Vermoeidheid

We zijn weer twee weken verder. Mijn conditie neemt iets toe maar nog niet veel. Het zou nu zo’n beetje beter moeten gaan worden. Twee á drie weken na de bestralingen, zei de arts. De vermoeidheid is nu anders dan tijdens de chemokuren. Ik kan goed zittend werk doen. En me ook beter concentreren. Ik kan schrijven en lezen. De afgelopen twee weken las ik drie boeken uit. Heerlijk! Ook ben ik weer gaan schilderen. 

Deze schildering maakte ik met het thema vermoeidheid in gedachten. Ik had geen plan vooraf. Op gevoel kies ik de kleuren en begin gewoon. Ik zie vanzelf wel wat eruit komt. De schildering werd donkerder dan ik verwacht had maar ik voelde wel dat het ook over de tijd van de chemokuren ging. Bij die totale vermoeidheid kon het best donker worden in mij. Het rood symboliseert het gevecht tegen de vermoeidheid en het ziek zijn. Het niet vooruit kunnen. Het niet ziek willen zijn. Aan de randen is er licht. Hoop. Het wordt ook weer een keer anders. 

Ik hoor steeds dat de verwerking vaak pas na het behandeltraject opgang komt. Daar lijkt het nu wel op. Er is hoop en verwachting voor de toekomst. Maar er is ook het niet zomaar gewoon weer verder kunnen. Er is veel gebeurt wat een plaatsje mag krijgen. En wat mij ook bezighoudt is hoe ik mijn leven nu na dit alles in wil richten. Dingen die ik anders wil gaan doen. Dingen die niet meer passend zijn los gaan laten. Mij niet meer bezighouden met zaken die onbelangrijk zijn. Het is een zoektocht.