2x blij en dankbaar.

Het komt zoals het komt. Dinsdagmiddag 4 september zag ik in mijn mail dat men zorgend personeel om mee te gaan naar Lourdes tekort kwam. Dit heeft echt zo moeten zijn. Ik had me dit jaar niet opgegeven om mee naar Lourdes te gaan, omdat ik vond dat ik dat niet kon maken ten opzichte van mijn werk als verpleegkundige in het ziekenhuis. Het vrijwilligerswerk in Lourdes geeft mij enorm veel voldoening maar is ook zwaar. Ik weet het. Niemand wil met mij ruilen. Maar het feit ligt er dat ik afgelopen 3.5 jaar 4x langdurig in de ziektewet heb gezeten. Sinds eind april ben ik weer volledig aan de slag. Dit gaat goed. En hoop dit dus graag zo te houden. Daar heb ik nu alle vertrouwen in. Van de breukjes onder in mijn rug heb ik geen last meer. Dus ik bellen naar het NLZ. (staat voor Nederlandse Lourdesbedevaart voor Zieken) Jaaaaazeker is het antwoord. Heel graag hebben ze dat ik meega.

Lourdes is voor mij een hele speciale plek. Ik heb de laatste wens van mijn vader mogen vervullen om met hem daar naar toe te gaan. En ook met mijn moeder ben ik er 9x geweest. De voor laatste keer van haar was ik er samen met haar en mijn schoonmoeder. Dat was ook heel speciaal. September 2012 was de laatste keer dat mijn moeder naar Lourdes ging. Ze was toen ziek en wilde nog heel graag gaan, om daar afscheid te gaan nemen. Toen ze daar was, had ze het gevoel dat dit niet haar laatste keer zou zijn. Voor haar was dit haar 14e keer dat ze in haar geliefde Lourdes was. Achteraf was dit wel haar laatste keer. Want 11 januari 2013 op de 17e verjaardag van mijn zoon is zij overleden. 

Op 1 dag na was ik alles al vrij. Het ruilen ging niet gemakkelijk. Er is net als overal in de zorg, ook binnen ons team veel verloop. En er zijn verschillende collega's die nog vakantie hebben. Maar gelukkig bood een collega aan om die ene dag voor mij te werken. En dus wist ik 's avonds dat ik echt kon gaan. Dus hup de koffer van zolder. Over wat erin moet hoef ik niet na te denken. 6 uniformen, hempjes, ondergoed en sokken, toiletspullen, regenjas, paraplu en natuurlijk goede stevige schoenen. Donderdagmorgen 6 september  om half 6 werd ik door de echtgenoot van een lourdesvriendin opgehaald. De bus stond om 6 uur in Eindhoven klaar. Die ons naar het vliegveld in Maastricht heeft gebracht. Wat bijzonder en super toch weer om al mijn lourdesvrienden te zien. Velen daarvan gaan elk jaar mee. Wat ben ik ook door hen gedragen tijdens mijn ziek zijn. Dit zal ik voor altijd blijven koesteren. Ik ga niet elke week naar de kerk. Maar ik geloof wel. Door mijn ouders is Lourdes voor mij ook een hele speciale plek geworden. Voor de 19e keer was ik daar. Niet gek dus dat dit een gevoel van thuis komen geeft. Eigenlijk is het niet in woorden uit te leggen wat Lourdes bij mij doet. Maar het geeft mij wel een enorme rugzak vol energie en geestelijke bagage om mee naar huis te nemen. Ieder die daar komt heeft er zijn reden (kruisje) om daar te zijn. Het voelt zo enorm goed dat je dat kruisje daar niet alleen hoeft te dragen. Maar dat je gedragen en gesteund wordt door zoveel lieve mensen om je heen. Het doet zo goed als iemand echt naar je wil luisteren. Maar ook alleen die arm om je schouder kan al genoeg zijn. Elke bedevaart is anders, maar steeds weer heel bijzonder wat dit voor alle pelgrims, vrijwilligers en mij brengt. Het weer in Lourdes was deze keer geweldig. De regenjas is dus in de koffer blijven zitten.

21 september stond de controle-afspraak bij mijn oncologe gepland. Met een heel goed gevoel ging ik daar weer naar toe. Zeker nu, nog zo kort na Lourdes. Maar ik voel me ook goed. En gelukkig heb ik dat gevoel ook voor de toekomst. Mijn oncologe kon me gelijk weer feliciteren. Want mijn labuitslagen zijn weer goed. Dus goede lever- en nierfunkties. Hb is goed. En de tumormarker blijft mooi stabiel laag. Ik heb nu 3 maanden alleen de herceptin. (trastuzumab) Super dus deze uitslag. Ik heb nog nooit naar mijn prognose gevraagd. Maar ik kan het deze keer niet laten. Mijn oncologe geeft aan dat ze altijd heel voorzichtig is om het woord "genezen" te gebruiken. Maar het zou toch zomaar kunnen dat ik 1 van de gelukkigen ben waarbij de ziekte nooit meer terug zal komen ondanks 1 uitzaaiing op afstand op moment van diagnose. Zelfs ook nadat er gestopt wordt met de behandeling. Er zijn geen studieresultaten hoelang je door moet gaan met behandeling. Ik heb 3 jaar dubbele immunotherapie gehad. Komende 2 jaar ga ik door met alleen de herceptin en dan evalueren we weer hoe we verder gaan met de behandeling. Nu snappen jullie waarom ik 2x blij en dankbaar ben. Wat gun ik dit iedereen. In Lourdes heb ik daar in ieder geval voor ons allemaal een kaarsje voor laten branden.

Lieve groet Dasje.