Lichaam wat doe je me toch aan ?

Hoi hoi,

Deze week werd ik wakker op maandag door de wekker. En het eerste wat ik dacht was yes! Daar gaan we! Iedereen weer naar zijn werk of naar school. ( Bij mij gaat af en toe dan de vlag bijna uit 🤭 ). En vooral we gaan weer beginnen!

Ik kreeg na een 1,5 het gevoel van onrust, ongeduldig, en een soort heimwee gevoel. Zonde van mijn tijd om zo lang pauze te houden. Onrust van he kom op we gaan weer! Ongeduld van duurt lang. Tijd is kostbaar.... En niet te lang pauze je weet nooit hoe iets groeid. En heimwee om beter te worden.

Want zo dra ik aan de paal hang ( voel me soms net een Tesla die geen batterij meer heeft ) gaan we er voor. Iedere keer ben ik dankbaar om weer een stapje dichter bij om beter te worden. En dat doe ik toch daar beter worden.

Dag na dag af geteld. Tot de dag van bloed prikken. Blij omdat ik weer mocht. Dit veranderde snel toen mijn uitslagen binnen waren. Uhu, hoe dan ? Nog slechter zelfs rood op b12. 😭 Alles is weer mega laag. Ja me hb is van 5,4 naar de 6,1 gegaan. Maar de rest gewoon het zelfde als voor de pauze.🤔 En dan die b12 is echt niet goed. Ik moest toch naar de psycholoog toe. Dus ik liep gelijk door naar de verpleegkundige en vroeg: hoi hoi, heb je mijn bloeduitslagen gezien😭 hoe dan ? 

A,oooo hoor ik terwijl ze in de computer kijkt. Je krijgt je kuur niet morgen zegt ze voorzichtig.... Je waardes zijn te laag. Ze kijkt het nog een keer na. Er komt een andere verpleegkundigen binnen. Die denkt ook hard op mee. Zelfs mijn opmerking: kruipend kunnen we hem ook krijgen 🥰. Helaas het werkt niet. Ze gaat overleggen met de oncoloog. Ik moet er maar wel van uit gaan dat die niet door gaat.

Bij de auto ben ik boos, verdrietig en gelijkertijd teleur gesteld. Boos omdat ik die kuur gewoon wil/moet hebben om beter te worden. Verdrietig omdat ik bang bent dat al die weken chemo voor niets is geweest door al dat rusten. En teleurgesteld omdat WEER mijn lichaam niet doet wat het moet doen. Hoe moeilijk kan het zijn? Stel ik me zelf hard op ? Gewoon een beetje beter worden. Meer vraag ik niet. Klinkt een beetje wanhopig. Maar he wie is dat niet tijdens de behandeling. En ik was in mijn eentje, dan heb ik de beste gesprekken met me zelf 🤭🤣.

Als ik eenmaal op de weg zit. Spookt ook het gesprek met de psygoloog door mijn hoofd. Eigenlijk zegt ze niet heel veel. En komen we toch steeds meer tot het punt wat het probleem is. ( Denkt ze ) maar andwoord op hoe kan ik hier mee om gaan? Minder bang zijn ? Vertrouwen in mijn eigen lichaam heeft ze niet. Alles moet ik zelf ontdekken. Maar oh wat ben ik vaak bang. Net zo als nu bang dat het terug groeid door de rust periode. 

Afijn, eenmaal thuis wordt ik gebeld. Het ziekenhuis hoi hoi, maandag mag je opnieuw bloed prikken en dan dinsdag gaan we de kuur proberen te geven.

Ik vraag hoe groot is de kans dat mijn bloed waardes dan wel beter zijn ze zijn tenslotte ook bij sommige 0,2 omhoog gegaan en andere 0 ,28  punten. In ruim 2 weken. En dan zullen mijn waardes in 4 dagen tijd ineens 0,30 punten om hoog gaan ? 

De dokter gaat er wel van uit. Oke top dan zie je me maandag voor het bloed te prikken.

Daarna belt mijn zus. Wie ik steeds beter contact mee krijg. Soms is ze wel vervelend maar he wie niet 🤭. Grapje he, zus. Nee gekkigheid. We hebben het er over dat het stom is dat het niet door gaat. En we hopen dat het dinsdag dan wel door gaat. Ook vertel ik tegen der wat de psycholoog nou weer had bedacht. Een beetje blij zijn en stil staan als onze zoon een ei bakt. En daar dan dankbaar voor zijn bewust. Dit klinkt als of ik gelijk de bekleding van mij kistje kan bestellen, als we zo gaan denken. Nee daar ben ik dan ook weer te bang voor. Na heel veel praten en lachen. ( Ze krijgt regelmatig van die cursussen) zegt ze precies wat die psycholoog zei. Maar op het einde had ze het goed. Mijn zus zei exact waar ik bang voor ben. Hoe alles samen komt waar ik bang voor ben. Bang, bang om het te verliezen. Niet voor de dood. Of dat ze het niet kunnen. Nee, ik ben bang om te verliezen wat ik heb. Bang om het niet meer mee te maken. En idd die kleine dingetjes zo als een eitje zien bakken. Een kus voor het slapen gaan. Bang om alles te verliezen aan deze rot ziekte. Ook al is daar geen rede voor om hier bang voor te zijn. Maar zo als in de titel. Lichaam wat doe je me aan.

Eerst merk ik niet dat ik ziek ben.

Nu merk ik niet dat mijn waardes zo slecht zijn. Want hoe slechter mijn bloed hoe beter ik me voel. Dat half om half heb ik veel meer last van. Met blaren,open plekken ontsteking aan de ogen en zo. Maar als ze dan eenmaal over een punt heen zijn. Verdwijnt dat en voel ik me top. Nou ja top.... Hoofdpijn en zo en moe wel. Maar geen blaren in mijn mond en voeten. 

Ondanks dat ik nu niet in de auto zit in mijn eentje. Stel ik hem hier hardop. Lichaam wat hoe je me aan? Hoe krijg ik ooit de vertrouwen in je terug? 

En ik denk stiekem tijd.... Tijd heelt alle wonden. En meestal dat laatste stukje wond. Barst open of is aan het etteren. Daar moet je door heen. En als dat beter is dan ben je helemaal beter. Hihi ik weet het wel, nu mijn hoofd nog 🥰.

Liefs.