Knobbel,onzekerheid en op naar het emc!
Hoi hoi,
Van de week maar weer eens bewezen dat de onzekerheid erg diep zit. Zondags voelde ik ineens een knobbel in mijn oksel. Soort te groote knikker. F***K, dacht ik. Ik kreeg mijn oksel ook nog niet heel ver omhoog. Maar ik wist wel zeker dit zat er vorige week nog niet. Maandag ochtend 8 uur gelijk geappt met mijn vraag en of ik moest bloed prikken want oh wat blijf ik moe. Kreeg ik terug: zal wel een ontstoken haar zakje zijn. En de arts had het niet gezegd dus nee hoor, je hoeft geen bloed te prikken. En ik zou donderdag toch naar de oncoloog moeten. Moest ik het maar aan haar vragen. Prima dacht ik toen🤔. Maar die knobbel het leek wel als of hij savonds grooter was dan sochtens. En hoe meer ik ging voelen hoe meer ik dacht ow nee zit in mijn oksel... Google werkt trouwens ook niet mee 🤣😇 maar dat wisten we al. En toch doen. De dagen kropen naar donderdag. Eindelijk! Ja hoor! Even bloed prikken om geen ontsteking uit te sluiten. En als dat het niet was had de oncoloog ook geen idee. Ja hard, knobbel vormig, hard. Geen idee. De verpleegkundige zou even naar kijken. Ja, geen idee. Ik herken het niet. Geen ontsteking anders zou het warm zijn. Geen seroom, oedeem? Maar wel een hele gekke oedeem dan. En te snel. Ook geen litteken weefsel want dat is te snel. Shit, dacht ik toen. De chirurg had geen tijd. De radioloog had geen tijd. Vrijdag naar de chirurg. Dus de volgende dag zaten wij daar weer. Voelen,kijken,voelen,meten, nog meer kijken. Toen zei hij wat ik graag wilde horen. Het is een reactie op de operatie van het lichaam. Je zenuwen worden door gesneden. De lymfklieren er uit. En dan heel soms. Heel soms krijg je dan harde knopjes. Die zenuwen moeten zich zelf weer op nieuwe leren kennen. En de okselklieren moeten zich zelf ook op nieuw leren ontwikkelen. Pffff wat een op luchting. Na afloop zegt die. Je weet het hé je mag altijd komen! Niet twijfelen, bellen! Dat vond ik gerust stellende worden.
We zijn er nog lang niet... maar we zijn 'GEZOND' en dat is heel belangrijk.
Woensdag ga ik voor het eerst naar het emc. De stscan en de puntjes zetten voor de bestralingen. Waar de arts zei alleen je oksel, zegt de volgende arts weer nee ook je borst been. En weer een andere arts die zegt alles. We kijken om de 15 behandelingen of je lichaam het vol houd. Opgeven is geen optie! Roept ik meteen. Nee dat begrijpen we en zo ie zo die 25 bestralingen. Je kan ook niet op geven. Maar lichaamlijk moet je het ook vol houden. 😶 even denk ik hoe doen die mensen dat van 80 of 90 dan? Het is niet zo dat ik een hoopje ellende ben. Die niks kan.
Ik hoor mijn man alweer op de achtergrond: stop nou eens met malen, wacht gewoon af. Vraag je vragen daar. En dan: maar de oncoloog,de chirurg zeiden. Klopt is ook irritant. Maar je komt er pas achter woensdag. Woensdag weet je meer! En gelijk heeft hij. Ik maal me zelf anders helemaal gek.
Aan zijn reactie merk ik ook dat het zwaar is voor hem, in de ontwetendheid hier hadden we met die chemos geen tijd voor. Die waren bijna net zo snel begonnen voor ons gevoel als iets bestellen bij bol.com. nu heb je die ruimte wel in je kop. En hij ook.
Dus als aller aller laaste: lieve man,zoon,moeders,vaders,zus dank jullie wel! Dat jullie er altijd zijn. Mee leiden soms, mee verdrietig zijn soms, mee blij zijn soms, maar vooral er zijn! Bedankt! We zijn er nog lang niet. We hebben nog een flinke weg te gaan. Laaste loodjes wegen het zwaarst zeggen ze wel eens☺️ ipv klappen voor de gezondheidszorg, klappen voor de doktoren,verpleegkundige,koffie mevrouw,schoonmakers,laboranten, en zo.
Klap ik van uit hier voor jullie! En ik denk stiekem wij allemaal wel, die dit lezen! Want jullie zijn onze kanjers! Die het met mij mee doen. We kunnen het! BEDANKT! 👏👏👏👏
Liefs 🥰