Stadium 3

Ik was net na het middagbezoekuur naar beneden gelopen met onze jongste dochter. We waren van plan om een film samen te gaan kijken op haar laptop. Want wat moet je anders doen in die 2,5 uur totdat het weer bezoektijd is?! 
 

We zitten net als mijn man belt met de vraag of we naar boven komen omdat ze meteen de uitslag willen bespreken, niet morgen of overmorgen zoals eerder gezegd.

Met een hartslag van 200 staan we in no time in de lift. Voel mij plotseling misselijk. Onze andere (zwangere) dochter en zoon bellen we zodat zij er ook  virtueel bij kunnen zijn.

Mijn man is natuurlijk net zo gespannen en de minuten glijden traag voorbij voordat er eindelijk 2 artsen binnen komen. De afdelingsarts en hematoloog.

Terwijl hij begint met zijn inleiding voel ik al wat hij werkelijk wil gaan zeggen. En toch voelt het als een klap, BAM recht in mijn gezicht. Die mij knock-out slaat. Van binnen schreeuwt mijn hele lijf NEE!!! maar het is wel stadium 3…

Tranen komen pas achteraf, als we even samen zijn. Onze dochter is even weggelopen om haar vriend te bellen. Dan pas laat hij zich even gaan. En zegt sorry. Alsof hij hier maar iets van schuld heeft. Ik kruip even half op het bed, rekening houdend dat ik niet op hem leun omdat zijn ribben nog zo’n zeer doen. Dan huilen even heel hard.

Het is midden in de nacht als ik met een golf maagzuur wakker schiet. Kon nog net alles binnen houden. Gek hoe dat werkt als je bijna 40 jaar samen bent, verweven met elkaar bent en zelfs nu hij vele km’s verderop in het ziekenhuis ligt…

Hij krijgt vanochtend meteen zijn eerste VTD behandeling. En de volgende zal poliklinisch zijn. 
 

Vandaag is de start van hopelijk 4 chemokuren met daarna auto-stamceltransplantatie.