Wat een week, van gesprek na gesprek

Hoi hoi,

Zo als jullie weten gaat het al een tijdje niet lekker met mijn herstel.

Maandag slechte bloed uitslag. Woensdag ook weer niet goed. Ohhh ik heb staan huilen. Staan roepen van ja tuurlijk laat mij maar gaan. ( Allemaal uit pure wanhoop en hier in huis lekker bij mij man ) angsten uitgesproken. En de onmacht van ons bijde. Ook huilen kunnen we goed samen.

Zo als hij het mooi omschreef ik ben wanhopig en bang. Maar het zit niet in mij dus ik kan me niet voorstellen. Hoe het is voor jou en al die andere mensen die dit nu mee maken. Waar het in zit. En dan hebben we het over idee of juist wel groeien van de tumor. Of het nou in je hoofd zit op niet. Je denkt er toch aan. Soort wanhoop dat er een engel bestaat die jou komt beter maken. Of in iedergeval jou bij je hand pakt en zegt:kom maar deze kant op.

En ja iedereen heeft iemand nodig die even verteld hoe jij je voelt met andere worden. Om daarna te realiseren en weer rustig te worden.

Afijn, zo als ik ben hang ik gelijk aan de bel. Hoi hoi, heb je het gezien. Even wordt het stil aan de andere kant van de lijn. Ja sorry ik mag je weer niks geven. De oncoloog is met vakantie. En ik heb nu geen oncoloog in huis. Wel een andere arts. Maar die gaat voornamlijk over neuropathie en zo. Ik spreek nog een keer uit dat ik bang ben. Bang voor alles. Want schijnbaar is dat wat ze willen horen in het ziekenhuis. Je gedachten uit spreken die je liever voor je zelf hou. 

Ze zegt ik bel later terug.

Man lief maakt thee en wrijf me over me rug. En zegt zacht ik ben er voor je. Later besef je dat dat echte liefde is. Ook al weten we bijde niet wat we moeten doen omdat je simpel NIKS weet. Dan is een kopje thee en een arm om je heen echte liefde. Ow wat hou ik soms toch mega veel van die man. Even spookt er weer door me hoofd, dat ene telefoontje met me zus. Bang om er straks niet meer te zijn. Wat dan? Veel later dan gedacht wordt ik gebeld door het ziekenhuis. 

Hoi hoi, ik heb met de arts gesproken. En als je morgen geen korts heb boven de 38,2 of neus verkouden wil die dokter het wel geven. Ik uhu hoe dan ? Mijn waardes zijn vet laag ? 

Simpel als we nu niks geven ben je na deze week je gehele kuur kwijt. En je bent te jong en in goede conditie omdat toe te laten. Je wilt niet weten hoe blij ik was!

De volgende dag zit ik bij de oncoloog. Mijn naam wordt geroepen en ik loop naar binnen. Terwijl ik naar haar kamer loop zie ik een verpleeg kundige en zeg tot zo. Ze kijkt mij vragend aan en zegt oke.

Eerst niks door hebben. Tot dat ik binnen ben bij de oncoloog.

Heel verhaal over risico en van alles. Ik noem nog maals op hoe bang ik ben. Ook moet er besproken worden wat ik over heb gehouden aan die weken paxel. Best wel een lijstje als je ze allemaal achter elkaar opnoem.

Afijn ze gaat overleggen met de andere oncoloog. Want zij zegt nee. Ik uhu maar die man ? Even worden me ogen weer nat. Ik zeg wat je ook beslist. Na alle voor en tegens. ( Welke tegens denk ik ) wil ik dat je weet dat ik dit niet meer wil! Angst,onzekerheid. Alles.

Ze komt terug. En verteld we gaan hem toch geven. Met hele duidelijke instructies. ver bij mensen weg blijven en zo. En het verlossende woord. Mocht er maar 1 ac kuur gegeven worden of 2 of 3 dan binnen 2 weken operen. Ik ga van de week naar de chirurg. En alvast een mri. Zo dat we twee wegen gaan bewandelen. 🙏🙏🙏🙏 Dank dank dank. Op dit moment is zij mijn engel. Op het laatst zegt ze een ding en deze moet ik ook maar eens gaan toepassen in mijn leven. Mocht het zo zijn wat ze denkt dat ik niet alle kuren kan krijgen.

Heb ik NIET gevaald, maar dan kan mijn lichaam al die chemos niet aan.

Deze zal ik mee nemen dank u mijn oncoloog, dank u 🥰.

Ow ja p.s ook al lees mijn man dit nooit toch even stiekem een ode aan hem! Dat hij dit toch maar weer allemaal even doet. Inc het gezinsleven en werk draaiende te houden. En een ode aan die kleine van ons dat die alles maar rockt! Naar school gaan goede cijfers. Lekker puber achtig is maar vooral alle lof voor 2 helden 🥰🥰🥰.

Liefs.