Oncoloog

Hoi hoi,

Vandaag is het zo ver ik mag weer naar de oncoloog. Bij ons op de afdeling is het altijd een soort van feestje/mijlpaal. Er wordt altijd helemaal vrolijk over gedaan dat je weer naar de oncoloog mag. Soort rust punt in alle keren.

Mensen komen vaak met hele verhalen naar buiten. Met uitslagen van scans of fotos. Tot aan stabiel. Maar iedereen is altijd helemaal opgewekt dat ze naar de oncoloog mochten.

Nou dat zal dan wel zo zijn dacht ik, met na druk op dacht ik.....

Aller eerst mijn eigen oncoloog was op vakantie maar dat maakte niks uit zeiden ze iedereen bespreekt alles met elkaar. Mooi, dacht ik nog hoe meer mensen mij hebben gezien hoe beter?

Eerst ga je dan naar een verpleegkundige daar bespreek je hoe het gaat. Zo wel emotioneel als lichaam lijk. Ik vertel dat ik soms denk dat een baby in dit soort situaties makkelijker zou zijn. Iedereen ken een flesje geven. Pubers daar in tegen zijn lastig te door gronden. Te begrijpen en praten ho maar. Vooral niet in hun aura komen. Dat ik probeer te gokken en te raden wat hij nou bedoeld. En dat we er steeds beter in worden. Ook dat onze zoon het een soort van geaccepteerd heeft. Hoe moeilijk het ook is. Dat we wel met elkaar een vorm in vinden.

Alle koetjes en kalfjes weer besproken op naar de oncoloog want daar wachten we op!

We mogen naar binnen. De man begint zijn worden met het gaat niet goed met u.

Uhu nou dat valt toch best mee zeg ik. Ik had verwacht dat ik kotsend door de kamer ging van hoofdpijn tegen de muur op lopend dus mag niet klagen. Maar u hoofdpijn spierpijn? En iets met uw borst vraagt hij?

Klopt nou ik weet niet wat jullie in die chemos doen maar het lijken inmiddels wel theezakjes. Trots vertel ik dat de andere oncoloog had verteld dat je soms al alleen door de chemo kan voelen of meten dat die kleiner is geworden. En dat ik daar benieuwd naar ben. Ook dat ik geen pijn meer heb op mijn borst spier.

Dat is toch een goed teken dokter vraag ik hoopvol.

De beste man mompelt wat in zich zelf ( onverstaanbaar ) en vraagt of ik me kleding uit wil doen zo dat hij kan voelen. Hij gaat voor me staan en voelt wat. Mijn man maakt nog grappige bewegingen achter zijn rug tot de beste man begint..

Ja wat moet ik nou voelen? Ik weet niet hoe het was. Begint aan de andere borst en zeg ja dit voelt ook niet goed. Waarop ik in het verweer ga ja he dat zijn cystes en borst weefsel. Hij er over heen ja maar voelt niet goed. Loopt terug naar zen tafel. En ik kijk hem aan. 

Hij begint over zwevende cellen en dat je maar moet hopen dat het aanslaat, hij niet van de testen tussen door is. Je ziet of het heeft gewerkt of niet tijdens de operatie. Voor de rest is het hopen.

Ik krijg tanen in mij ogen. Ik vraag maar hoe? En wat? Als de cellen zich gaan delen en ergens anders gaan zitten dan hebben we een ander verhaal. Daarom krijg je nu chemo omdat te voorkomen.maar dat weten we pas bij de operatie.

Ik vraag met een trillende stem. Dat wou ik nog vragen waarom doen we eerst chemo daarna de operatie. Want na snijden is het in ieder geval weg.

De oncoloog klopt. Maar dat is nu niet handig want als we eerst opereren hebben we niet nog een chemo achter de hand. En nu wel. Daarom eerst chemo opereren en bestralen. En als dan de cellen zijn gaan zweven kunnen we nog een chemo doen. Anders hebben we die optie niet meer.

Ik bestralen? Ja je limfklier moeten we bestralen. En er uit halen. Ja 1tje zeg ik van de 3. De oncoloog ja dat hopen we 1 of 3 maak niet zo veel uit. Je heb er daar in totaal 10. Ik er over heen maar 3 besmette. 

Beetje bang/boos en geïrriteerd bedank ik de dokter en we gaan weer naar huis.

Terwijl we naar buiten lopen. Zeggen mijn man en ik tegen elkaar. Is iedereen hier zo blij om? 

Ik voelde me niet zo ziek. Maar nu die beste man doet net als of ik mijn kleur kist al kan bestellen. Terwijl al die oncoloog/radioloog/chirurg zo hoopvol waren. En net deden als of even de chemo opereren en dan nooit meer terug komen. In iedergeval niet op deze afdeling.

Ik ben bang nu voor het eerst bang. Ik wil niet dood gaat er door mij heen.

Twee dagen later zit ik weer op de Oncologie voor mijn chemo.

De verpleegkundige vraag is er wat? Nee zeg ik. Later komt ze terug en vraagt wat vond je van de oncoloog. Ik: ik snap echt werkelijk niet waarom iedereen zo blij is daar voor. Ik voelde me niet ziek. Ik had alleen maar een beetje borst kanker. En die man met zen zwevende cellen doet net als of ik de kleur van mijn kist al ken gaan uitzoeken.

De verpleegkundige geeft toe dat de beste man niet heel menselijk is en dat hij het liefst altijd alles verteld zo dat je nooit kan zeggen maar u zei.

Soms is dat handig soms niet. Ik zeg er over heen iedereen was zo hoopvol. Dus of iedereen heeft weken tegen me gelogen of die beste man zegt gewoon alle doem scenarios tegen mij. Ik zeg er nog over heen tegen mijn man. Als hun allemaal zo liegen tegen mij krijgen ze het de eerst volgende keer te horen. Maar ik ga het wel zeggen tegen mijn eigen oncoloog als ik der zie. En voor nu hou ik gewoon vast aan wat al die andere dokters zeggen. Ipv een man die mij niet kent denkt dat het slecht gaat en niet tussentijds wil kijken naar de tumor.

De verpleegkundige lacht en zegt ik ken uw oncoloog ze is heel lief en menselijk. Maar ze gaat u niet voorliegen. Ik denk dat de oncoloog die u van de week heeft gezien echt alles besprak wat kan. Even denk ik na.... Ja ik vroeg ook zelf waarom wij dit traject doen. Als ik dat niet had gevraagd. Wist ik niet beter dan dat deze dokter zegt wacht gewoon tot aan de operatie ipv testen tussen door....