Een beteugeld paard dat in rengalop wil🐎….
Ruim een jaar geleden hoorde ik: het is borstkanker. Ziek, ik? Ongeloof, angst…Ik BEVROOR ter plekke, wilde VLUCHTEN en VOCHT tot nu toe. Zelfs met al mijn kennis van psychotraumata herkende ik het destijds echt niet.
Een jaar vol behandelingen volgde. Het 5 maanden durende chemotherapie traject is nu een maand geleden afgerond. Nu ik eruit ben, voel ik pas in welke FUIK ik zat qua mindset! Echt ALLES in mij was gericht op OVERLEVEN.
En nu…. Een nieuwe fase is aangebroken. Van overleven naar weer LEVEN. Zo en wat een LEEFHONGER voel ik! Ik wil het leven wel opschrokken, maar dan verslik ik me. Niet echt slim Berit.
Vanmiddag fietste ik met mijn herwonnen energie zingend van binnen naar een vriendin. Het voelt alsof ik opnieuw geboren ben. Dat klinkt misschien pathetisch, maar zo voelt het echt. IK ben niet meer dezelfde. Het voelt nog alsof ik een toeschouwer ben in de wereld. Ik geniet intens van elke minuut dat ik ‘gewoon’ kan leven…
maar ik voel ook een soort afstand, ik ben wel weer in de wereld, maar voel me nog niet een volledige deelnemer. Altijd is er een diepere ondertoon aanwezig… kanker, uitzaaiingen, pijn, flashbacks aan de behandelingen, verdriet om wat ik allemaal moest loslaten, schuldgevoel naar mijn dierbaren, dat ik er minder voor hen ben door gebrek aan energie en toegenomen prikkelbaarheid, concentratie zwakte. Het gemis van onze lieve vriend die een jaar geleden overleed aan slokdarmkanker. Boosheid voel ik, wat een rotziekte! Zomaar ons leven overhoop halen. Weerbaarheid, veerkracht en dankbaarheid voel ik ook. Ik krijg zorg, heb eten en een dak boven mijn hoofd. Stel je toch niet zo aan Berit.
Dan weer slaat angst toe, angst voor uitzaaiingen (kankercellen zijn zo slim!), angst dat ik mijn werk ga verliezen, dat er weer iets naars zal gebeuren. Wat een intense mix aan gevoelens! De antihormoon behandeling helpt niet echt mee om mijn stemming wat te stabiliseren.
Het voelt alsof ik een paard ben die in rengalop wil, maar dit nu niet kan. Voor nu is het weer stappen en soms draven. Met beleid. Babystapjes.
Ok, ik heb leren oefenen met overgave, dus daar ga ik me nu op focussen.
Ben zo benieuwd naar wie van jullie dit herkent?
liefs, Berit
8 reacties
Lieve Berit,
Dit is zo herkenbaar! Als een malle weer willen gaan leven, alsof je jaren in te halen hebt. Het gevoel toeschouwer te zijn, afstand, niet volledig deelnemer te zijn. Ik krijg kippenvel van zoveel herkenning.
Liefs Wendy
Ben zo blij met jou kanjer… fijn om
elkaar morgen te zien ❤️
Dank je wel voor de zo fijne middag, het samen zijn, het genieten, met Ronja, voor JOU🙏❤️.
Lieve Berit,
Ontzettend herkenbaar. Ik heb de operatie nu 6 weken achter me en de laatste chemo 9 weken. Ik kan niet wachten om weer deel te nemen aan het "gewone" leven.
Maar ik voel nog zoveel in mij. Het lichamelijke ongemak maar vooral het mentale. Hoe pak ik het weer op? Hoe doe je dat?
Ik herken alles, angst, schuldgevoel, ongeduld, boosheid, flashbacks van chemo's, maar ook dankbaarheid en trots. En dat je soms niet anders kunt dan je overgeven en t maar ondergaan.
Maar oh, wat vind ik het ingewikkeld allemaal.
Kleine stapjes, dat is wat ik nu doe. Aan de teugels dus.... en hopelijk kan ik de teugels over een tijd vrij laten.....
Liefs Minke🍀😘
Lieve Minke, zo fijn jouw reactie! Dat sterkt mij🙏. Wat ben je toch een lieverd en zo moedig! Ik wens jou heel veel zachtheid, herstel vermogen en veerkracht. Zullen we samen oefenen met de babystapjes en als de tijd rijp is, weer uitvliegen? Voor nu UITVLINDEREN 🦋❤️🫂. Liefs Berit
Lieve Berit
ja meissie je kon het ook niet herkennen ,want deze keer was jijzelf de cliente ,maar de diagnose kanker krijgen is toch echt een heel zwaar trauma ,en je bent wel degelijk getraumatiseerd geworden ,begrijpelijk je stond en staat in standje overleven want dat is wat er met een mens gebeurd ,maar ondertussen zijn er de angsten en alle gevoelens die parkeer je want je hebt er geen tijd voor door de intense behandelingen komt nog bij het verliezen van jullie dierbare vriend jawel ook aan dat woord maakt een mens toch onzeker en angstig wat gaat er gebeuren allemaal en zekerheid was er niet ,je hebt het echt heel zwaar gehad en nog ,ik lees ook honger naar het leven zelf inhaalslag ,vragen kan het terug komen en nee zo wil je niet meer denken je wil het leven weer oppakken en net zo snel als vroeger alleen dat kan niet dan wil je veel te veel baby stapjes gaan het worden ,en veel geduld en nog altijd heel lief voor jezelf zijn zeg me maar na Lieve berit doe maar rustig aan het mag en het is goed is dat moeilijk oh echt wel heb ik makkelijk praten ja dat vooral maar ik geloof in je en vertrouw erop dat je je weg hierin vind een soort van berit 2,0 en die komt er wel niet vandaag of morgen maar eens echt ,
Voor jou en wendy een prachtige dag en het doet mij zo goed dat jullie herkenning bij elkaar vinden dat is het mooie aan deze site en ontroerd mij telkens weer
lieve warme knuffel voor jullie allebei liefs hes xxx
Lieve Hes, ik weet niet hoe ik in woorden uit kan drukken HOE hartverwarmend jouw lieve reacties zijn… wat een pracht ziel ben je Hes❤️🙏🫂. Het was zo fijn om met Wendy samen te zijn. Volop genieten! Liefdevol en geduldig zijn was nooit moeilijk voor mij naar een medemens, maar naar mezelf? Het mooiste geschenk dat ik mezelf kan geven. Dikke knuffel lieverd❤️❤️❤️🙏.
Lieve schat ,je doet het zo goed ik zie je bij elk blog groeien ,blijf van jouzelf houden ,en wat een mooie lotus ik ga m opslaan dank je ben trots op jou 🌸🌸
Liefs en een dikke kus hes🙏❤️