Ja hoor, daar is die dan de uitstel...

Hoi hoi,

Vorige week was het natuurlijk al twijfel achtig wel chemo geen chemo. Toch wel weer chemo.

Deze week al binnen een uur van het bloedprikken werd ik gebeld. 

Je raad het al de bloeduitslagen waren niet goed. En deze week zijn die nog slechter geworden en dan vooral het beenmerg.

Nu mocht dus echt de chemo niet door gaan. En ben ik nog vatbaarder voor alle virussen die rond waaien. Waar ik zo goed vorige week thuis ben gebleven afstand had gehouden. Zelfs meer rust heb gehouden heeft geen baat gehad op mijn lichamelijk herstel.

Ze willen alles verplaatsten Inc de afspraak bij de oncoloog. Want die is bang als ik naar haar kom op het spreek uur dat ik dan iets op loop kwa virus en dan ben ik de klos. Dus alles wordt verzet met een week. Even baal ik want ik heb al weken uitgekeken naar de afspraak met de oncoloog. Die dus niet door gaat. Weer geen antwoorden op vragen die ik heb. Weer een week wachten. Nu ik dit zo schrijf denk ik aan het begin van alle onderzoeken. Dat je zo goed leerd wachten.

Wachten op onderzoeken.

Wachten op uitslagen.

Wachten op de juiste dokters.

Wachten op nog meer onderzoeken en nog meer uitslagen.

Nu is dat eigenlijk net zo. Wachten en geduld leren hebben dat leer je als je ziek bent.

Dus wij wachten gewoon nog een week. Misschien is het beter kan mijn lichaam even herstellen even bij komen. Van alle weken chemo. Ik ben zelf namelijk niet echt meer de persoon die ik 7 weken geleden was. Vorige week was het natuurlijk vakantie. En halve wegen de week dacht ik voor de vakantie voelde ik mij nog geen zieke nou inmiddels wel.

Want eerlijk de energie hebben we niet veel meer. En alles wordt gewoon steeds zwaarder. Als ik nu met de honden buiten een rondje loop. Pas mijn man zen tempo aan anders is die me halve wegen kwijt. En nee dat komt niet omdat ik zo snel loop☺️.

Ik hoop dat volgende week mijn bloedlichaampjes en mijn beenmerg en hb weer goed genoeg zijn.

Dan kunnen we door... Want toch blijf ik denken in mijn achterhoofd een week wachten is niet goed.... Het moet zo snel mogelijk weg...  Maar mijn lichaam zegt nu vooral: hè rustig aan! Ik heb dit misschien wel nodig....

Gelukkig heb ik hele lieve mensen om me heen. Die me allemaal af en toe terug fluiten. Wat ik zelf nog moet leren.

Het leven gaat namelijk ook gewoon door ondanks dat je ziek bent. Mensen gaan verhuizen. Mensen gaan trouwen. Mensen krijgen kinderen. En ja mensen overleden ook.

Net zo als de oma van mijn man die is gisteren heen gegaan. De beste mevrouw is 104 geworden. Tot der 102 nog zelfstandig thuis gewoond. Dus je zou bijna zeggen het eeuwige leven kan wel.

Toch blijft het verdrietig dit soort dingen. Zeker voor mijn man zijn vader. Hij is tenslotte zijn moeder verloren. Lijk mij best gek. nooit meer mam kunnen zeggen... Ik heb de aller mooiste kaart uitgezocht op internet met de tekst dat herinneringen in je hart zitten en zo. En zo snel mogelijk laten bezorgen door post nl. Want volgens het zh is het voor mij beter als ik thuis blijf.

Mijn eerste gedachte was meen je dit? Maar al snel werd duidelijk waarom de artsen eigenlijk adviseren om thuis te blijven. Ook al gaat dit tegen mijn nature in, ik heb besloten dat ik thuis blijf. Mijn man en zoon gaan wel gewoon. En ik stuur de afgevaardigden naar mijn schoonvader om hem even vast te houden en te zeggen hoe erg het voor hem is. En zo dra ik weer wat meer mensen mag zien en natuurlijk hem zie zal ik hem extra knuffel geven. En waarschijnlijk zeggen dat het mij spijt dat ik er niet bij kon zijn. Want ondanks ik aan mij zelf probeer te denken krijgen ze niet alles uit mijn karakter 🤣☺️☺️.

Oh ja nog een ding voor we gaan wachten tot we wel naar de oncoloog mogen en ik kan vertellen of die stomme tumor al kleiner is/ en of die arts gelijk heeft met zen zwevende cellen.

De begrafenis is volgende week donderdag, het mensje zelfs nu nog weet ze me minder schuldig te laten voelen dat ik er niet bij kan zijn. Want niemand zal oordelen of iets zeggen als mijn man zegt: ze ligt nu aan de chemo. Daar heeft iedereen dan alleen maar begrip voor zondere verdere uitleg 

Oma r.i.p.....