Pijn,lood,moe en op naar het gesprek.

Hoi hoi,

Daar zijn we weer al weer een chemo gehad. Hij was wel weer even als alle andere chemos. Ik kwam al niet echt lekker uit de vorige chemo. Veel moe net als of je lood weeg. Je armen je benen. Het ging maar niet over. Wonden op mijn voeten in mijn mond. Ik had het al wel al aan gegeven in het ziekenhuis. Maar binnen een paar dagen zat heel mijn mond onder de blaren en mijn lichaam onder het uitslag. ( Toch een allergie van de chemo). Bloed prikken zo als iedere week. ja hoor, te laag. Zo laag zelfs dat mijn chemo niet door kon gaan. De dienstdoende arts verzekerde mij dat het niet zo was dat de kanker dan ineens in mijn teen kon zitten.

Maar als ik de chemo wel zou doen dat dan zelf een verkoudheid heel vervelend kon gaan zijn. Van teleurgesteld/boos/ verdrietig eenmaal me zelf  er bij neer gelegd. Gaat de telefoon, het zh wat zou dat kunnen zijn.. de oncoloog die zo appart was vond dat als ik het aan durfde wel de kleine chemo kon krijgen. Hoe ik er zelf in stond. Mijn eerste reactie ja doen! Ondanks alles. Hij ging overleggen met mijn eigen oncoloog en zou mij terug bellen. Heel uitleg er nog bij gehad dat hij liever een week tussen 2 reeks laat zitten dan tussen door. En volgens de berekeningen kon het net wel gewoon door gang hebben. Nieuwe rekenmachine? Geen idee niet te veel vragen stellen. Gewoon zeggen dat alles lekker gaat. En die chemo binnen harken dacht ik.

2 uur later wordt ik weer gebeld. Het mocht als ik niet lekker naar de winkel ging en als ik zorgde dat niemand die verkouden was bij mij in de buurt moest komen. Als ik het zh in ging mondkapje dragen en zo voort. Tuurlijk! 

Een maal in het ziekenhuis aangekoppeld en wel. Vertel ik eerlijk tegen de verpleegkundige over mijn mond. Dat kauwen zo pijn doet. En dat het lijkt als of iemand aan mijn tanden en kiezen loop te trekken om ze er uit te halen. Echt gewoon allemaal he! Ook de uitslag is wel rustiger geworden met de crème maar nog niet ju van het. De oncoloog komt zo even langs. Ik dacht zal ik het gelijk tegen der zeggen? Maar dan staat ze voor me kijk me na geef me medicijnen en is weer super lief. Verteld tegen me als je morgen donkerder of meer uitslag heb gelijk bellen dan krijg je prednison. Ik knik en bedenk me dan heel even zal ik.... Maar dan zie ik weer hoe druk ze het heeft en durf ik niet over mijn angsten te beginnen. Wel geef ik aan dat ik haar graag wil spreken. Volgende week zegt ze? Het lijk al eeuwen dat ik je heb gezien. Ja zeg ik de vorige keer was u op vakantie. En die andere oncoloog wou niet meten en zo. Ik wel zegt ze. Volgende week gaan we meten en kan je alles vragen wat je wilt vragen. Ze kijkt super vriendelijk en wens me sterkte. En dan denk ik volgende week ga ik haar alles vragen. En zo als ze zegt meten! En ik hoop zo dat de chemo aanslaat en de tumor kleiner is. Maar voor nu ben ik te moe om me daar al naar uit te kijken.  Even ben ik alleen in het zh bed. Man lief en zoon lief even naar buiten het is zon lange zit voor ze. Iedere week weer en hun kunnen niks doen. Ja wachten maar meer dan dat niet. Als ik alleen ben denk ik na over hoe blij ik moet zijn dat dit het maar is. Maar ook dat die stomme wonden in je mond en je darmen echt niet fijn zijn. En soms half zo irritant. Niet zo irritant als overgeven. Begrijp me niet verkeerd want dat is zo verschrikkelijk. Maar de definitie van moe zijn heeft inmiddels een andere betekenis voor mij. Ondanks lieve mensen om mij heen. Merk ik ook dat sommige mensen het te lang vinden duren. Net als of je maar 3 a 4 weken kanker heb. Maar echte mensen blijven daar ben ik zeker van. En die familie/vrienden banden moet ik maar eens extra gaan koesteren. Ook van mensen waar van je het niet verwacht zijn er. 

En nu zijn we ook ineens beland in de tijd van waar ik het in mijn eerdere blog over heb gehad. Dat niemand mij mag een soort van zien leiden want dan zou ik mijn hoofd recht houden en door gaan.  Helaas ben ik nu een hoopje. Een hoopje met een eigen wil. Maar ook een hoopje die nog steeds te veel doet. Maar ook een hoopje die moe is/lood weegt en denkt sorry schatten het was niet de bedoeling dat jullie dit zouden zien. Maar ik kan niet anders dan moe zijn. En pijn hebben. Het spijt me.

Het grappigste is dat alleen mijn zus weet van mijn blog en verder niemand. Een soort zelf bescherming. Hier vertel ik soms net even iets anders dan dat ik in mijn eigen leven iedereen het naar zen zin probeer te maken. Met hoe is het? Ja goed met jou mag ik niet klagen?  Een muts op te zetten met kut kou. Dan durven ze niet meer naar je gezicht te kijken zo zien ze je wenkbrauwen happen niet. Ondanks je ze iedere ochtend weer mooi in de plooi zit te tekenen. En misschien nog wel iets heel belangrijks. De gene die dit leest. Denk oh herkenbaar. Of ag meis denk een keer aan je zelf. Of van he toen en toen dacht ik net zo. Of gewoon ja dit doet ook kanker met iemand. Zonder verdere uitleg. Ook al vind ik het altijd super fijn als mensen dingen vragen. Want dat is een ding wat ik het aller fijnst vind. Alles vragen zelfs of je even mag voelen aan mijn hoofd 🤣 ipv dingen zelf in te vullen. En dan vaak ook nog anders dan ze in werkelijkheid zijn. Spoken bestaan niet. Antwoorden wel en geen vraag is te gek!