Angst

Misschien niet raar. Maar toch....... Het is toch wel heel frappant hoeveel overeenkomsten en herkenning wij als lotgenoten met elkaar hebben. Zo lees je iets en leef je mee, maar denk je dat heb ik nog niet (zo) ervaren. Maar dan ineens voel je het ook echt bij jezelf.
Afgelopen 2 jaar was ik namelijk vol vertrouwen dat de ziekte nooit meer bij mij terug zou komen. Natuurlijk voelde ik wel eens hier of daar wat. Maar geen 1x riep dit angst bij mij op.
Tot afgelopen week .
Bij een winkel was ik over een glazen bak gaan hangen om ergens bij te kunnen toen ik een hevige pijnscheut kreeg aan de onderkant van mijn rechter ribbenboog. Ik dacht gelijk want ik ben niet groot. Had ik maar hulp gevraagd om de blikken knakworstjes te pakken. Maar dat was te laat. De eerste dagen viel de pijn wel mee. Maar de pijn nam daarna alleen maar toe. En ja en toen ook de angst ook al was er een aanleiding voor de pijn.
Want ja.... als verpleegkundige zien we dan toch teveel.
Heb namelijk al regelmatig een patiënt moeten opnemen die ook pijnklachten had doordat hij gevallen of iets gestoten had. Bij opname bleek dan dat de patiënt toevallig op die plek een uitzaaiing had. En omdat de pijn alleen maar toenam dacht ik: het zal toch niet.
Met Koningsdag moest ik werken en toevallig liep een oncoloog bij ons voor de interne patiënten visite. En natuurlijk kon ik het niet laten om over mijn angst te praten. Enigszins probeerde hij mij gerust te stellen maar garantie kon hij mij natuurlijk niet geven.
Toen opperde een collega waarom vraag je niet de fysio om je in te laten tapen daar ik hoopte dat het gewoon om een gekneusde rib zou gaan. Wat fijn dat zij dit idee opperde. Gelukkig kon mijn collega van de fysio tijd voor mij vrij maken. Gelijk na het intapen voelde ik al verschil qua pijn doordat het tapen zoveel steun gaf.
En de volgende dag was de pijn nog meer verminderd. En daardoor verminderde gelukkig ook mijn angst. Want ik kan mij namelijk niet voorstellen dat als er een uitzaaiing zou zitten het intapen de pijn zou doen verlichten. Na 5 dagen liet de tape los. Gisteravond ben ik weer baantjes gaan zwemmen. Niet dat de pijn al helemaal weg is. Maar ook vandaag gaat het zonder tape heel goed waardoor ik toch wel heel opgelucht ben en weer een ervaring rijker.

Heel veel liefs allemaal.