Over witte raven en zwarte kraaien
Als je zoals ik, en waarschijnlijk velen met mij, regelmatig verschillende blogs van anderen leest valt er iets op. Het maakt niet uit, leeftijd, M/ V , soort kanker, prognose; tussen de regels door, en soms zijn de regels zelfs vetgedrukt , wordt de hoop uitgesproken om volledig te genezen, of second best, tot minstens je 90e in remissie te zijn. Sommigen hebben zelfs die hoop verwerkt in hun gebruikersnaam of blogtitel. Voor iemand met een hele gunstige prognose is dat natuurlijk ook een heel aannemelijk iets, en zelfs gewoon realistisch. Maar voor de palliatieven onder ons is dat toch iets minder realistisch. Toch wordt daar het meest gehoopt de Witte Raaf te zijn.
Ik weet niet of het waar is want ik heb geen dokters in mijn kennissenkring, maar ik heb me laten vertellen dat dokters onderling een patient die tegen alle verwachting in blijft leven of zelfs geneest een witte raaf noemen. Een witte raaf is zoals jullie waarschijnlijk weten een zeldzaamheid en de term wordt gebruikt als iemand dus een zeldzaam geval is, in mijn gebruikte voorbeeld dus een medisch wonder. ( je kunt natuurlijk ook een witte raaf zijn op een tegenovergestelde manier, als je om maar in de kankerwereld te blijven een heel zeldzame kankersoort hebt of iets anders uitzonderlijks maar daar doel ik nu niet op )
Daarintegen wordt in de palliatieve fase soms de term 'zwarte kraai op de schouder ' gebruikt. Je moet leren leven met een hele ongewisse toekomst en dat is best wel een dingetje ben ik achter gekomen. Je probeert je leven weer op te pakken en de brokstukken bij elkaar te vegen, en ondertussen voel je die kraai maar op je schouder zitten. Hij vliegt op je schouder bij het opstaan,is bij je tijdens je dagelijkse bezigheden, en als je gaat slapen wil hij naast je in bed. Het liefst heeft hij dat je nog over hem droomt ook. Maar dat wil je niet. Je probeert hem van je af te schudden, ga weg lelijk kreng, ik wil jou niet de hele dag met me meedragen. En dan hoor je van de witte raaf, zou het niet fantastisch zijn van die kraai af te komen en hem te vervangen door die mooie witte raaf. Want we willen allemaal zo vreselijk graag die witte raaf zijn.
Soms vind ik het pijnlijk te lezen over al die sprankjes hoop, alle strohalmen waar aan vastgeklampt wordt. Misschien omdat ik weet, dat ga ik ook vast doen. Maar het geeft ook moed. Want ik heb best al over wat witte raven gelezen hier op kanker.nl. Sommigen niet spierwit misschien, maar licht genoeg van kleur om heel blij van te worden. En misschien is dat waar het om gaat, moed houden, hoop vinden. Omdat hoop ook echt doet leven. En als alle hoop vervlogen is is het dan niet vroeg genoeg om wanhopig te zijn? Maar natuurlijk lukt dat niet altijd. En dat innerlijke gevecht, de balans zien te vinden tussen de raaf en de kraai en daar vrede mee zien te krijgen, dat is iets wat je niet 1, 2, 3, onder de knie hebt. Sterker nog, ik ervaar dat als de grootste uitdaging tot nu toe in m'n leven. Vrienden worden met de zwarte kraai, en tegelijkertijd blijven hopen de witte of licht gekleurde raaf naar je toe te zien vliegen.
Soms als ik wat moed nodig heb mag ik graag met m'n gammele lijf op de keiharde muziek van " when the going gets tough, the tough get going " dansen. Want doen we dat niet allemaal hier; ieder op onze eigen manier. Ook als het zwaar voelt en we voelen het gewicht van de kraai gaan we door, wat voor keus hebben we anders. Dan maar met opbeurende muziek erbij!
Liefs, Ingrid
16 reacties
Lieve Yuki
Oeh zwarte kraaien daar heb ik mn hele leven al een hartgrondige hekel aan ,ik ben geboren in hartje centrum amsterdam ,als 4 jarige verhuisden wij naar amsterdam oost 3 hoog achter met een balkon ,daar zag het zwart van de zwarte kraaien op het balkon ,als de man die mij verwerkt heeft op het balkon stond en zn armen wijd deed zaten allebei zn armen vol met die beesten en zei mn moeder kraaien zijn doodsbrengers en hij trekt ze aan ,als kind dacht ik dat dat echt zo was ,eerst stierf mn oma en later mn moeder ,daar komt mijn hekel aan ze vandaan ,
Ik heb ook over de witte raaf gelezen en dat veel mensen hopen er eentje te zijn ,als mijn man de diagnose krijgt is dat gelijk de slechtste die je hebben kan ,3 mnd max dus toen hij chemo kreeg en wij een goede uitslag kregen na 5 mnd viel het zinnetje misschien ben je wel een witte raaf ,maar dit was de enigste goede uitslag ,en toen wij thuis kwamen van dit is de laatste chemo 2e lijn hierna is er niets meer zag mn tuin zwart van de zwarte kraaien ,ik heb de deur open gedaam en heb me toch staan gillen e svhreeuwen weg jullie weg of ik doe jullie wat ,en het z dr heus niks mee te maken hebben maar ik moet ze niet ,en misschien heb jij wel gelijk is het zaak om evenwicht tussen die twee te vinden ,n beetje als two wolves das een oud indianen verhaal over de witte en de zwarte wolf en dat je het beste gedijd als ze vrienden zijn .wie zal het zeggen .
Heerlijk lied trouwens mah ik ook graag meebleren ,maar ik ben n music addict ik bler alles mee
Sterkte meissie liefs hes🍀😘
Hear, hear! Wie is het die mooi kan schrijven? Ik schrijf met een humoristische twist, maar jij raakt de ziel. Bravo!
Dank je Zweef, ook van jou betekent een compliment veel voor me, als fan van jouw blog zijnde! Het is eventjes zoeken naar een stijl als je een blog schrijft, zoiets is toch wel een beetje nieuw voor me. Maar ik vind het erg leuk om te doen merk ik !
Wat een prachtig blog, Ingrid. Ik herken je gevoel. Zelf heb ik het over 'me and my shadow', die gelukkig nog steeds achter mij is. Sommige perioden heel dichtbij, in andere tijden wat verder weg. Zoals nu. Maar altijd is hij er. Zwart. Het went. Denk ik. Hij hóórt bij mij. En weet je, ik dans lekker met je mee. Heerlijk! Lekker Tough!!
Liefs,
Carolina
Hoi Carolina,
Zie het als een groot compliment zoiets te horen van iemand die zelf zulke ijzersterke blogs schrijft, dankjewel.En ja, die schaduw is ook een hele goede metafoor , altijd aanwezig, je raakt em nooit kwijt.
Voor jou ook alle goeds!
Liefs, Ingrid
Prachtig geschreven, Ingrid. Precies zoals het is. Ik ga het nog een keer lezen. En dan nog een keer.
Liefs en sterkte,
Hanneke
Dank je Hanneke, ik bloos een beetje nu..
Alvast een goed weekend toegewenst, en we horen vast weer van elkaar!
Muziek is ook een goede medicijn, helpt enorm net als tekenen en schilderen, een wandelingetje en dingen van je afschrijven. Ik wens je toch heel veel sterkte toe en positieve energie..wou dat ik meer voor je kon betekenen
Ja klopt, nou jij hebt zeker een mooi medicijn , ik geniet steeds van je prachtige illustraties.Leuk ook die bij je laatste blog!
Gelukkig, operatie zit erop, wens je een goed herstel!
Warme groet, Ingrid
In gedachten zag ik het voor me, je vader op het balkon, met al die kraaien om hem heen!
Was misschien toch niet handig van die arts om te zeggen dat je man misschien een witte raaf zou zijn. Je krijgt dan toch veel hoop als een arts zoiets zegt. En is de teleurstelling des te groter als het dan toch weer mis blijkt te zijn. Maar ja, jullie zullen wel hele fijne maanden gehad hebben toen je dacht dat alles goed zou blijven gaan, dat pakken ze je in ieder geval niet af. Maar zwaar voor jullie nu hoor..
Hou je goed ook Hes, veel liefs van Ingrid
Nee dat zei de arts niet ,wij dachten dat zelf ,was te optimistisch bij nader inzien ,ach we doen net als iedereen hier wat we kunnen en het lukt wel ,de humor is er nog .
Jullie ook veel sterkte 🍀😘
Liefs van mij
Wat heb je jouw (en mijn!) gevoel prachtig van woorden voorzien.
Dankjewel Simone, ik hoop dat er op Mallorca ook af en toe witte raven zijn...
Alle goeds toegewenst, Ingrid
Wat een mooi beeld de witte raaf en de zwarte kraai. Al lezende dacht ik ben ik nou een witte raaf of heb ik altijd die zwarte kraai op mijn schouder. Ik denk dat ik mezelf in ieder geval een lichtgekleurde raaf mag noemen. Maar die kraai, ja die zit er ook wel eens. Of als je denk dat íe weg is, komt hij weer aanvliegen.
In ieder geval heb je mij weer stof tot overpeizingen gegeven met je mooie blog. Dank je wel!
Lieve Lenneke,
Volgens mij ben je zeker een licht gekleurde raaf. Alleen al door van palliatieve status naar chronisch te gaan. Ik heb je blog daarover net nog even gelezen en liet dat nog even op me inwerken, moeilijk hoor, maar toch,de kracht van woorden, wis het niet uit. Maar als ik het goed begrepen heb ben je nu ongeveer 8 jaar ziek, ja dat klinkt inderdaad meer chronisch dan palliatief ! :)) Ik heb laatst het boek " doorlevers" gelezen , en daar lees je ook die verhalen. Ben zo blij voor je dat ook jij een doorlever bent!
Dat we nog maar lang mogen doorleven en elkaar met hoopvolle woorden mogen steunen!
Veel liefs, Ingrid
Lieve Yuki,
Weer zó mooi!
We kijken er allemaal anders en toch ook min of meer hetzelfde naar. Weet je, ik heb mijn kanker er maar bij, 'bij mij' laten horen. Hij is er en gaat nooit meer weg. Nou, dat was niet de bedoeling, maar als het zo is dan gaan we maar samen de weg tot we 25 jaar verder zijn (dat riep ik na de prognose van een jaar of 3 à 4 met geluk). En oeps... dat zeg ik nu nog steeds, ik ga voor 25 jaar...
Ik kan nooit níet aan mijn kanker denken, want ik voel de pijn en het ongemak van de beschadigingen elke dag. Altijd. Nooit niet. Toch heb ik ook daarin mijn weg gevonden en we hebben ons leven aan mijn mogelijkheden en onmogelijkheden aangepast. Na verloop van tijd voelt het echter niet meer als aangepast.. Dit is nu 'gewoon' mijn en daarmee ons leven.
Dikke knuffels van mij xxxxxxxxx