Kinderen van.... jullie mogen ook boos zijn!

Hoi hoi,

Nu het ( rustig ) is komen de tranen bij onze zoon. Ik ben niet meer mijn zelf, ik ben niet meer zijn moeder. Waar eerst schaamte was is nu boosheid. Boos omdat ik niet meer er uit zie als vroeger. Boos dat dat nooit meer terug komt. En Boos dat ik alles vergeet. Boos op mij nou ja, niet op mij mij. Maar op de mij die niet zijn stabiele mama is. En weetje ik kan hem alleen maar gelijk geven. Ik ben ook Boos dus ja ik snap ook hem. Ik had me zelf voor genomen toen ik ziek werd dat ik er voor hem wou zijn. En dat ben ik in zekere zin ook. Maar niet meer zo als ik er in ging. Ik vraag tijdens het over horen 2 soms wel 3 x de zelfde vragen. Moet soms wel 10 x vragen morgen half 11 school toch? Maandag toch ? Sporten? En al dat soort dingen. Vandaag zei ik zelfs alles beter dan mijn tuintje onder houden. Want dat was het anders geweest hé. Denk je dat ik dit wil? Nee ik wil dit ook niet. Soms... heel soms... en dan onderbreek mijn man mij, dat ik genoeg heb gezegd. Dan zegt onze zoon je ziet er niet meer uit als mama. En daar heeft hij gelijk in. Iedereen veranderd continu. En ik ook. Jij, iedereen. En dan vertel ik hem dat die Boos mag zijn. Maar dat die het moet zeggen. Met respect mag die alles zeggen. Want ik was ook vroeger Boos. Boos dat mijn moeder ziek was. De eerste keer en de tweede keer. Alleen werd er bij ons thuis nooit over gesproken. Wij ( mijn zussen en ik) moesten in onze achter hoofd houden dat wij afscheid moesten nemen van der. JIJ niet! Roep ik. Ja ik was ziek en het duurd nog even dat ik beter ben. Maar ik ben er. Met alle ongemakken. Dan grijpt mijn man weer in. En die zegt: ik heb ook al tegen je moeder gezegd geef het tot de zomer. En anders is dit het maar ze is er nog. Dan vraagt ze maar 10 x het zelfde. En weet ze het niet meer. Maar ze doet der best. En onze zoon zegt: maar dat is niet mijn moeder! Dat wil ik niet... en ik geef hem gelijk. Ook dat die (mij) de ziekte mag haate, Boos zijn verdrietig en alles wat daar bij hoort als we maar weten dat we ons best doen.... en geldt dat niet voor alle kids waarvan een van de ouders ziek zijn. Dat ze snakken naar hoe het was. Voor alle ellende, angsten.

Gewoon ons zelf zijn, misschien een beetje onbezonnen. En een tikkeltje naïef.

Want mij, mij overkomt zo iets niet....

Gewoon zo als het was, voor dat alles anders was. En weetje kids van. Ook jou gevoel mag er zijn! En daarom deel ik dit.

Want samen is niet alleen, en soms heel soms vergeten we dat. En moeten we even elkaar de waarheid vertellen om daarna weer door te gaan.

Liefs 🥰