31 december 2018

Het voelt zo tegenstrijdig in je lijf; er gebeurd ongetwijfeld heel veel,tenslotte zijn er aardig wat 'groene baretten' mijn lijf ingestuurd op zoek naar de foute cellen om die te vernietigen maar in mijn beleving wordt het niet kleiner. Dat kan ook nog niet maar ik wil het wel! Voelen dat er daadwerkelijk wat gaande is, wat meer dan alleen de moeheid. Mijn moodswings gaan heen en weer, hoopvol in alles en soms neemt onzekerheid weer de boventoon. Het vertellen aan bekenden die het nog niet weten van mij brengt mij elke keer weer in tranen maar ook de sterke Erika daarna; alsof ik dat beeld wel bij iedereen moet achterlaten terwijl ik dat nu eens los moet laten. Huilend van frustratie dat ik in zo'n kort tijdsbestek een hoopje ellende ben en bedenkend wat mij nog te wachten staat de komende maanden... Gelukkig omarmd mijn man mij regelmatig op de dag en krijg ik van vriendinnen te horen dat ik het goed doe maar toch, dat stemmetje in mij moet ik ook nog tegen vechten.

Na de eerste immuuntherapie van 21 december heb ik niet veel bijwerkingen gehad. Ik was alleen heel erg moe; al om 22.00 naar bed en pas om 9.00 eruit komen. Onherkenbaar voor mij maar ik geef eraan toe, kan niet anders. Wel kreeg ik meer pijn onder mijn oksel en heb het AVL gebeld en een uurtje later lag er al een recept bij mijn apotheek. Pijn hoeft tenslotte niet vind ik en het werkt goed.

Ik doe eigenlijk niet zo veel meer maar probeer wel elke dag een uurtje buiten te wandelen, geeft mij energie. Want in huis werken gaat gewoon niet meer, de pijn onder mijn oksel belemmert dat en het huishouden wordt door manlief en dochters overgenomen. Misschien dan niet zoals ik het zou doen maar moet mij daaraan overgeven, hoe moeilijk dan ook. Doe ik dat niet dan geeft mijn lijf dat in de avond direct aan; wordt door mijzelf afgestraft.

Waar ik vorig jaar in december druk mee was, besef ik nu dat deze maand zo aan mij voorbij is gegaan. Kerstkaarten? De afgelopen 25 jaar heb ik die zelf gemaakt (als grafisch ontwerper ;) maar nu ... ik heb nog geen idee. Zoveel lieve kaarten als ik heb gekregen en daar ben ik dankbaar voor en ik moet, nee ... WIL er wat mee maar nu nog even niet. Ik heb besloten om vanmiddag te gaan slapen en pas tegen 20.00 uit bed te komen, ben ik oudjaarsavond wel wakker tot 24.00 om samen te toasten met mijn man op een bijzonder jaar,want dat was het zeker 2018. Met de belofte dat ik er volgend jaar heel anders bij zal zitten en dan kunnen toasten op wederom een bijzonder jaar, want dat gaat het ook zeker worden. Proost allemaal, op naar een nieuw jaar met veel liefde, gezondheid en warmte. En drink lekker de fles champagne leeg; zonde om te bewaren!