Het onzichtbare bed

Openbaar blog
zaterdag 15 juli 2023
479 x gelezen

Al maanden niet geschreven, het gaat goed met me. Zo goed zelfs dat het me wel eens angstig maakt. Hoe kan het dat ik weer een gewoon leven heb, alsof er niets met me aan de hand is. Natuurlijk heb ik m'n pijntjes, en na een dag hard werken ben ik echt heel moe. Maar ja, ik ben ook gewoon 57 natuurlijk. Hoe kan het dat mijn hele skelet vol met uitzaaingen zit maar dat ik toch wekenlang aan het cateren ben , loop te sjouwen en te buffelen, dat is toch raar?

Degenen die me een beetje kennen hier weten dat mijn allereerste blogs alleen over pijn gingen. Pijn, wat een vreselijk iets als het je leven beheerst. Pijn, wat heeft het lang mijn leven beheerst, ik had geen pijn, ik was pijn, zo voelde het. Huilen van de pijn moest ik steeds. Ik kon amper nog lopen, dus naar boven lopen naar ons lage bed, daar was geen sprake meer van. Dus na op de bank beneden gelegen te hebben kwam er een hoog / laag bed, van mijn schoonouders notabene. Die hadden het alvast gekocht voor de toekomst. Daar lag ik dan, en na een inktzwarte prognose leek dat mijn eindbestemming te zijn. Maandenlang, bijna een half jaar, heb ik daar gelegen, af en toe eruit en in de rolstoel.

Maar ja, lang verhaal iets korter, chemo sloeg aan, ik begon iets op te knappen en langzaam, heeeel langzaam begon er iets te veranderen. De hormoontherapie na de chemo deed ook wat ie moest doen en er begon herstel plaats te vinden. Ik leerde weer lopen, ging van de oxycodon naar de wiet olie druppels, en begon te hopen en te geloven dat ik misschien iets langer mee kon dan in eerste instantie gedacht.

Een haat/ liefde verhouding had ik met het bed. Het was mijn gevangenis en mijn toevluchtsoord tegelijk. Toen ik op z'n allerslechts was en letterlijk niets meer kon keek ik om me heen naar mijn kleine wereld . Ik zag alles maar ik kon niets, de huiskamer was een vreemde wereld geworden waar ik geen deel meer van uitmaakte. De tuin die ik kon zien door de ramen leek een andere planeet. Het bed was mijn wereld, alleen het bed. Moeiteloos haal ik het gevoel weer boven hoe het voelde om in dat bed te liggen.

En toen kwam het moment dat het bed eigenlijk niet meer nodig was. Als ik wat wilde rusten kon ik dat ook weer op de bank en ik sliep inmiddels ook weer boven. O, het moment dat ik na een half jaar voor het eerst weer boven was! Ik was zo blij dat het bed weg kon maar het voelde toch ook vreemd. Ik wist dat ik het bed weer nodig zou krijgen. En dat weet ik ook nu nog, 2 jaar nadat het bed weg is. Want ik ben al een aardig poosje palliatief en op een gegeven moment is het uit met de pret. Ik bof voorlopig ongelooflijk, mijn tumormarker was een maand geleden lager dan ooit. Ik voel me grotendeels heel goed ( tuurlijk pijntjes en ander gedoe, maar hee, dat is dan weer een voordeel van van zover te komen, dan valt het best mee.. ) en heb een heerlijk leven . Ik heb er alleen maar lieve nieuwe vrienden bij gekregen, hier op kanker.nl, en te weten dat zij - jullie dus - er zijn als ik weer in dat bed terecht kom maakt de gedachte aan dat toekomstige bed dragelijker.

Want nou ja, en daar komt ie natuurlijk dan, dat bed is weg maar toch ook weer niet.. Ik ben er uit geklommen en ben de huiskamer, tuin, en wereld weer ingegaan. Maar het bed blijft bij me. Soms denk ik dat ik een voorsprong heb, ik weet alvast wat ik me bij dat sterfbed moet voorstellen. En behalve de pijn ( die vast minder zal zijn als ze je als je echt terminaal bent en ze je aan pijnstillers de max zullen geven) herinner ik me vooral veel liefde. Zoveel liefde en zoveel warmte.

Maar zoals ik begon, het gaat goed met me. Toch kwamen deze gedachtes het meest op toen ik een blog wilde schrijven. Om de connectie te houden met jullie, met wie ik zo meeleef maar van wie er meerdere lotgenoten sneller dan gedacht richting dat bed gaan . Of er al in liggen. We wachten allemaal af en hopen er het beste van, voor elkaar en voor onszelf. . En in de tussentijd leven we maar ' gewoon'.

Een mooie zomer voor jullie met veel koestermomenten,

Liefs, Ingrid

Het onzichtbare bed

26 reacties