Dum vivimus vivamus

Openbaar blog
dinsdag 16 augustus 2022
3394 x gelezen

Ben een paar dagen geleden teruggekomen van een heerlijke vakantieweek met mijn 3 dochters in Avignon. Zo fijn met z'n viertjes weer eens een week samen te zijn. Hoewel ik ze gelukkig alledrie vaak zie is een week samen toch weer heel anders. Een beetje zo als vroeger maar toch ook weer niet nu ze alledrie volwassen zijn, het was in ieder geval een fantastische week!

Bij thuiskomst ook de stapel kranten proberen door te werken, iedereen kent dat. Ik weet niet hoe het jullie vergaat maar ik kijk dan ook wel eens vluchtig , of soms minder vluchtig, naar de overlijdensadvertenties. Dat deed ik vroeger trouwens ook wel hoor, maar ik kijk nu met een andere blik denk ik :) Je kijkt dan ook vaak naar het geboortejaar, die was jonger dan ik, die ouder, zoiets dus. En soms lees je dan ook het bovenste tekstje en wat er over die persoon wordt gezegd.

Opvallend vaak lees je dan ' veel te vroeg is van ons heengegaan' of iets in die trant. Vandaag keek ik daar eens wat nauwkeuriger naar en ook naar het geboortejaar wat daar dan onder staat. Opvallend vond ik dat deze tekst soms ook gebruikt worden bij toch echt wat oudere mensen. Deze tekst stond ook bij iemand die 75 is geworden. Nu is 75 in deze tijd in ons deel van de wereld een leeftijd die gelukkig veel mensen behalen vaak in redelijk goede gezondheid. Maar veel te vroeg? Voor heel wat medebloggers is het een leeftijd om bij weg te dromen om dit te behalen.

Wat is dat eigenlijk, veel te vroeg? Is de dood van een geliefd persoon niet altijd veel te vroeg? Kan een dood te laat zijn dan? Precies op tijd? Het is een heel moeilijk en ongrijpbaar onderwerp. Mijn vader overleed toen hij 81 was. Een mooie leeftijd zoals zoiets heet, toch had ik hem zo graag nog wat langer bij ons gehad. Dat hij z'n kleinkinderen nog wat ouder had zien worden. Dat ik nog heel wat keertjes naar hem toe had kunnen gaan om koffie te drinken en dingen met hem te bepraten. Mijn moeder overleed toen ze 48 was, en mijn 1e man, de vader van mijn dochters toen hij 44 was. Dat was veel te vroeg. Maar ook dit zijn maar gewoon leeftijden en getallen. Iemand van begin 20 die ernstig ziek is kijkt waarschijnlijk met heel andere ogen naar deze leeftijden. Zelf denk ik ook wel eens bij het lezen van blogs, goh, ik hoop dat ik ook zo oud mag worden. Als ik lees over vrouwen die een jaar of 5 ouder zijn en jonge kleinkinderen al hebben b.v. Dan hoop ik dat ik dat ook nog mag beleven. Tegelijkertijd realiseer ik me dondersgoed dat sommige mensen naar mijn leeftijd kijken en denken, ik hoop dat ik het ga redden die 56 jaar die zij voorlopig is geworden. Haar kinderen zijn tenminste al volwassen.

Wat veel indruk op me heeft gemaakt is een interview of artikel wat ik had gelezen over een hele jonge vrouw die kanker had en heel wat jaren ziek is geweest en is overleden (ik meen dat het Floor van Liemt was die ook voor het NRC heeft geschreven). Zij maakte zich boos dat iedereen steeds zei dat haar leven veel te kort was . " Wie maakt eigenlijk uit wat te kort is, is mijn leven dan minder waard geweest omdat ik geen 85 ben geworden?" Heel intensief leefde zij en natuurlijk had zij dolgraag beter willen worden en langer leven maar het lot heeft soms iets anders in petto.

Dat vind ik 1 van de moeilijkste dingen aan palliatief zijn, je innerlijke houding bepalen. Leven in het nu , blij en gelukkig zijn met de dingen die je ( nog) kan , (realistische) hoop houden voor de toekomst maar tegelijkertijd van binnen weten dat er andere, lees slechte tijden aan zullen komen.

Recent vond ik ergens een notitie wat ik ongeveer 10 jaar geleden ergens had opgeschreven omdat ik het zo'n mooie tekst vond. ' Dum vivimus vivamus', de Latijnse uitdrukking die betekent ' laat ons leven zolang als we leven'. Op moeilijke momenten zeg ik die zin een paar keer langzaam tegen mezelf en vaak helpt het ook.

Laat ons leven zolang we leven!

Dum vivimus vivamus

37 reacties