het wachten zegt ze neem wat lekkers uit de mand. Je zit hier nog wel even.

Ik kies uit de mand een bifi worstje.

En bedank haar. Wat ik eigenlijk al heel de ochtend doe. Zelfs al komen ze mij tempratuur op meten zeg ik nog dankjewel. Op de een of andere manier heb ik tegen me zelf gezegd dat ik dankbaar moet zijn dat ze me zo snel helpen. Dus kan ik niet vaak genoeg dankjewel zeggen tegen. Alles en iedereen. Mijn man en ik praten wat, over wat echt geen idee. Maar ineens buikpijn als of er een complete kei in mijn buik zit. Niet heel veel later het gevoel ik moet hier weg en nu! Draden er uit en nu!!!! Mijn man drukt gelijk het nood belletje in want die ziet er is iets fout. Binnen sec staan de verpleegkundige naast me en zetten. Ze alles stil beginnen ze met spoelen. Kijken me na en zeggen komt goed rustig. Zo snel dat het kwam zo snel verdween het ook. Het gevoel dat je weg wilt. Nee weg moet. Als ik weer een beetje me zelf ben zegt de lieve verpleegkundige gefeliciteerd je heb een klassieke allergie aanval gehad. En dat in record tijd. Ik oke dit was echt een raar gevoel. Na overleg komt ze terug en krijg ik de chemo verder via een allergie chema dat is minder snel. En meer allergie medicatie zo dat de chemo rustiger wordt op genomen. De rest van de kuur gaat er dan ook soepel in. Ze koppelen mij af en zegt uiteraard dankjewel! En tot volgende week. Wens nog maals iedereen een fijne dag als we richting de uitgang lopen. En ik denk Yes nummer 1 zit er in. We kunnen beter worden.....

Thuis ga ik lekker op de bank zitten. Want zon dag is toch wel heftig. Ik ben zo moe dat ik gewoon ieder moment in slaap kan vallen. Ja zelfs met thee in mijn hand of als ik aan het praten ben met iemand. Gewoon uit het niets lekker slapen 5 a 10 min.

Snachts voel ik me toch beroerd alles doet zeer. Vanaf mijn teen tot aan mijn kruin echt alles. En zweten niet normaal, badend in het zweet wordt ik iedere keer wakker. De volgende dag voel ik me als of ik de ergste griep heb gehad sinds jaren.

Ook zaterdag en zondag zijn echt heftig ik slaap van de 24 uur gewoon 20 uur. En ga me niet echt beterder voelen. Ik denk even jemig is dit 12 weken? Dan zeg ik tegen me zelf niet zeuren. Valt allemaal best mee! Je hoeft niet te spugen. En je kruipt niet over de vloer van de pijn dus niet zeuren. En dat doe ik dus ook niet. Ik heb met me zelf afgesproken voor zo ver je iets met je zelf kan afspreken in dit soort situaties. Dat ik het erger vind om mijn familie te zien leiden onder wat ik mee maak. Dan dat ik pijn heb.

Misschien zelf bescherming ? Misschien niet accepteren? Geen idee. Maar zo lang ik tegen iedereen kan zeggen mag niet klagen! Moet ik dat zeker doen en vooral niet klagen. Er zijn mensen die het zwaarder hebben dan ik..... Ik heb maar kanker en ik wordt beter. 

Gedachtenis is iets raars van de mens. Je hoofd maak over uren. En zelf kan je hier niks aan doen. Je hoofd doet dat gewoon helemaal zelf.

Het is inmiddels maandag de pijn in mijn botten en gewrichten nemen af. Vannacht ook minder gezweet. En voel me ietsjes meer mens. Alleen dat poepen ik heb zon buikpijn nog van die allergie aanval. Maar ben ook al sinds die dag niet meer naar de wc geweest. Wat ik ook probeer het lukt gewoon niet.

Smiddags belt de Oncologie verpleegkundige dat doen ze altijd bij nieuwe mensen.

Ze vraagt hoe het gaat? Ja goed zeg ik alleen, daar begin ik mijn verhaal van het zweten en pijn in mijn buik. En die pijnen in mijn hele lichaam.

Ze zegt wat was je tempratuur? Ja geen idee ik wou slapen. Alleen maar slapen ik had zo veel pijn.

Ik werd steng toe gesproken dat ik voortaan moest meten want als ik koorts had, had ik moeten bellen. Ik bied mijn excuses aan. Wat niet mag van de verpleegkundige. En we praten verder. Ze denkt of ik nog heb gereageerd op de allergie of een griepje heb mee gepikt. Ik ga zelf uit van het eerste gewoon van de allergie. Ik ben bekend met allergieën en heb ook een epiepen. En zo dra ik iets kwa noten pindas of wat dan ook binnen krijg is het zweten in de nacht ook iets wat dan terug komt. Alleen die botpijn ken ik niet zo.

Ik moet van de verpleegkundige voor morgen poepen. Anders krijg ik een clisma. warm water drinken en veel proberen. Dat doen we. Heel de dag stond in het teken om naar de wc te gaan. Want ik had echt geen zin in een clisma. Extra medicijnen ingenomen voor het poepen te bevorderen. En weer water. 

Midden in de nacht om kwart over 3 wordt ik wakker met pijn in mijn buik. Ik ga op de wc zitten ruim een uur later lukt het. 2 keutels zo hard als morgen heel de dag. Maar he het is gelukt dacht ik.  Aan het eind van de ochtend wordt ik weer gebeld.

Hoe voel je je vandaag en is het gelukt met poepen?

Ja ik voel me wat meer mens. Zweet niet meer botpijn wordt minder. Mijn man maakt een grapje op de achtergrond dat het gedaan is met zen rust. Want ik slaap een stuk minder. En dat ik 2 keutels vannacht heb gepoept. Mooi hoor ik aan de andere kant van de telefoon. Dan doen we donderdag als je er bent voor je volgende chemo een clisma zetten.....

Ik leg neer en denk als nog die clisma..... Op naar donderdag nummer 2.