Dankbaar voor zoveel!

Alweer enkele maanden geleden dat ik een blog schreef. Het is niet dat ik hier niet aanwezig ben, bijna dagelijks omdat ik ook moderator bij de borstkanker gespreksgroep ben.  Maar misschien ook wel juist daardoor, soms wordt het ook weleens teveel. En het gaat ook heel goed met me dus heb ik niet echt iets om over te schrijven, zo voelt het.

Nu ging het bij de laatste 2 blogs ook al over mijn tumormarker, en saai genoeg ga ik het daar nog even kort over hebben , maar  daarna ga ik iets heel leuks vertellen !

Vanaf februari dit jaar is bij mij de tumormarker stijgende. Eerst maar een klein beetje, nu toch rapper en is ie zelfs voor de 2e keer bijna verdubbeld. Omdat ik me prima voel ( de gewone pijntjes en ongemakken van de Letrozol en Denosumab daargelaten) werd het aangekeken. Drie maanden geleden toch een scan gehad maar daar was volgens de oncoloog geen nieuwe groei op te zien. Nu toch weer een scan aangevraagd voor 1 november. 

Ik vind het erg moeilijk en verwarrend soms. Ik heb voorlopig ( alweer!) een fantastisch jaar achter de rug met leuke opdrachten voor werk waar ik ontzettend veel plezier uithaal. Leuke uitstapjes en korte en wat langere vakanties met man of kinderen, ontmoetingen met vrienden en ga zo maar door. Ik bof zo ontzettend dat mijn bonusjaren - nu ik dit zo neerschrijf weet ik eigenlijk niet wat ik van dit woord vind.. - zo rijk en mooi zijn. Ondanks mijn palliatieve diagnose. Of misschien wel juist daardoor?

Omdat ik me zo goed voel is het moeilijk grip te krijgen op dat gevoel van die stijgende tumormarker. Het geeft elke keer weer zoveel spanning en onrust. Ik wacht maar weer af wat er nu uitkomt, maar als er weer niets bijzonders te zien is ( wat ik uiteraard toch nog hoop steeds maar zo onwaarschijnlijk lijkt) denk ik erover om een half jaar weg te blijven bij de oncoloog. Uiteraard in overleg en uiteraard meld ik me gelijk bij nieuwe klachten. Ben benieuwd of iemand hier ook ervaring mee heeft?

En nu dan mijn leuke verhaal! Degenen die mij een beetje kennen van de blogs weten dat ik ' vroeger' in Japan heb gewoond met mijn in 2007 overleden man. Nu ben ik daar voor het laatst geweest in 2003, een aardig poosje geleden dus. Ik heb daar met heel veel plezier gewoond voor bijna 10 jaar. Ik ben daar getrouwd, de oudste 2 dochters zijn er geboren en ik ben er gewoon ontzettend gelukkig geweest.  Al langere tijd wilde ik er zo graag nog een keer terug met mijn dochters, naar het land van hun vader.

En in september is deze droom uitgekomen! We zijn voor 3 weken erheen geweest en het is zo ontzettend bijzonder en mooi geweest dit met elkaar te doen. We zijn op verschillende plekken geweest, ook naar zijn geboortedorp en hebben het graf van mijn schoonouders bezocht. Natuurlijk zijn we ook geweest waar we vroeger hebben gewoond en wat was het leuk om daar nog oude buren tegen het lijf te lopen! Zoveel plekken bezocht waar ik herinneringen aan had en ik vond het zo leuk om van alles te kunnen vertellen over die tijd tegen mijn dochters . En voor hen was het natuurlijk ook leuk om een beeld te krijgen over die tijd.  Oude herinneringen zijn opgefrist en nieuwe gemaakt!

Ik heb zoveel om dankbaar voor te zijn en daarvan ben ik me maar al te goed bewust. We zien wel weer wat het gaat worden na die scan maar ik voel me goed en dat neemt niemand me af, stijgende tumormarker of niet ! :))